ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ...

Εγώ ο αδερφός μου κι η Ρηνιώ μας
σκάβαμε το χωράφι ολημερίς
Ο πατέρας μου μπεκρής
χτυπούσε τη μάνα μου
κι εμάς τους τρεις
μας γέμιζε βρισιές
Η μάνα άρρωστη βαριά
δεν άντεξε στα βάσανα η μαύρη
για να γιατρέψουμε τη μάνα
μας πουλήσαμε το χωράφι μας
στο τσιφλικά και πια δεν ε δεν έχουμε χωράφι
Η Ρηνιώ μας έχει φιλότιμο
και ξέρει ν’ αγαπά και να λυπάται
μ’ ένα φουστάνι μπαλωμένο
πότε γυρνά στις γειτονιές
ζητώντας το πατέρα το μπεκρή
και πότε ξαγρυπνά
στης μάνας μας το προσκεφάλι
Το πατέρα τον κλείσαν φυλακή
Η μάνα πέθανε ένα πρωινό
Η Ρηνιώ μας ζητάει δουλειά
τη πήρε φαμέγια ο τσιφλικάς
και μαζί επήρε τη τιμή της
Η Ρηνιώ μας ένιωθε ντροπή
και πια στο σπίτι δε ξανάρθε
Μια μέρα τον αδερφό μου τον πήραν στρατιώτη
να υπηρετήσει πατρίδα και θρησκεία
να υπερασπίσει οικογένεια και τιμή
να υπηρετήσει πατρίδα και θρησκεία
να υπερασπίσει οικογένεια και τιμή

/Σταυρακάκης Μιχάλης ..Η ΝΙΔΙΩΤΗΣ/

Απλά.. Κρητικά ...

Χρήστος Κρετσοβάλης
Ο φίλος μου και συν-στιχουργός Κοσμάς, μου έστειλε στη φυλακή, το παρακάτω γράμμα που σας το παραθέτω αυτούσιο :
’’Τελικά είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, Χρήστο. Μετά από διαδήλωση όλης της γειτονιάς με πανό και συνθήματα, διώξαμε «τους άλλους». Το κέντρο απεξάρτησης έφυγε από τη γειτονιά μου. Μπορώ να πίνω το καφεδάκι μου ήσυχος, χωρίς να βλέπω τον πόνο δίπλα μου. Ας πάνε αλλού ρε παιδάκι μου. Στο κάτω κάτω, τι δουλειά έχουνε «αυτοί» με «εμάς»; Σκέφτηκα να κάνω μια πρόταση στο Δήμο, να στήσει στο παρκάκι και ένα μνημείο δίπλα στο παγκάκι με τις σύριγγες.
Αλλά δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν διώχνουν το κέντρο απεξάρτησης, μη τυχόν και χάσει αγοραστική αξία το ακίνητό μου, γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια της λαϊκής για το πιάτο τους, γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν κάποιος πεθαίνει σε ένα ράντσο νοσοκομείου, επειδή δε λάδωσε ένα γιατρό, γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν η γιαγιά δεν μπορεί να ζήσει λόγω της «παχουλής» σύνταξης των 400€ , γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν καίγεται το οξυγόνο του παιδιού μου, για να μπορεί κάποιος πάνω στη δική του ανάσα να πλουτίσει, γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν οι πρόγονοί μου 2.500 χρόνια πριν, είχαν ναό για τον άγνωστο θεό και σήμερα αρνούνται να χτιστεί τόπος προσευχής στην πρωτεύουσα για κάποιος αλλόθρησκους, γιατί δεν έχω πολιτισμό.
Τελικά, έχω την εντύπωση ότι ούτε και οι πρόγονοί μου θα ήθελαν να έχω μνημεία, αν ήξεραν ότι το μόνο που θα έκανα σήμερα ήταν να μνημονεύω ότι είχαν πολιτισμό. Το ότι έχω σήμερα μνημεία δε σημαίνει ότι έχω κατά ανάγκη και πολιτισμό. Ενώ αν έχω πολιτισμό, τότε σίγουρα αύριο θα έχω μνημεία’’.
Έχεις δίκιο, Κοσμά, αλλά να τι σημαίνει πολιτισμός :
Αν είχες υποθάλψει εγκληματία, θα έφτανες μέχρι σύμβουλος πρωθυπουργού και θα έβριζες τους δικαστές. Αν ήσουν γεννημένος απατεώνας, μπορεί να γινόσουν υπουργός. Αν είχες off shore θα ήσουν σίγουρα υπουργός Ναυτιλίας, τουλάχιστον πρώην, ενώ, αν ήσουν ανεπρόκοπος, θα ήσουν νυν. Αν ήσουν αξούριστος επιχειρηματίας με ράσο, μπορεί να γινόσουν ηγούμενος, αν ήσουν λίγο πισωγλέντης όλο και κάποιο πόστο θα είχες σε κυβέρνηση. Κι αν ο θείος σου ή εν ανάγκη ο μπαμπάς σου είχε δικό του κόμμα, κάτι σαν επιχείρηση δηλαδή, θα μπορούσες να κυβερνήσεις ως και αυτόν τον τόπο. Ως εκεί είναι ο πολιτισμός μας, Κοσμά. Παραπέρα δεν πάει.
Ξέρεις γιατί δεν θέλουμε τα κέντρα απεξάρτησης δίπλα μας; Επειδή είμαστε πλήρως εξαρτημένοι στη διαφθορά της σκέψης μας και στραβομουτσουνιάζουμε, όταν κάποιος προσπαθεί να αλλάξει. Μας αξίζει ο κόσμος που ζούμε, Κοσμά. Σκατά ό,τι τρώμε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι παράγουμε. Δεν είμαστε μόνο ό,τι τρώμε αλλά και ό,τι ακούμε, ό,τι βλέπουμε στην TV, ό,τι ψηφίζουμε.
Κάθομαι μερικές φορές στο κελί, κλείνω τα μάτια και φυλακίζω τα χρώματα της Βάγιας από τα πρασινομπλέ μάτια της. Ξεχνιέμαι και παλεύω να μάθω ποιο, το μπλε πετάγεται από το πράσινο ή το πράσινο από το μπλε; Κι εκεί που ηρεμώ, ταράζομαι στη σκέψη: μπλε σαν της Ν.Δ.; Ή πράσινο σαν το ΠΑΣΟΚ; Ποιο πρώτα ανακατεύεται με το άλλο;
Βα(λ)το – πεδο – σαμε , Κοσμά.
Που και που να μου γράφεις. Να θυμάμαι ότι κάποιοι «έξω» παραμένουν ακόμα ευαίσθητοι. Και συνέχισε να γράφεις στίχους.
Ίσως αυτό να είναι τελικά πολιτισμός. Να μπορείς να τραγουδάς τα λάθη σου, για να μην τα επαναλάβεις.

Η αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

O αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου που προσπάθησε να αναβάλει τη δίκη της «ζαρντινιέρας» πρέπει να ένιωθε σαν τον πιλότο που προσπαθεί μάταια να αποτρέψει την επικείμενη συντριβή του αεροσκάφους. Όμως ο αυτόματος πιλότος της ατιμωρησίας ήταν πανίσχυρος. Σήμερα λοιπόν που είναι νωπό ακόμη το αίμα ενός παιδιού, οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του κτηνώδους εκείνου βασανισμού στη Θεσσαλονίκη μπορούν να ελπίζουν ότι θα απαλλαγούν. Όπως συμβαίνει και με όλους, τους ελάχιστους ένστολους βασανιστές και δολοφόνους που φτάνουν στα δικαστήρια. Πριν από 23 χρόνια ο επίλεκτος σκοπευτής Μελίστας γονάτισε ψύχραιμα και πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά, ένα παιδί 15 ετών, πυροδοτώντας ένα κύμα λαϊκής αντιβίας. Έτσι η κρατική βία και ατιμωρησία γεννά την αντιβία. Έτσι και κάθε εποχή αντιδρά με τον τρόπο της. «Τυφλά» ή στοχευμένα. Πρωτόδικη απόφαση για Μελίστα: 2 χρόνια. Εφετείο: αθώος. Έγινε πρότυπο των ένστολων, των ειδικών φρουρών, των λιμενοφυλάκων, των μπάτσων των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων. Μακρύς ο κατάλογος: δεκάδες οι επίσημοι νεκροί, άγνωστο πόσοι οι αδήλωτοι στα βουνά, στη θάλασσα, στα αζήτητα. Και σήμερα άλλο ένα κτύπημα των πραιτώρων: ο έφηβος Αλέξης, ένα παιδί, τυχαία στο σωρό, μέσα σε μια παρέα παιδιών, ζωντανών κι ανυποψίαστων.

Αυτή τη φορά όμως τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας αντέδρασαν στο αποτρόπαιο έγκλημα με αυθόρμητη εξέγερση, τέτοια που δεν έχει άλλη να δείξει η πρόσφατη ιστορία της χώρας. Σε όλους σχεδόν τους νομούς, σε όλες τις πόλεις, ακόμη και στις πιο μικρές, οι νέοι, πρώτα απ΄ όλα, ξεσηκώθηκαν. Και μαζί τους άνεργοι, εργαζόμενοι με το φάσμα της αβεβαιότητας μπροστά τους, ακόμη και μεσαία στρώματα, πρόωρα θύματα της κρίσης που πλησιάζει με άγριες δρασκελιές. Και δεν ήταν πουθενά «ειρηνική». Η δίκαιη οργή μεταφράστηκε σε βία. Σε κείνο το απειροελάχιστο κομματάκι βίας, αντιγύρισμα στον τεράστιο όγκο της βίας όλων των ειδών που δέχονται από τη στιγμή που ένιωσαν τον εαυτό τους από ένα άγριο κοινωνικό σύστημα που μόνον θεό έχει τον ανταγωνισμό και το κέρδος. Πρώτος στόχος η ασύδοτη αστυνομία, αυτό το όργανο του ασύδοτου Κράτους. Ύστερα, ό,τι συμβολίζει το Κράτος, ό,τι αποτελεί Κράτος. Το Κράτος της βίας, της αδικίας, της διαφθοράς, της σαπίλας. Και έπειτα τα σύμβολα του κεφαλαίου, πολυεθνικές και πρώτα απ΄ όλα Τράπεζες, αυτοί οι νόμιμοι ληστές και δολοφόνοι.

Τώρα είναι η ώρα της οργής, της αγανάκτησης, της αντίστασης, τώρα ο νους μας κι η καρδιά είναι εκεί με τα παιδιά που δίνουν το μεγάλο μάθημα. Αύριο που θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός μπορούμε να μιλήσουμε για τα άλλα. Γι΄ αυτήν την κορυφαία σύγκρουση, την αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα, που έγινε έξω από σχήματα κι από μοντέλα, έξω κι από τα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να τους καταλάβει, που δεν μπορεί να τους μιλήσει. Για εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που χρειάζεται να ξαναναστηθεί. Να μιλήσουμε, πέρα από τις άναρθρες κραυγές των υποκριτών και των ταρτούφων, για εκείνες τις οδυνηρές συνέπειες κάθε εξέγερσης που μπορεί να κτυπούν τη δουλειά ή τον κόπο κάποιων ανθρώπων. Μακριά από τις κραυγές εκείνων που αφού μεθόδευσαν τον θάνατο του εμποράκου και οδήγησαν στο κλείσιμο χιλιάδες μαγαζιά, οδύρονται τώρα υποκριτικά.

Τώρα, όμως, στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους νέους. Που πονούν για τον άδικο χαμό ενός δικού τους. Που αντιστέκονται απέναντι στους συναίτιους. Που τολμούν και αγωνίζονται απέναντι σ΄ αυτούς που τους προετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. Σ΄ αυτούς που δολοφονούν το μέλλον. Κοντά στα νιάτα που πολεμούν και ονειρεύονται.

Για το καλο μου ..

Ζω σε μια κοινωνία που όλα γίνονται για το καλό μου .....
Μάλλον ...εγώ είμαι η σάπια βίδα σε κάποιο σύστημα σωστό ...

έτσι τουλάχιστον νομίζουν ..

Τί κι αν κλείσουν το στρατί ..και με δεμένα μάτια

χιλιάδες δρόμους βρίσκω εγώ ..χιλιάδες μονοπάτια ...

Κι αν κάποιος την ανατολή το παραθύρι κλείσει

ξέρω εγώ να καρτερώ τον ήλιο κι απ'τη δύση ...

χίλιες φορές να σταυρωθώ δε σκύβω το κεφάλι

σαν το πουλί θα καρτερώ ...

κι ας με σταυρώσουν πάλι..

ΑΝΤΙΟ... ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ.............

>
ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Όργουελ, «1984», ...

«Η κοινωνία που φτιάχνουμε για σας, η κοινωνία που θα ζήσετε ώσπου να σας πεθάνουμε, θα είναι μια κοινωνία του μίσους και του τρόμου», είπε ο βασανιστής στον τελευταίο αντιστεκόμενο πολίτη του «1984», του Όργουελ, δηλαδή του «Μεγάλου Αδελφού».

«Δεν θ' αντιστέκεται κανείς πια, δεν θα σκέφτεται κανείς, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις παρά μόνο γι' αυτά που εμείς θα θέλουμε να σκέφτεστε, δεν θα υπάρχουν άλλα νοήματα παρά μόνο αυτά που θα σας εμφυτεύσουμε, δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός απ' τον φόβο, το μίσος και τον τρόμο.
Θα σας τσακίσουμε το πνεύμα και την ψυχή.
Είσαστε δικοί μας, ό,τι θέλουμε θα σας κάνουμε».

Φυλακές και φύλακες ..

Η φυλάκιση ανθρώπων είναι ένα πανάρχαιο μέσο που χρησιμοποιούν οι εξουσιαστές για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, να απομονώσουν τους εξαθλιωμένους, τους “παράνομους”, τους αντίπαλους τους, τους καταπιεσμένους ανθρώπους, όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους και όσους δε χωράνε στη βιτρίνα τους. Η φυλακή είναι συνυφασμένη με τα βασανιστήρια, τους ξυλοδαρμούς και τους εξευτελισμούς ανθρώπων.

Από τους εξοστρακισμούς στην αρχαία Αθήνα και την Ιερά Εξέταση που εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους, ως τα Γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης και τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ των ΝΑΤΟικών, ο αντίπαλος, όποιος διαφωνεί με το Κόμμα, ο “τρομοκράτης”, ο ανήμπορος στέλνεται στη φυλακή για να δώσει η εξουσία το μήνυμα ότι όποιος ξεφεύγει από τα στενά όρια που καθορίζει αυτή για τις ζωές των ανθρώπων, κινδυνεύει άμεσα να βρεθεί στη “στενή”.

ΟΜΩΣ οι αληθινοί εγκληματίες δεν βρίσκονται στη φυλακή, αλλά στο κυνο-βούλιο, στα υπουργεία, τα δικαστήρια, τα αστυνομικά τμήματα. Τα λαμόγια, οι μεγαλοκαρχαρίες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι δολοφόνοι και όσοι συνεργάζονται με το κράτος πάντα “τη γλυτώνουν”. Εξαίρεση στον κανόνα είναι οι περιπτώσεις αλληλοεξόντωσης των εξουσιαστών (π.χ. Κοσκωτάς και μαφιόζοι που κατά καιρούς μπαίνουν στη φυλακή χωρίς να θίγονται τα... “προνόμιά” τους).

Τον ίδιο ρόλο παίζει και η καταστολή μέσω των ψυχιατρείων (όπου η ιατρική επιστήμη θριαμβεύει στη μετατροπή ανθρώπων σε φυτά) και των αναμορφωτηρίων ανηλίκων. Και μέσα στις φυλακές η διοχέτευση ναρκωτικών γίνεται αθρόα για την καταστολή των αντιστάσεων των φυλακισμένων.

Η δημιουργία και η ύπαρξη της φυλακής, έχει τη ρίζα της στην αναγκαιότητα της εκάστοτε εξουσίας, να εξοντώσει οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης θεωρείται επικίνδυνη γι' αυτή. Παρουσιάζεται ως εγγυητής της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας και εναντιώνεται σε όσους παραβαίνουν τους καταναγκαστικούς κανόνες που η εξουσία επιβάλλει. Η φυλακή είναι η πιο εγκληματική και χυδαία έκφανση του δημοκρατικού καθεστώτος, καθώς και ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του, αφού αποκηρύσσει ανθρώπους που γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό και τις δομές του.

Ο εγκλεισμός στα κάτεργα του κράτους, αρχικά στοχεύει στην τιμωρία, στον σωφρονισμό, στην καταστολή και έπειτα στην εξάλειψη συμπεριφορών που παρεκκλίνουν από την “κανονικότητα”. Αποσκοπεί στη δημιουργία πειθήνιων σωμάτων, εύπλαστων και πρόθυμων να υπακούν και να υποτάσσονται στα θέλγητρα των εξουσιαστών. Οι μέθοδοι υπόταξης των κρατουμένων ολοένα και εντείνονται για να επιβάλλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η κατασκευή φυλακών εκτός αστικών κέντρων, η λοβωτομημένη επικοινωνία, η στέρηση αδειών, οι εξαντλητικές συνεχείς μεταγωγές έχουν ως σκοπό την αποξένωση και την αποκοπή των έγκλειστων, από το κοινωνικό τους περιβάλλον (φίλοι, συγγενείς). Μέσα από την απομόνωση, που είναι ένας από τους βασικούς όρους της υποταγής, επιδιώκουν να καταστήσουν τους φυλακισμένους κοινωνικά ανάπηρους, μοναχικούς άρα και αδύναμους.

Η φυλακή είναι ουσιαστικά μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας του νόμου και της τάξης, της ρουφιανιάς και του γλειψίματος, της αυθαιρεσίας και του βολέματος, που επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη. Την ειρήνη δηλαδή, ανάμεσα σε αφεντικά και δούλους, πλούσιους και φτωχούς, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ώστε να εξασφαλίσει τη διαιώνιση της διαφθοράς, της ιεραρχίας, της εξουσίας.

Η υπόσταση της φυλακής δημιουργεί τη ψευδαίσθηση, που κάνει τον μικροαστό, τον πολίτη -αυτό το δημόσιο πράγμα που εκτόπισε τον άνθρωπο (Νταριέν) να πιστεύει πως είναι ελεύθερος μέσα σ'έναν σκλάβο κόσμο ….

κάγκελα παντού ....

"Αυτό που γίνεται πίσω από τα κάγκελα της κάθε ελληνικής φυλακής, θα πρέπει να ντροπιάζει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτής της χώρας.

Γιατί δείχνει πόσο ανάλγητοι, πόσο απάνθρωποι και πόσο απολίτιστοι είμαστε. Τελικά όλα στη χώρα μας... είναι μια βιτρίνα: Βουλή, Κυβέρνηση, Κόμματα, τηλεόραση, Πανεπιστήμια και καλλιτέχνες. Μια ψεύτικη βιτρίνα, για να κρύβει
την βρωμιά και την αδικία.

Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή των κρατουμένων, που τους καταδικάζουμε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες ξεχνώντας ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας, που έκαναν κάποιο λάθος στη ζωή τους, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και μόνο το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους είναι μια βαριά τιμωρία.

Όμως, από κει και πέρα θα πρέπει να εξασφαλίζονται απόλυτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ώστε ο κρατούμενος να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, για να μπορέσει κάποια μέρα να επιστρέψει στην οικογένειά του και στην κοινωνία που τόσο μας έχει όλους ανάγκη.

Είμαι απόλυτα στο πλευρό σας, αν και δεν διαθέτω καμία άλλη δύναμη εκτός από τις σκληρές μου εμπειρίες και την κουρασμένη μου φωνή."

Αθήνα 10-11-2008
Μίκης Θεοδωράκης

Το τέλος της Ιστορίας του καπιταλισμού:

Το τέλος της Ιστορίας του καπιταλισμού:
Κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα:
«

Κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα"

Ο Φουκουγιάμα επιτέλους δικαιώνεται! Κατά το ήμισυ τουλάχιστον. Είχε μιλήσει για το «τέλος της Ιστορίας», ενώ ολόκληρη η φράση είναι: «το τέλος της ιστορίας του καπιταλισμού».
Μπορεί αυτό να μη φαίνεται άμεσο, να μην είναι άμεσο, όμως η βαθιά και μακριά κρίση που θα ζήσουμε θα φωτίζει ολοένα και περισσότερο τον πεπερασμένο ιστορικά χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι απολογητές του συστήματος προσπαθούν να συσκοτίσουν τα αίτια της κρίσης, να μη φανεί, όπως λέει κι ο Ε. Βαλερστάιν, ο συστημικός της χαρακτήρας.
Οι πιο χυδαίοι την αποδίδουν στην απληστία των φτωχών ή, το πολύ-πολύ, στην αφροσύνη των golden boys.
Οι σοβαρότεροι μιλούν για κρίση του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλισμού-καζίνο και ζητούν έναν «ηθικό», έναν κάπως ελεγχόμενο, περισσότερο ρυθμιζόμενο (τώρα πλασάρουν τον όρο και κάμποσοι Σικάγο-μπόις φωστήρες...) καπιταλισμό.

Ωστόσο, ο καπιταλισμός μπορεί όταν δυσκολεύεται προσωρινά, ν' αναδιπλώνεται, ν' αλλάζει πρόσωπο, όμως δεν εξημερώνεται. Η μόνη ηθική του είναι το κέρδος, ο θεμελιώδης νόμος του είναι αυτός του ανταγωνισμού, η εξατομίκευση και αλλοτρίωση των ανθρώπων, η μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα.

Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε η παγκοσμιοποίηση, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τζόγος είναι οι πρωταρχικοί υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί ήταν μέσα και μορφές δομικού χαρακτήρα του καπιταλισμού για να ξεπεράσει τα εσωτερικά όρια του κεφαλαίου κατά την καθοδική φάση του μακρού κύματος Κοντράτιεφ,όταν έπεφτε το ποσοστό του κέρδους, τα άγια των αγίων του καπιταλισμού.

Αυτά ήταν τα μέσα του κεφαλαίου που -όπως επισημαίνει ο Μαρξ- ξαναϋψώνουν με μεγαλύτερη δύναμη μπροστά του τα ίδια όρια, ξαναφέρνουν την ίδια κρίση, τώρα όμως ακόμα βαθύτερη, μακρύτερη και πιο καταστροφική.

Γι' αυτή τη ληστεία των αιώνων δεν φταίει κανείς; Κάποιοι θα πουν το ψωμί ψωμάκι. Κάποιοι, στις λιμοκτονούσες χώρες, θα εγκαταλείψουν τη ζωή... Σ' αυτό το παγκόσμιο έγκλημα δεν υπάρχουν πρόσωπα; Ολον αυτό τον συρφετό των μεγαλοτραπεζιτών, μεγαλοχρηματιστών, ηγετικών στελεχών διεθνών οικονομικών οργανισμών, πολιτικών κυβερνητών, αρμόδιων υπουργών οικονομικών κ.ά., που όλοι τους μαζί συναγελάζονται, σχεδιάζουν και συναποφασίζουν, τον γνωρίζει κανείς, τον ονοματίζει κανείς;
Θα πληρώσουν αυτοί ή θα την πληρώσει όπως πάντα ο απλός άνθρωπος και κανένας «ληστής» τραπεζικού υποκαταστήματος;

Αυτή η κορυφαία οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης, που προς το παρόν περιορίζεται στην πρώτη φάση της, τη χρηματοοικονομική, επιφέρει καθοριστικές αλλαγές σ' ολόκληρο τον πλανήτη.
Εχουμε πρώτα την παρακμή της μιας -και μοναδικής τα τελευταία 20 χρόνια- παγκόσμιας δύναμης, που δρούσε χωρίς ισχυρό ανταγωνιστή.

Σήμερα αναδύονται περιφερειακοί νεοκαπιταλισμοί, όπου δημιουργούνται ισχυροί καπιταλιστικοί όμιλοι που ανταγωνίζονται πλέον επί ίσοις όροις τα δυτικά ολιγοπώλια, έχουν δική τους δυναμική, χαράζουν τη δική τους ιδιαίτερη στρατηγική.
Η Κίνα κυρίως, αλλά και η ισχυρότατη στρατιωτικά Ρωσία, η Ινδία, ακόμη το Ιράν και χώρες της Νότιας Αμερικής.
Εν τω μεταξύ ένα νέο Μπαντούγκ, ένας νέος χώρος (πολιτικά) Αδεσμεύτων, φαίνεται να σχεδιάζεται...

Οι ΗΠΑ, σε βαθιά κρίση συμμαχιών σε Μ. Ανατολή, Καύκασο και Κεντρική Ασία, με τις ανοιχτές πληγές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, με στραπατσαρισμένη την εικόνα του αήττητου, θα αναγκαστούν να επαναδιαπραγματευτούν τις διεθνείς τους σχέσεις και αυτό -όπως μας δείχνει η Ιστορία-δεν θα περιοριστεί μόνο στο πεδίο της πολιτικής...

Και όσο θα κλιμακώνεται η κρίση, τόσο θα εντείνεται ο πόλεμος εναντίον του κόσμου της εργασίας. Περισσότερο θα υποφέρουν οι φτωχοί του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Ακολουθεί η επίθεση στον λεγόμενο τέταρτο κόσμο της Δύσης και στους εργαζόμενους. Ηδη τους φόρτωσαν το τεράστιο δημόσιο χρέος. Τώρα καλούνται με τα νέα μέτρα να χρηματοδοτήσουν τους υπεύθυνους της κρίσης.
Οπως θα έλεγε ο αξέχαστος καθηγητής, προπαντός αγωνιστής και άνθρωπος, Σάκης Καράγιωργας, η μετακύλιση του χρέους είναι νόμος. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τεράστια ανακατανομή εισοδήματος.

Οσο θα βυθιζόμαστε στην ύφεση, τόσο θα αυξάνονται ανεργία, απολύσεις, λιτότητα, εντατικοποίηση της εργασίας, όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τόσο θα μειώνεται το «κράτος πρόνοιας» και θα αυξάνεται το κράτος ασφάλειας-αστυνόμευσης-καταστολής.

Η κρίση θα επεκταθεί στο σύνολο της κοινωνικής ζωής, θα την αποδιοργανώσει, θα οδηγήσει σε διαψεύσεις μικρο-ονείρων και σε αποσύνθεση των προηγούμενων κοινωνικών δομών. Τώρα με το βάθεμα της κρίσης αυτή η διαδικασία επιταχύνεται και οι κοινωνικές εκρήΕεις γίνονται αναπόφευκτες.

Ωστόσο ο καπιταλισμός, όσο μεγάλη και να 'ναι η κρίση του, δεν θα αυτοκτονήσει... Διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς, κατασταλτικούς και ιδεολογικούς, αποθέματα βίας αλλά και πειθαναγκασμού.

Σήμερα, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανατροπή του και, με τη δημιουργία μιας νέας συνείδησης, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μπαίνει το ζωτικό ερώτημα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Κι αν πει κανείς «ποιος σοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός πέθανε», η απάντηση είναι «ο πρώτος, ο πρώιμος σοσιαλισμός, ναι, πέθανε, όμως ένας νέος σοσιαλισμός, με νέο περιεχόμενο, μπορεί και πρέπει να δοκιμαστεί».


Σήμερα, που γίνονται τραγικά επίκαιρα τα λόγια του Κορνηλίου Καστοριάδη, «η καπιταλιστική κοινωνία τρέχει προς την άβυσσο επειδή δεν μπορεί να αυτοελεγχθεί», γίνεται επιτακτικό το αντίπαλο σχέδιο.

Ενα σχέδιο που θα πατάει γερά και κριτικά στο παρελθόν και μέσα στις σημερινές συνθήκες θα εξειδικεύεται σ' ένα πρόγραμμα άμεσης δράσης που θα συγκρούεται με όλους τους τρόπους και θα προκαλεί ήττες στο καπιταλιστικό σύστημα, που θα φέρει εκείνες τις πρώτες μικρές νίκες που είναι απαραίτητες για τη συσπείρωση των διάχυτων και κατακερματισμένων δυνάμεων, για την ενότητα τους στη δράση, αντιστρέφοντας το κλίμα παραίτησης, αποστρατείας και ηττοπάθειας.

Στιγμές σαν αυτές που θα ζήσουμε, καθώς οι τροχοί της Ιστορίας επιταχύνονται, όταν οι άνθρωποι μέσα σε λίγες μέρες μπορούν να μάθουν όσα δεν έμαθαν σε μια ζωή, έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι είναι αυτές στη διάρκεια των οποίων μπορεί να πραγματοποιηθεί το αδύνατο.

Δ. Κουφοντίνας
Φυλακές Κορυδαλλού
28/10/2008


Το παραπάνω δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα.

πρόσφυγες..

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι...

Ίσως αυτό το κείμενο δε θα έχει καμία επιρροή στους Έλληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι'αυτούς.

Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ'τον πόλεμο και τη βία. Γι'αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.

Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δε θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δε θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.

Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Έλληνες που ζουν γύρω απ'τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.

Απ'τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή ένωση, μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε .

Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.

Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία αλλά δε βρήκαμε τίποτα εδώ.

Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;

Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν. Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει - ψυχορραγούμε..

ΑΦΓΑΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Σεπτέμβρης 2008

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Καλημέρα ..

Είδατε τελικά που φτάσαμε μ' αυτούς τους οσφυοκάμπτες πολιτικούς..
Αδιάφοροι σφυρίζουν και ξεπουλάνε μαζί με τα όνειρα του κοσμάκη και την πατρίδα μας.

Εγώ βαρέθηκα και σιχάθηκα πια, μα πιο πολύ τον εαυτό μου που τους ανέχομαι να ξεπουλάν την πατρίδα μου για πινάκιο φακής, επειδή είναι άπλα ανίκανοι να αντιδράσουν και να προασπίσουν τα συμφέροντα του έθνους, με πρόσχημα και φόβο μην χαρακτηριστούν εθνικιστές.

Ως πότε θα ανεχόμαστε τέτοιες στάσεις και τέτοιες λογικές από ανίκανες κυβερνήσεις από ανθρώπους που το μόνο ''θάρρος'' θράσος που τους διακρίνει είναι στις λαμογιές και τις απάτες ..

Το όλο ζήτημα σημαίνει εκ προοιμίου συμβιβασμό.Απαιτεί θάρρος ψυχραιμία και σταθερές θέσεις.

Ελπίζω μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος να μην αναζητήσουν αν ΟΝΤΩΣ οι ρίζες και το DNA μας ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ από αυτό του μεγάλου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ η του ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ
η από τους αφανείς ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την αξιοπρέπεια ενός λαού που σήμερα ξεπουλιέται στα σαλόνια των μεταμοντέρνων αντιλήψεων,γιατί θα ανακαλύψουν ότι τελικά είμαστε η τουλάχιστον οι πολιτικοί μας κουβαλάνε το DNA αυτό του εφιάλτη που πρόδωσε τους τριακόσιους του ΛΕΩΝΙΔΑ..

periploys

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ''Η ΡΑΤΣΑ''

Ή κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι μέσα από το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ: πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κοίτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνώτο τους.




Oι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζούν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γή να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του ευατού σου."Δεν είσαι ένας: είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα προσωπά σου. Κ' ευτύς σβύνει κι ανάβει άλλο, νεοτερό σου, ξωπίσω σου.''

Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σου σώμα το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσυ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το προσωπό. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή το κρέας.Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ''Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε!'' φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί. <<Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε, πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους! Δεν προφτάσαμε να κάνουμε έργα τις ιδέες μας, κάμε τις εσύ! Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε και να στερεώσουμε το πρόσωπο της ελπίδας μας, στερεωσέ το εσύ! Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας! Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου και φωνάζουμε. Όχι δε φύγαμε, δεν ξεκορμιστήκαμε από σένα, δεν κατεβήκαμε στη γής. Μέσα από τα σωθικά σου ξακολουθούμε τον αγώνα. Λύτρωσέ μας!>>Δε φτάνει ν΄ακούς μέσα σου τη βουή των προγόνων. Δεν φτάνει να τους νιώθεις να παλεύουν μπροστά από το κατώφλι του νού σου. Όλοι χύνονται να πιαστούν από το ζεστό μυαλό σου, ν' ανέβουν πάλι στο φώς της μέρας. Μα εσύ να ξεδιαλέγεις. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αιμάτου σου και ποιος ν' ανηφορίσει πάλι στο φώς και στο χώμα. Μην τους λυπάσαι! Κάθου άγρυπνος στην καταβόθρα της καρδιάς σου και ξεδιάλεγε. Τούτος ο ίσκιος να λές, είναι ταπεινός, σκοτεινός σα ζώο να φύγει! Τούτος είναι σιωπηλός και φλεγόμενος, πιο ζωντανός από μένα ας πιεί το αίμα μου όλο!

Φώτισε το σκοτεινό αίμα των προγόνων, σύνταξε τις κραυγές τους σε λόγο, καθάρισε τη βουλησή τους, πλάτηνε το στενό τους ανήλεο μέτωπο αυτό είναι το δεύτερο σου χρέος.Γιατί δεν είσαι μονάχα σκλάβος. Ευτύς ως γεννήθηκες, μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σογιού σου. Φέρνεις θες δεν θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θές, πλουτίζεις το πατρικό σου σώμα. Κατα που θα κινήσεις; Πως θ' αντικρύσεις τη ζωή και το θάνατο, την αρετή και το φόβο; Όλη η γενεά καταφεύγει στο στήθος σου και ρωτάει και προσδοκάει με αγωνία.Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη υπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες.

Ως περπατάς ανοίγεις, δημιουργάς την κοίτη όπου θα μπεί και θα οδέψει ο ποταμός των απογόνων. Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές κ' εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου ολάκερη υψώνεται κι αντριεύει.<<Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας! >> Τ' όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει. Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί, πίσω από πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κ' οι ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά και το μυαλό σου. Το σώμα σου το αόρατο είναι οι πεθαμένοι πρόγονοι κι οι απόγονοι οι αγέννητοι. Το σώμα σου τ' ορατόείναι οι άνδρες, οι γυναίκες, και τα παιδιά που ζούν της δικής σου ράτσας.

Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει, όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος, όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται. Όλα τούτα είναι μέλη του μεγάλου ορατού κορμιού σου. Πονάς και χαίρεσαι σκορπισμένος ως τα πέρατα της γης μέσα σε χιλιάδες ομοαίματα κορμιά.Όπως μάχεσαι για το μικρό σου σώμα, πολέμα και για το μεγάλο. Πολέμα όλα τούτα τα κορμιά σου να γίνουνε δυνατά, λιτά, πρόθυμα. Να φωτιστεί ο νους τους, να χτυπάει η καρδιά τους φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.

Πως μπορείς να έισαι δυνατός, φωτεινός, γενναίος, αν οι αρετές τούτες δεν τρικυμίζουν ολάκερο το μεγάλο σου σώμα;Πως μπορείς να σωθείς αν δεν σωθεί ολάκερο σου το αίμα; Ένας από την ράτσα σου να χαθεί, σε συντραβάει στο χαμό του. Ένα μέλος του κορμιού και του νού σου σαπίζει.

Να ζείς βαθιά, όχι σαν ιδέα, παρά ως σάρκα κ' αίμα την ταυτότητα τούτη.Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν' ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν΄απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα. Ποιός είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στερεά από το κλαρί κ' είτε σα φύλλο, είτε σαν ανθός, έιτε σαν καρπός, να σαλεύει μέσα σου, ν' ανανεώνεται και ν' αναπνέει ολάκερο το δέντρο.


ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΧΡΕΟΣ ΕΧΤΕΛΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΗΤΕΙΑ ΣΟΥ ΣΤΗ ΡΑΤΣΑ , ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ.

Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.

Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιό τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει ...

ΚΥΡ ΠΑΝΤΕΛΗ ..

Εκλογές ΗΠΑ: Ποιοί επενδύουν και πόσα στους υποψήφιους πλανητάρχες, του Νίκου Ταυρή "Κάτι μας χρωστάς, Mister President" Αυτό θα μπορούσαν να λένε την επομένη των εκλογών οι χρηματοδότες των υποψηφίων για τις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές. Πολλά εκατομμύρια δολάρια έχουν "επενδύσει" κολοσσοί του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ σε υποψήφιους προέδρους με στόχο να έχουν ανταποδοτικά οφέλη μετά τις εκλογές ανεξαρτήτως από το ποιος θα βγει πρόεδρος. Και αυτό γιατί έχουν φροντίσει από τώρα να χρηματοδοτήσουν όλους τους υποψήφιους-γκανιάν ως τώρα, ανεξαρτήτως αν είναι του Δημοκρατικού Κόμματος ή των Ρεπουμπλικάνων. Βέβαια τα περισσότερα "στοιχήματα" πέφτουν στους υποψήφιους των δημοκρατικών αφού όλοι θεωρούν ότι έχουν το προβάδισμα για την προεδρία. Ναυαρχίδα των χρηματοδοτών αποδεικνύεται ότι είναι οι εταιρείες της Γουόλ Στριτ, σύμφωνα με το Κέντρο για μια Υπεύθυνη Πολιτική (Center for Responsive Politics). Το CRP είναι μία μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με τη σχέση χρήματος και πολιτικής εξουσίας στις ΗΠΑ. Εταιρείες της Γουόλ Στριτ, όπως η ActBlue, η Goldman Sachs, η Citigroup, η Morgan Stanley, η National Amusements, η Lehman Brothers, η Merrill Lynch, η JP Morgan, η UBS, η Credit Suisse, η Blank Rome, η Greenberg Traurig έχουν δώσει εκατομμύρια δολάρια στην πλέον δαπανηρή προεκλογική εκστρατεία στην ιστορία των ΗΠΑ. Το CRP εκτιμά ότι η χρηματοδότηση των υποψηφίων θα φτάσει το 1 δισ. δολάρια, σχεδόν διπλάσιο από αυτό των εκλογών του 2000 και κατά ένα τρίτο μεγαλύτερο από αυτό των εκλογών του 2004. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η ανεργία και η φτώχεια στις ΗΠΑ καλπάζουν, όταν οι επιπτώσεις της κρίσης των στεγαστικών δανείων πολλαπλασιάζουν "τις πόλεις με τις τέντες". Δεν είναι μόνο οι εταιρείες της Γουόλ Στριτ που τζογάρουν στους υποψήφιους προέδρους. Μια σειρά άλλες, όπως η Microsoft, οι νομικές εταιρείες Sullivan & Cromwell και DLA Piper, η Google και η εταιρεία συμβούλων Price Waterhousecoopers έχουν την τιμητική τους ανάμεσα στους "επιφανείς" χρηματοδότες των εκλογών. "Χρεωμένος" λοιπόν ο πλανητάρχης από την πρώτη μέρα που περνά την πόρτα του Λευκού Οίκου. Και αυτά τα χρέη θα πρέπει να βρίσκει τρόπο να τα ξεπληρώνει καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Γιατί η Γουόλ Στριτ και οι λοιποί φίλοι του έχουν μνήμη… ελέφαντα σε αυτά τα ζητήματα. Είναι πολλά τα λεφτά… 117,7 εκατ. δολάρια συγκέντρωσε η Χίλαρι Κλίντον το 2007 με βασικούς χορηγούς τη νομική εταιρεία DLA Piper, τη Goldman Sachs, τη Morgan Stanley, τη Citigroup και τη Lehman Brothers. 102,2 εκατ. δολάρια ολόκληρη την περσινή χρονιά συγκέντρωσε ο Μπάρακ Ομπάμα, με βασικούς χρηματοδότες τη Goldman Sachs, τη UBS, τη Lehman Brothers, τη National Amusements και τη JP Morgan Chase. 41,1 εκατ. δολάρια μέχρι τα τέλη του περασμένου έτους συγκέντρωσε ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Τζον ΜακΚέιν, με βασικούς χρηματοδότες τη Merrill Lynch, τη Citigroup, τη Blank Rome, την Greenberg Traurig και την Goldman Sachs. Τα συμπεράσματα δικά σας κύριοι για να μη τρέφουμε φρούδες ελπίδες ...

Τροφή, Νερό και Καύσιμα:

Η Παγκόσμια Κρίση, του Μισέλ Τσοσουντόφσκι

Τροφή, Νερό και Καύσιμα: Τρία απαραίτητα στοιχεία της ζωής σε κίνδυνο

Οι ζαχαρωμένες σφαίρες της ελεύθερης αγοράς σκοτώνουν τα παιδιά μας. Πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία. Είναι ενορχηστρωμένη ως ιδιότυπη, ξεπερασμένη μόδα στα κομπιούτερ διαπραγμάτευσης των χρηματιστηρίων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, όπου αποφασίζονται οι διεθνείς τιμές του ρυζιού, του σιταριού και του καλαμποκιού. Οι άνθρωποι σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου "φτωχοποιούνται" συστηματικά ως αποτέλεσμα των μηχανισμών της διεθνούς αγοράς. Ένας ελάχιστος αριθμός οικονομικών ινστιτούτων και πολυεθνικών μπορούν να καθορίζουν, μέσα από την αθέμιτη εκμετάλλευση της αγοράς, το όριο ποιότητας της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.

Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της πιο σοβαρής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας. Η διαδικασία της παγκόσμιας φτωχοποίησης που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με την κρίση του χρέους έχει φτάσει σε οριακό σημείο, και οδηγεί πλέον στο ξέσπασμα λιμών σε στρατηγικές περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που οδηγούν στην οικονομική κρίση: χρηματιστηριακές αγορές, υποχώρηση της παγκόσμιας παραγωγής, κατάρρευση του δημόσιου τομέα της οικονομίας, γρήγορη ανάπτυξη της κερδοφόρας "πολεμικής οικονομίας". Αυτό που σπάνια αναφέρεται στις αναλύσεις, είναι το πώς η παγκόσμια οικονομική αναδιάρθρωση βιαίως φαλκιδεύει τρία βασικά στοιχεία της ζωής: την τροφή, το νερό και τα καύσιμα. […]

Οι κυβερνήσεις τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν πλέον εγκαταλείψει τον ιστορικό τους ρόλο του ελέγχου με οικονομικά εργαλεία των μεταβλητών της οικονομίας και της διασφάλισης ενός μίνιμουμ επιπέδου διαβίωσης για τους πολίτες. Έτσι, σε πολλά σημεία του πλανήτη δημιουργήθηκαν κινήματα ενάντια στις απότομες διακυμάνσεις των τιμών των τροφίμων και της βενζίνης. Οι όροι υπήρξαν ιδιαίτερα κρίσιμοι σε Αϊτή, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Ινδία, Μπανγκλαντές. Στην Σομαλία δε, όπως και στην Αιθιοπία μόλις εφέτος, οι διακυμάνσεις στις τιμές των τροφίμων προκάλεσαν την έξαρση μαζικών λιμών στους κατοίκους.

Απελευθέρωση

Για να κατανοήσουμε την κρίση αυτής, πρέπει να εντρυφήσουμε σε συγκεκριμένους όρους. Όπως είπαμε, η παροχή τροφής, νερού και καυσίμων δεν φαίνεται να είναι πλέον το αντικείμενο κυβερνητικών ή διακυβερνητικών παρεμβάσεων με απώτερο σκοπό την ελάφρυνση της φτώχειας και την αποτροπή ξεσπάσματος λιμών. Η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων καθορίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των επιχειρηματικών συμβουλίων ως κομμάτι μιας κερδοφόρας ατζέντας. Και επειδή αυτοί οι ισχυροί παράγοντες δρουν φαινομενικά πίσω από αόρατους μηχανισμούς αγοράς, οι καταστρεπτικές κοινωνικές επιδράσεις από τη διακύμανση των τιμών των τροφίμων, του νερού και των καυσίμων εμφανίζονται ως αποτέλεσμα ελλιπούς ανεφοδιασμού της αγοράς και υψηλών σκοπιμοτήτων.

Η φύση της διεθνούς οικονομικής & κοινωνικής κρίσης

Σκοπίμως ασαφείς είναι και οι αναφορές των επίσημων ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες η διατροφική και η πετρελαϊκή κρίση είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπικών χειρισμών στην αξία των αγορών. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι δεν είμαστε αντιμέτωποι με μεμονωμένες και διαχειρίσιμες επιμέρους κρίσεις, αλλά με μια παγκόσμια διαδικασία πλήρους οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης. Στην καρδιά της διατροφικής κρίσης βρίσκεται η ανεξέλεγκτη άνοδος των τιμών βασικών πρώτων υλών διατροφής που συνδέονται άμεσα με τη δραματική αύξηση των τιμών των καυσίμων. Την ίδια στιγμή, η τιμή του νερού –βασικού συστατικού για τη γεωργική και βιομηχανική παραγωγή, την κοινωνική διάρθρωση, τη δημόσια υγεία και την οικογενειακή κατανάλωση– έχει εκτιναχθεί βιαίως, ως αποτέλεσμα του διεθνούς καπιταλιστικού κινήματος για την ιδιωτικοποίηση των εναπομεινάντων φυσικών πόρων νερού.

Είμαστε αντιμέτωποι με μια σημαντική οικονομική και κοινωνική βίαιη ανακατάταξη, μια πρωτοφανή διεθνή κρίση, που χαρακτηρίζεται από την "τριγωνική" σχέση μεταξύ των αγαθών του νερού, των τροφίμων και των καυσίμων: τρεις θεμελιώδεις μεταβολές που, συνδυασμένες, επηρεάζουν την ουσία της ανθρώπινης βιωσιμότητας. Επιπλέον, γίνεται αισθητή μια παγκόσμια κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, που θυμίζει συνθήκες πολέμου. Βέβαια, ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει άμεση σχέση με τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου και νερού. Ποιοι είναι όμως οι διεθνείς "θιασώτες" που διαχειρίζονται εν κρυπτώ τις τύχες του κόσμου; Αυτοί είναι:

• οι ενορχηστρωτές της Wall Street, των τραπεζών, των τιμών των κατοικιών, συμπεριλαμβανομένων των θεσμικών σπεκουλαδόρων που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών
• οι βρετανοαμερικανικοί γίγαντες της πετρελαϊκής αγοράς, BP, Exxon-Mobil, Chevron-Texaco, Royal Dutch Shell
• οι αγροτικές/βιοτεχνολογικές κοινοπραξίες, που έχουν αναλάβει τα "πνευματικά" δικαιώματα των εσόδων από τις καλλιέργειες σιτηρών. Είναι οι ίδιες εταιρείες που λυμαίνονται τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου
• οι εταιρείες νερού (Suez, Veolia, Bechtel United Utilities), υπεύθυνες για την πολιτική ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων
• η στρατιωτικοβιομηχανική κοινοπραξία ΗΠΑ-Βρετανίας (Lockheed Martin, Raytheon, Northrop Grunman, Boeing, General Dyna-mics, BAES κ.λπ.), τα συμφέροντα της οποίας βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με αυτά των πετρελαϊκών εταιριών και της Wall Street.

Η κρίση στην αγορά πετρελαίου

Η διευρυμένη κρίση που ζούμε στις μέρες μας ξεκίνησε λίγο-πολύ από το πετρέλαιο. Πρέπει να τονιστεί ότι η κίνηση των διεθνών τιμών του "μαύρου χρυσού" στις αγορές της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, ουδεμία σχέση έχει με το πραγματικό κόστος παραγωγής-εξόρυξης του πετρελαίου. Η σπειροειδής διακύμανση των τιμών του αργού πετρελαίου δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψής του. Έχει υπολογιστεί ότι η πραγματική τιμή του αργού ανά βαρέλι στη Μέση Ανατολή (εκεί βρίσκεται ο κύριος όγκος των παραγωγών κρατών) δεν ξεπερνά τα 15 δολάρια. Με υπολογισμούς Μαΐου 2008, προκύπτει επίσης πως το κόστος εξόρυξης πετρελαίου από τις πλατφόρμες της Alberta, στον Καναδά, βρίσκεται στα 30 δολάρια ανά βαρέλι. [..] Το ζήτημα είναι ότι τα καύσιμα εμπλέκονται με όλα τα μέσα μαζικής παραγωγής σε όλους τους ζωτικούς τομείς της κατασκευής, της γεωργίας και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, αυτού των υπηρεσιών. Η άναρχη διακύμανση των τιμών πετρελαίου έχει συντελέσει –σε αρκετά σημεία του πλανήτη– στην κατάρρευση δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και στην παράλληλη υποτίμηση και πλήρη "παράλυση" των καναλιών λειτουργίας του εσωτερικού και του διεθνούς εμπορίου. Η εκτίναξη του κόστους της βενζίνης στις αγορές λιανικής οδηγεί σε πλήρη διάλυση των τοπικών οικονομιών, σε αύξηση της συγκεντροποίησης της βιομηχανίας σε χέρια λίγων οικονομικά ισχυρών πολυεθνικών κ.λπ. Παράλληλα, η σπασμωδική διακύμανση των τιμών των καυσίμων επηρεάζει σημαντικά και τις εσωτερικές οικονομίες: τα δημόσια συστήματα μεταφορών, σχολεία και νοσοκομεία, τη βιομηχανία οδικών εμπορευματικών μεταφορών, διεθνούς ναυτιλίας, αεροπλοΐας, τουρισμού, ψυχαγωγίας και τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες.

Πληθωρισμός

Η άνοδος στις τιμές των καυσίμων προκαλεί απότομη άνοδο του πληθωρισμού, που οδηγεί στη συμπίεση της πραγματικής αγοραστικής δύναμης και σε μια αναμενόμενη διεθνή υποχώρηση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης. Από την κατάσταση αυτή έχουν επηρεαστεί όλες οι τάξεις, ακόμη και η μεσοαστική των ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου. Ας κατανοηθεί πως οι βίαιες αυτές οικονομικοκοινωνικές ανακατατάξεις σε διεθνές επίπεδο είναι σκόπιμες. Πλέον, οι έως τώρα δημόσιες και κρατικές οικονομικές πολιτικές ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και οφέλη. Η αισχροκέρδεια στις αγορές δεν είναι αντικείμενο των ρυθμιστικών αρχών και πολιτικών. Η οικονομική ύφεση συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας μορφής πλούτου, ενδυναμώνοντας μια χούφτα πολυεθνικών εταιρειών εις βάρος των λαών όλου του κόσμου.

Σύμφωνα με τον Γουίλιαμ Ένγκνταλ: "Το 60% της τιμής των 128 δολαρίων ανά βαρέλι του πετρελαίου προέρχεται από την ακανόνιστη διαπραγμάτευση των συμβολαίων futures (μελλοντικής απόδοσης) από μεγάλα κεφάλαια, τράπεζες και οικονομικά γκρουπ που χρησιμοποιούν το χρηματιστήριο μελλοντικών αξιών του Λονδίνου (ICE) και το NYMEX της Νέας Υόρκης και επιλέγουν τη λύση των χρηματιστηριακών πράξεων στον ειδικό χρόνο των "πωλήσεων εκτός χρηματιστηρίου", ώστε να αποφεύγουν οποιονδήποτε έλεγχο. Οι αμερικανικοί κανονισμοί ορίων διαπραγμάτευσης που έχουν τεθεί από την Επιτροπή Διαπραγμάτευσης Μελλοντικών Συμβολαίων Εμπορευμάτων επιτρέπουν στους εκάστοτε κερδοσκόπους να αγοράζουν μελλοντικά συμβόλαια αργού πετρελαίου στην αγορά του NYMEX, πληρώνοντας μόλις το 6% της αξίας του συμβολαίου. Με τη σημερινή τιμή του αργού, που βρίσκεται στα 128 δολάρια ανά βαρέλι, αυτό σημαίνει πως όποιος αγόραζε futures καλούνταν να πληρώσει μόλις 8 δολάρια για κάθε βαρέλι πετρελαίου, ενώ τα υπόλοιπα 120 δολάρια τα "δανείζεται" εικονικά. Αυτό ωθεί τις τιμές σε εξαιρετικά υψηλά και μη ρεαλιστικά επίπεδα και αντισταθμίζει τις απώλειες των τραπεζών, δημιουργώντας μια σειρά από "καταστροφές" σε βάρος των λαών".

Μεταξύ των κύριων "παικτών" στην κερδοσκοπική αγορά διαπραγμάτευσης του αργού πετρελαίου συγκαταλέγονται οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, British Petroleum, ο γαλλικός τραπεζικός κολοσσός Societe Generale, η Bank of America (η μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα) και η ελβετική Mercuria. Η BP ελέγχει το λονδρέζικο Διεθνές Χρηματιστήριο Πετρελαίου (IPE), το οποίο αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αγορές διαπραγμάτευσης ενεργειακών "μελλοντικών αξιών" (futures) και μετοχών. Μεταξύ των δύο μεγαλύτερων μετόχων του IPE είναι οι Goldman Sachs και Morgan Stanley. Σύμφωνα με το γερμανικό Der Spiegel, η Morgan Stanley αποτελεί ένα από τα βασικά ιδρύματα που χειραγωγούν την αγορά IPE. Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η γαλλική Societe Generale, σε συνδυασμό με την Bank of America και την Deutsche Bank, έχουν εμπλακεί στην επί τούτου διάδοση φημών στην αγορά (μέσω εκθέσεων κ.λπ.) με σκοπό να ωθήσουν –τεχνητά– σε άνοδο τις τιμές του αργού πετρελαίου.

Σπειροειδείς τιμές τροφίμων

Η παγκόσμια διατροφική κρίση χαρακτηρίζεται από σημαντικές εκτινάξεις τιμών βασικών διατροφικών αγαθών, γεγονός που ωθεί σε λιμοκτονία και χρόνιες στερήσεις. Σύμφωνα με τον FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας), οι τιμές βασικών σιτηρών έχουν αυξηθεί κατά 88% από το Μάρτιο του 2007. Η τιμή του σιταριού έχει αυξηθεί κατά 181% τα τελευταία τρία χρόνια. Η τιμή του ρυζιού έχει αυξηθεί κατά 50% μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Η τιμή του ρυζιού έχει τριπλασιαστεί σε διάστημα πενταετίας, από περίπου 600 δολάρια ο τόνος το 2003 σε περισσότερο από 1.800 δολάρια ο τόνος τον Μάιο του 2008. […] Οι αυξήσεις αυτές είναι καταστροφικές για περίπου 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερησίως και ξοδεύουν το 60%-80% του εισοδήματος αυτού για διατροφικές ανάγκες. Οι κύριοι "παίκτες" που χειραγωγούν την αγορά σιτηρών παγκοσμίως είναι η Cargill και η ADM. Αυτοί οι δύο κολοσσοί ουσιαστικά ελέγχουν ένα τεράστιο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς σιτηρών. Επίσης εμπλέκονται στις κερδοσκοπικές συναλλαγές τίτλων μελλοντικής αξίας (futures) και τίτλων όψεως (options) στις χρηματαγορές του NYMEX και του CBOT (Chicago Board of Trade). Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του Greg Muttitt (Control Freaks, Cargill and ADM, The Ecologist, Μάρτιος 2001), "οι μεγαλύτεροι διαχειριστές των σοδειών της GM, οι Cargill, ADM και ο ανταγωνιστής τους Zen Noh, ελέγχουν μεταξύ τους το 81% του συνόλου των εξαγωγών αραβόσιτου και το 65% του συνόλου των εξαγωγών σόγιας παγκοσμίως".

(*) Ο Μισέλ Τσοσουντόφσκι είναι οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα (Καναδάς). Το παρόν κείμενο είναι αποσπάσματα άρθρου του, που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2008 στο Global Research. Το πλήρες κείμενο θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού "Διάπλους", που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο 2008.

Η σιωπή του κόσμου .

Ένα μικρό αχνό φως τρεμόπαιζε λυπημένα, ξορκίζοντας το σκοτάδι που είχε καλύψει

τη σιωπή του κόσμου .

.

Μόνο δυο τρεις γάτες ξεχασμένες, αόρατες απ’ τα μάτια των ανθρώπων διαρρήγνυαν την ερημιά του τοπίου.

Εκεί ανάμεσα σε χαλασμένες κονσέρβες και δυο τρεις στοίβες χαρτόκουτα

κοιμόταν..

Άνθρωπος περιθωριακός ,δοσμένος σε ένα κατά δικό του κόσμο, αθέατο από την περιέργεια των περαστικών, βίωνε το σκοτάδι της ύπαρξης του δίχως αναπάντητα ερωτηματικά πλέον για το ασθενές της φύσης των πραγμάτων.

Καραβοκύρης απ’τα μικρά του σε μινερελάδικα και πετρελαιοφόρα ,έζησε τη ζωή όπως την ονειρεύτηκε . Κάθε λιμάνι και μια μεγάλη αγκαλιά ,άνοιγε με τρυφερότητα και έκλεινε σκεπάζοντας μαζί μ’ αυτόν και τα όνειρα του.

Όνειρα που γεννήθηκαν στην πιο γλυκιά του νιότη, βλέποντας με τον πατέρα πάντα τα πλοία να αποχωρούν από το λιμάνι, σαν διαβατάρικα πουλιά χωρίς προορισμό.

Τα ματιά της ψυχής νομίζω συμβολίζουν το συνειδητό κομμάτι και όχι το επιφανειακό. .Συνήθως
κάποιοι άνθρωποι σαν εμένα πχ χρειάζονται μια ολόκληρη ζωή για να καταφέρουν απλά και μόνο να ψιλοκαταλάβουν προς τα που πέφτει εντέλει αυτή η Ιθάκη. Βλέπεις , ο χρόνος αδυσώπητα κατακερμάτισε τις αντοχές μου . Δεν με έκανε περισσότερο σοφό παρά λιγότερο ανόητο .Ξέρεις δεν είχα πάντα γνώμονα και οδηγό το νου και την ψυχή . Περισσότερο νομίζω τη άγνοια είχα, γιαυτό σας μιλάω Φιλαράκια ότι τελικά ο χρόνος κύρτωσε τις αντοχές . Αναλώθηκα σε πράγματα και καταστάσεις που κατ ουσίαν με την ματιά που το βλέπω τώρα, νομίζω χάθηκε πολύτιμος χρόνος .Και αν μου μιλάτε για εμπειρίες ναι έχω αρκετές που με βοήθησαν να οικοδομήσω κάτι λίγο πάνω σ' αυτό που έμεινε , γιαυτό ορίζω και τον χρόνο εχθρό.

Εκεί ανάμεσα σε χαλασμένες κονσέρβες και δυο τρεις στοίβες χαρτόκουτα βρήκα αυτό που πάντα έψαχνα ..Την ελευθεριά, και την απαλλαγή του εαυτού που τόσα χρόνια υπηρετούσα

μέσα σε φόρμες και πλαίσια συντήρησης, και ας τρομάζει και αηδιάζει τους γύρω μου.

Μα....δεν γύρεψα ποτές να με καταλάβουν..Αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι κλέβουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας ..Και εγώ θέλω να μαι λεύτερος..

περίπλους..

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΟΥΡΑΙΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

Σ'ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας
συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μιά φορά
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μιά για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά

Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά

Τότε πετάγετ'ένας νεαρός και λέει
-Βρήκα τη λύση του προβλήματος,παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά

Κι όλοι φωνάξαν Μπράβο,αυτό είναι,συμφωνούμε!
και πέρασε η πρόταση του παμψηφεί
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει Δικαίωμα!
και θέτει την εξής ερώτηση

Άμα μου λύσετε αυτή την απορία
τότε δε θά΄χω αντίρρηση καμιά
Ποιός από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά

Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά
που πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά

Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις
ασ΄τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες.


Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Αφιερωμένο στα ποντικάκια του διαδικτύου, που δεν είναι ικανά μόνο να φωνασκούν...

periploys

Καλά ...ποιος τελικά είναι ο προορισμός μου ...
δίχως προκαθορισμένο σκοπό
να πορεύομαι στην ζωή μου ..προσμένοντας κείνα τα χείλη που θα σμίξουν με τα δικά μου σε ένα ξέφρενο πάθος χωρίς όρια και προκαταλήψεις...

Και ποτέ άλλοτε ίσως δεν μου δοθεί δεύτερη ευκαιρία για το όνειρο μου...
δε γουστάρω τα προκαθορισμένα ...και την ανυπόφορη αναμονή ..

Θα .....αποφασίσω εγώ για τον σκοπό μου πλέον ..πρι να ναι αργά ..
Δίπλα ..ακριβώς βρισκόταν ένα μπουκαλάκι με παραισθησιογόνα...
Κατέβασε δυο τρία από δαύτα
και έμεινε να περιμένει το τέλος...

Ο οικοδόμος που περνούσε τυχαία από το περίπτερο ...άνοιξε το ψυγείο
και το χέρι του έψαξε και βρει την πιο παγωμένη μπύρα...
έπεσε πάνω σ αυτήν με τις ανησυχίες της ύπαρξης της...

Τη βράδυ εκείνο ο οικοδόμος βίωσε το καλύτερο ταξίδι της ζωής του ..
Τα χάπια είχαν βοηθήσει γι αυτό..
Μα και το κουτάκι ..βίωσε και κείνο μαστουρωμένο το χάδι που τόσο ονειρεύτηκε!!!!!

Τώρα πεταμένο σ' ένα κάδο ανακύκλωσης ..μονολογεί το όνειρο
που έκανε μια βραδιά ..
Με ένα οικοδόμο βυθισμένο στη μακαριότητα του...

periploys

ΕΤΣΙ...ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ .....

Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ..

Άντε πάλι....

Χρώματα, μουσικές,όνειρα ..όλα μπερδεμένα
σαν το κουβάρι της γιαγιάς ..στη μνήμη μου..

Θυμάμαι τότε ..με μια κουτσή κιθάρα και ένα ναυτικό σακίδιο στον ώμο
τριγυρνούσα ανέμελος τα σοκάκια του κόσμου ...

Παρέα τώρα με την νοσταλγία...και τον Tom Waits να μου θυμίζει
όλα τούτα.. είπα να τα μοιραστώ ...μαζί σας...

periploys

Για το καλο μου ..χα.χα.χα.χα.χα χα

Δε γ@μιέτ@ι ....

Βαρέθηκα.......

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

όλα είναι δρόμος....

ΣΤΟ ΦΑΛΙΜΈΝΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΥΤΟΥ .....

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ..ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤZΟΚΟΝΤΑΣ

Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ -ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

ΠΕΡΙ....ΒΛΑΚΕΙΑΣ.....

O Διονύσης Χαριτόπουλος συνάντησε τον M. Hulot και του είπε λίγους αφορισμούς,


Θα μπορούσε να εκλάβει κάποιος το βιβλίο σας ως επίδειξη αλαζονείας; Είναι ένδειξη βλακείας να πιστεύεις ότι δεν είσαι βλάκας;

Βέβαια. Το να θεωρείς ότι είσαι έξυπνος και να το λες. Ή, κυρίως, να το εξωτερικεύεις. Ο καθένας μπορεί να εκλάβει ό,τι θέλει. Από τη στιγμή που εσύ δεν ξεκινάς με αυτή την πρόθεση και είναι φανερό νομίζω από τον τρόπο που είναι γραμμένο. Άλλωστε, μέσα στο βιβλίο δεν εξαιρείται κανείς απ' τη βλακεία. Πώς θα εξαιρέσει αυτός που το έγραψε τον εαυτό του; Μπορεί να είναι και μια προσπάθεια κατανόησης των βλακειών που έχει κάνει αυτός που το γράφει. Κι εγώ έχω κάνει ουκ ολίγες. Αν ξεκινάς να γράψεις με το ερώτημα μέσα σου τι θα πουν οι άλλοι, καλύτερα να μην το κάνεις ποτέ.

Δεν τους σκέφτεστε τους άλλους;

Ποτέ! Ποτέ! Οι άλλοι πάντα θα ‘χουν κάτι να πουν.


Οι νέοι δεν είναι έξυπνοι λέτε ωστόσο μέσα στο βιβλίο σας...

Όχι. Δεν είναι!

Σε ποια ηλικία γινόμαστε έξυπνοι;

Οι νέοι δεν είστε διαμορφωμένοι ακόμα. Προικισμένοι μπορεί να είστε, ελπιδοφόροι - όσοι είναι, δεν είναι όλοι. Από τους νέους θα βγούνε κι οι βασανιστές και οι φασίστες και οι προοδευτικοί και οι έξυπνοι και οι καλλιτέχνες και τα νούμερα.

Τι σε κάνει έξυπνο άραγε;

Πρώτον, το πιστεύω ακράδαντα, πρέπει να το 'χεις. Και δεύτερον, το περιβάλλον. Όταν δεν συντονίζεσαι με την εποχή, μπορεί να φαίνεσαι βλάκας. Η έλλειψη εξοικείωσης με την τεχνολογία δεν είναι βλακεία. Και λέω ως παράδειγμα ότι αν ρίξεις ένα τσακάλι του Χρηματιστηρίου στο χωράφι, σε ένα άλλο περιβάλλον δηλαδή, θα ανακηρυχθεί ο ηλίθιος του χωριού. Αυτό δεν είναι βλακεία.

Στο βιβλίο αναφέρεστε σε έναν πρωθυπουργό που είχε αμηχανία μπροστά στις κάμερες. Είναι ένδειξη βλακείας αυτό;

Εσύ τι λες; Δεν ήθελα να αναφέρω το όνομά του γιατί τον απεχθάνομαι, γι' αυτό δεν τον ανέφερα. Είπα όταν βγήκε ότι είναι Πινόκιο, το ‘96 που ήταν πανίσχυρος, έχω πει πολύ χειρότερα πράγματα.

Είναι καλύτεροι οι σημερινοί πολιτικοί, θεωρείτε;

Μη μου το πας έτσι, μην ψάχνεις για όλους αυτούς, γράφω μέσα στο βιβλίο για όλους. Ο Σημίτης ήταν περισσότερο παράδειγμα για τον πονηρό, τι μπορεί να κάνει ένας πονηρός. Μια, ας πούμε, σιγανοπαπαδιά.

Η τηλεόραση δεν είναι γεμάτη βλακεία;

Καλά, εκεί είναι όλη βλακεία του κόσμου. Κοίτα, η ελαφρότητα δεν είναι κακή μερικές φορές, διασκεδάζει τον κόσμο, τον αποσπά από τα σοβαρά, αλλά άλλο ελαφρότητα και άλλο ηλιθιότητα. Να σου πω κάτι; Πρέπει να αποδίδουμε τις ευθύνες στο χασάπη που πουλάει τα σάπια κρέατα και όχι στα κρέατα. Οι καναλάρχες είναι αυτοί που πληρώνουν αυτούς για να αναπαράγουν αυτή την ηλιθιότητα σε καθημερινή βάση. Εγώ δεν μπορώ να τα βάζω με την κάθε ηλίθια και τον ηλίθιο που βγαίνει εκεί. Με τον έμπορο σάπιων κρεάτων θα τα βάλω, όχι με το κρέας.

Περισσότερη βλακεία υπάρχει στην πολιτική ή στα media;

Το ίδιο ποσοστό είναι.

Ποια πιστεύετε ότι είναι πιο επικίνδυνη;

Είναι εξίσου επικίνδυνες. Η πολιτική διαχειρίζεται τις τύχες μας. Κατ' αρχάς αυτά τα δύο είναι συγκοινωνούντα δοχεία: πολιτική και ΜΜΕ. Επομένως είναι εξίσου επικίνδυνα. Νομίζεις ότι δεν παίζει ρόλο η πολιτική στους νέους. Δεν ασχολούνται οι νέοι, ασχολείται όμως αυτή μαζί τους. Με το να γυρνάει η νεολαία την πλάτη στην πολιτική έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Αν όμως πάψεις ν' ασχολείσαι με αυτόν που κρατάει πιστόλι, δεν τον αφοπλίζεις ποτέ. Ποια είναι η λύση δεν ξέρω, τουλάχιστον εμείς τους δέρναμε. Δεν αντιδράει κανείς πια. Είναι μια φάση της κοινωνίας παγκοσμίως. Είναι περίοδοι σε κάθε αιώνα που τον σημαδεύουν. Εγώ ευτύχησα να ζήσω τις δυο δεκαετίες, του ‘50 και του '60, που σημάδεψαν όλο τον κόσμο. Ήταν άλλη ζωή εντελώς. Δεν τη θυμάμαι με νοσταλγία και εξιδανίκευση, αλλά είχε πάθος.

Ίσως αυτό το πάθος να έχει μετατοπιστεί σε άλλα πράγματα πια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Σαφέστατα έχετε κι εσείς τις δικές σας ανάσες, τις δικές σας διαφυγές, τα δικά σας πράγματα που σας παθιάζουν. Περνάμε όμως σε φυσιολογία πια, ας πούμε κάτι άλλο...

Από τη διαφήμιση γιατί φύγατε;

Όλοι με ρωτάνε για τη διαφήμιση, κανείς δεν με ρώτησε πώς είναι να 'σαι φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, να δουλεύεις σε χυτήρια, όλοι με ρωτάτε για τη διαφήμιση. Επειδή είναι λαμπερός κόσμος...

Για ποιο λόγο σας απωθούν οι μικρόκοσμοι;

Σου αλλάζουν την οπτική, σου κόβουν τις επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο. Ας πούμε, ο μικρόκοσμος της LifO μπορεί να έχει και αρκετά αρνητικά όταν βλέπετε την κοινωνία μέσα από μια συγκεκριμένη οπτική.

Λέτε στο βιβλίο σας ότι η βλακεία είναι ανίατη. Είναι πιο επικίνδυνος ένα βλάκας με πτυχίο;

Εξαρτάται τι κάνει. Αν είναι χειρούργος, βέβαια, αν είναι αγρότης, τι θα κάνει, θα σκάψει στραβά τη γη ή θα παραταΐσει τη γελάδα;

Οι πιο πολλοί επιστήμονες που κάνουν ερευνητικό έργο δεν έχουν επαφή με άλλους ανθρώπους, απομονώνονται, μ' αυτό το σκεπτικό μπορείς να τους θεωρήσεις βλάκες, ενώ δεν είναι.

Βέβαια. Δεν μπορεί έναν άνθρωπο αφοσιωμένο σε ένα έργο, ο οποίος κι από επιλογή θέλει απομόνωση, να τον πεις κουτό. Δεν προδίδει μόνο η φάτσα, προδίδει και η κίνηση και οι λέξεις. Σε όλα ισχύει αυτό. Το γραπτό δεν προδίδει; Το ύφος, οι λέξεις, το μένος ενός συντάκτη δεν σου δίνουν τη φωτογραφία του;

Το δίποδο, λέτε, είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Αυτή η γνώση δεν μας αποπροσανατολίζει τελικά;

Όχι. Κατ' αρχήν, αυτή η επίγνωση του πεπερασμένου της ύπαρξης είναι η αρχή όλων των θρησκειών. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα υπήρχαν θρησκείες, θα τις ψάχναμε. Αν δεις τις δυο μεγάλες θρησκείες που επικράτησαν, έχουν την ίδια υπόσχεση: τη μετά θάνατον ζωή.

Από την άλλη, αυτή η υπόσχεση σε διαλύει, δεν σε αφήνει να κάνεις πράγματα που θέλεις, να εκφραστείς...

Όσοι δεν μπορούν να τα κάνουν, ας μην τα κάνουν, τι να κάνουμε; Άλλοι μπορούν [γέλια]. Μην το γενικεύεις.

Και το βιβλίο σας είναι γεμάτο γενικότητες και αφορισμούς.

Βέβαια, ναι.

Το να μη μπορείς να εκφραστείς, να έχεις τη θρησκεία να σε τρομάζει, να σου λέει ότι θα πας στην κόλαση...

Σκέφτεσαι όμως πόση ανακούφιση σου δίνει, από την άλλη μεριά; Για σκέψου το κι αυτό, πόση γαλήνη σου δίνει. Δεν συνηγορώ υπέρ της θρησκείας αυτήν τη στιγμή, μην παρεξηγηθώ, έχεις μπροστά σου τον κατεξοχήν άθεο άνθρωπο.

Γιατί πολλοί βλάκες ασχολούνται με τα θεία;

Γιατί εκεί καταφεύγουν. Αν αύριο γινόμασταν όλοι όπως θέλαμε, αν είχαμε αυτό που θέλαμε, σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα, η δυστυχία δεν θα ήταν λιγότερη. Ούτε ο τρόμος. Η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου είναι πελώρια. Αυτή η περίφημη φράση του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον κάθε βλάκα, στην ουσία ήταν μία ομολογία του Μαρξ γιατί το όπιο τότε ήταν ένα αναλγητικό, ένα ντεπόν. Αυτό που είπε είναι ότι μπορεί να απαλύνει τη δυστυχία, αλλά δεν λύνει τα προβλήματα. Στην ουσία δεχόταν ότι η θρησκεία απαλύνει τη δυστυχία. Και δεν εννοούσε ότι ήταν όπιο που τους μαστουρώνει. Το όπιο ήταν ένα νεοανακαλυφθέν παυσίπονο - της εποχής. Ο καθένας χρησιμοποιεί αυτήν τη φράση όπως θέλει. Θυμάσαι τότε που είχε γίνει η φασαρία για τις ταυτότητες; Το βασικό επιχείρημα όσων ήταν κατά της αναγραφής ήταν ότι η θρησκεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Δεν είναι καθόλου προσωπική υπόθεση. Είναι κοινωνικό το θέμα, άσε που έχει γίνει παράδοση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Κι είναι αδύνατο να ερμηνεύσεις την τέχνη στην Ευρώπη αν δεν ξέρεις περί θρησκείας. Τι πρεσβεύει. Όποιος θεωρεί ότι είναι προσωπικό το θέμα, αν τα Χριστούγεννα πέφτουν Πέμπτη, ας πάει στη δουλειά. Τα πάντα ορίζονται από τη θρησκεία, βλέπεις ότι η ρύθμιση της ζωής της κοινωνίας εμπεριέχει φοβερό αριθμό κανόνων που προέρχονται από τη θρησκεία. Επομένως, δεν είναι καθόλου προσωπικό.

Είναι περισσότερο ανεκτική η κοινωνία στους βλάκες;

Συγκριτικά με ποιους; Συνήθως η κοινωνία λοιδορεί τους ανθρώπους για πράγματα για τα οποία δεν ευθύνονται. Όπως είναι η βλακεία, όπως αν είναι κοντός κάποιος, αν είναι μυταράς, αν η κοπέλα είναι στραβοκάνα, αν είναι άβυζη. Λοιδορούμε τους ανθρώπους για γενετικά χαρακτηριστικά, γι' αυτά που δεν ευθύνονται δηλαδή. Λέμε τον άλλον καμπούρη, τον λέμε ψηλολέλεκα, τον λέμε ζουμπά, κι αυτό υπάρχει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Ο πολιτισμός τον ευνοεί το βλάκα;

Βέβαια.

Με ποιον τρόπο;

Τον ευνοεί γιατί οι κοινωνίες έχουν γιγαντωθεί, έχουν ανάγκη από κόσμο να στελεχώσει τις δομές αυτές, κι ένας βλάκας που σπουδάζει βρίσκει θέση και μάλιστα μερικές φορές αξιοζήλευτη μέσα στον κοινωνικό ιστό. Μέσα σ' αυτούς τους μηχανισμούς. Δεν έχεις δει υπουργούς βλάκες; Εδώ ο άλλος ο βλάκας της Αμερικής είναι πλανητάρχης. Λοιπόν, τον ευνοεί αυτόν ή όχι; Αυτός στην πρωτόγονη κατάσταση, στη φυσική αξιοκρατία, θα είχε πεθάνει της πείνας, δεν θα ήταν ικανός ούτε μια μπανάνα να βρει μόνος του. Σήμερα είναι πλανητάρχης.

Η απόλυτη λογική δεν είναι παραλογισμός; Μια απόλυτα λογική κοινωνία δεν είναι μια κοινωνία χωρίς έλεος;

Εκεί που απουσιάζει το συναίσθημα δεν υπάρχει έλεος. Δεν πάει να πει ότι οι έξυπνοι δεν έχουν συναίσθημα. Γιατί να συναναστρέφεσαι βλάκες; Μάλλον οι βλάκες έχουν λιγότερο συναίσθημα. Ο βλάκας είναι εξορισμού αναίσθητος. Δηλαδή, όσα λιγότερα καταλαβαίνεις τόσα λιγότερα νιώθεις. Ο βλάκας τείνει προς την αναισθησία. Αυτό είναι δεδομένο. Οι έξυπνοι άνθρωποι, που είναι κατά κανόνα πλούσιοι σε συναισθήματα, έχουν και μια αδιόρατη θλίψη. Έχουν επίγνωση του κόσμου, έχουν επίγνωση του πόσο λυκοφωλιά είναι. Και το πεπερασμένο του βέβαια. Γι' αυτό υπάρχει μια θλίψη, μια μελαγχολία αδιόρατη. Ο βλάκας δεν τα έχει αυτά. Ο βλάκας αισθάνεται πρωτογενή πράγματα, επιβίωσης κ.λπ. Κάποτε που ζοριζόμασταν επικαλούμασταν την ευτυχία του βλάκα και λέγαμε «Θεέ μου, γιατί δεν με έκανες μόγγολο;»

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...

Αυτό, πρόσεχε, είναι επαναστατικό. Μόνο η χριστιανική θρησκεία το είπε αυτό. Για την εποχή που ειπώθηκε ήταν ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, κι ακόμα είναι. Τι έκανε; Ενώ ζούμε σε μια κοινωνία επίδοσης, έρχεται η χριστιανική θρησκεία -μεγάλη μαγκιά της αυτή- και τους δίνει συγχωροχάρτι. Με κάτι τέτοια πήρε τον κόσμο μαζί της. Αυτό δεν είχε ξαναειπωθεί πουθενά. Όλες οι κοινωνίες έχουν έναν Καιάδα. Αυτόν που υστερεί τον έφαγε η μαρμάγκα. Εδώ ανοίγουν Καιάδα για παρεκκλίσεις άλλου είδους οι κοινωνίες οι τωρινές, πολιτικές. σεξουαλικές, δεν θα ανοίγανε για τον βλάκα;

Γιατί τόσοι βλάκες πετυχαίνουν στη ζωή τους;

Η αξιοκρατία δεν είναι πια η φυσική αξιοκρατία. Γράφω κιόλας για το κληρονομικό δίκαιο. Αν γεννηθείς με το χρυσό κουτάλι στο στόμα, όσο ηλίθιος κι αν είσαι, θα κάνεις σπουδές. Εδώ ο Γιωργάκης έγινε αρχηγός κόμματος. Η φυσική αξιοκρατία είναι πια μακρινή ανάμνηση.

Περιστασιακά γινόμαστε όλοι βλάκες.

Όλοι! Μηδενός εξαιρουμένου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει βλακείες και μάλιστα πολλές. Συνήθως όταν μεγαλώνεις φαίνεσαι βλάκας στα μάτια των νεότερων. Δεν μπορείς πάντα να συμβαδίζεις με την εποχή σου, κάποια στιγμή σε ξεπερνάει. Αν το καταλάβεις, αν έχεις τη συγκρότηση, γιατί δεν είναι θέμα μυαλού, αρκείσαι στα δικά σου. Δεν ανακατεύεσαι στα πόδια άλλου. Εγώ τώρα είμαι 61 χρονών, τι να κάνω, το τζόβενο; Στο είπα και στην αρχή: άλλης εποχής εγώ, άλλη εποχή τώρα. Προσωπικά δίνω προσοχή σε αυτούς που κολακεύουν τους νέους. Πρέπει να είστε πάρα πολύ καχύποπτοι. Αυτοί που σας κολακεύουν κάτι θέλουν να σας πάρουν. Κάτι θέλουν να σας αρπάξουν. Μη μασάτε. Η κολακεία των νέων υποκρύπτει πάντα κάτι ύποπτο. Η νέα γενιά ναι, είναι ελπίδα, αλλά αφήστε τη να πάρει το δρόμο της, δεν χρειάζεται ούτε καθοδήγηση ούτε γλείψιμο.

Με τη ματαιοδοξία τι σχέση έχει η βλακεία;

Είναι συναφείς έννοιες. Είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Βλάκας χωρίς ματαιοδοξία δεν υπάρχει. Όλοι είναι σπουδαίοι, δεν βλέπεις γύρω σου; Ακόμα και το νούμερο που βγαίνει στο γυαλί, η ματαιοδοξία το σπρώχνει. Αυτοί στα παράθυρα που γαβγίζουν, γιατί πιστεύεις ότι είναι εκεί; Να σου πω ένα πράγμα: Με ρωτούν όλοι γιατί δεν δίνω συνεντεύξεις και δεν εμφανίζομαι στην τηλεόραση. Το κάνω μια φορά αν βγει νέο βιβλίο μου. Πρέπει να νιώθεις σπουδαίος για να πας εκεί, να δείξεις στον κόσμο ότι κάποιος είσαι, να πεις την άποψή σου για το συγκοινωνιακό, το θρησκευτικό, τους σεισμούς. Όλοι αυτοί οι γελοίοι που μαζεύονται είναι ματαιόδοξοι. Νιώθουν τους εαυτούς τους σπουδαίους. Εγώ δεν νιώθω σπουδαίος.

Πάντα μπρος στην αξία της ομορφιάς ο ηλίθιος ηθικολογεί, λέτε στο βιβλίο, θέλετε να μου το σχολιάσετε αυτό;

Ο βλάκας αμφισβητεί τα πάντα. Και την εξυπνάδα και την επιτυχία του άλλου. Υπάρχει μια βασική αρχή: Αν δεν μπορείς να ξεπεράσεις κάτι, υποβίβασέ το για να φανείς εσύ. Η ομορφιά είναι μια αυταπόδεικτη αξία, τι να πει; Εκεί το ρίχνει στην ηθικολογία, κάποια όμορφη ή είναι πουτάνα ή είναι ηλίθια. Δεν υπάρχει επιχείρημα εναντίον της ομορφιάς. Ή είναι όμορφος κάποιος ή δεν είναι. Απ' τη στιγμή που είναι, δεν μπορείς να πεις τίποτα. Υπάρχει η διαφυγή στην ηθικολογία. Βλέπεις κάτι δύσμορφες συντάκτριες περιοδικών κι εφημερίδων που δεν αφήνουν κορίτσι για κορίτσι που να μην το ξεφωνίσουν. Κοίτα, όσο πιο ελλειμματικός είσαι τόσο πιο χολερικός γίνεσαι. Αυτό είναι κανόνας. Ο άνθρωπος που είναι πληρωμένος, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, δεν έχει ανάγκη να ασχοληθεί. Ο αϊτός δεν πιάνει μύγες. Η έννοια της επιτυχίας και της πληρότητας του ανθρώπου δεν είναι κάτι στανταρισμένο. Είναι μια απάντηση στο γιατί έφυγα από τη διαφήμιση. Θα μπορούσα να είχα κι εγώ ένα κότερο, καμιά ξανθιά, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο το δικό μου. Το δικό μου ήταν ελευθερία χρόνου. Με τα κριτήρια της κοινωνίας μπορεί να είμαι αποτυχημένος, με τα δικά μου δεν είμαι.

Με τη βλακεία πώς συναλλάσσεστε;

Με κατανόηση. Πρέπει να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου, είτε βλάκας είναι αυτός είτε πονηρός, ή οτιδήποτε, να έχεις μια στοιχειώδη γνώση, αντίληψη ποιον έχεις απέναντί σου. Στην ουσία είναι αυτό που λέγαμε παλιά: Μη ζητάς από έναν άνθρωπο κάτι που δεν μπορεί να σου δώσει. Μέχρι εκεί φτάνει, μέχρι εκεί είσαι αναγκασμένος να συνυπάρξεις. Ούτε το μυαλό μας ούτε η ηθική μας ούτε η στάση ζωής μας είναι μέτρο του κόσμου. Αυτό είναι το λάθος που κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι στις προσωπικές σας απόψεις.
Tο δοκίμιο του Διονύση Χαριτόπουλου «Εγχειρίδιο Βλακείας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.