Ξεκίνησαν με ληστεία. Από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Όμηρους κλπ. Φυλακή. Μετά κάποιος τους έδωσε τον χαρακτηρισμό «οι Ντάλτον της πλατείας». Ο Δροσογιάννης τους είχε για τρομοκράτες. Για πολλά χρόνια χάθηκαν. Και το 20008 πιάστηκαν να κλέβουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι δικαστές τους έριξαν ό,τι πιο πολύ μπορούσαν. Αυτοί όμως δεν λένε να σωπάσουν. Το βράδυ που συναντηθήκαμε ο Νίκος ήταν με άδεια από τις φυλακές της Αγιάς. Ο Θόδωρος ήταν έξω για ιατρικούς λόγους. Περίμενα να μου τα πουν μασημένα αλλά έκανα λάθος.
Πώς τα καταφέρατε και μετά από τόσα χρόνια ξαναγυρίσατε στη φυλακή;
Νίκος: Είμαστε μια εξαμελής οικογένεια. Οι τρεις μπαινοβγαίνουν στα ψυχιατρεία, από μικρά παιδιά. Οι άλλοι δύο άρρωστοι. Ο μόνος υγιής δηλαδή στην οικογένεια εγώ ήμουν. Και λόγω της ανεργίας πήγαμε στα ΠΛΑΙΣΙΑ και στα MULTIRAMA και πήραμε δυο-τρία laptop και μας φορτώσανε όλες τις κλοπές από όλα τα μαγαζιά.
Πώς σας πιάσανε;
Νίκος: Στη Γλυφάδα στο ΠΛΑΙΣΙΟ. Πήραμε ένα laptop. Το Δεκέμβριο του ’08 μετά τα επεισόδια. Και μας παρακολουθούσαν οι μπάτσοι που τους είχαν ειδοποιήσει από το MULTIRAMA που είχαμε πάει προηγουμένως.
Και σας κάνανε ντου στο σπίτι;
Νίκος: Ναι. Και βρήκανε κάτι σαβούρες.
Τι ποινή;
Νίκος :7 χρόνια για τον καθένα.
Μεγάλες ποινές.
Θόδωρος: Οικονομική δικαιοσύνη. Εισπρακτική. Για να βγω εγώ μου χρεώσανε 5.800, 10 ευρώ την ημέρα και του Βοσκόπουλου του δώσανε 5 την ημέρα. Και μάζεψε το Δίκτυο Πολιτικών Κοινωνικών Δικαιωμάτων τα λεφτά και με βγάλανε. Βοήθησαν και δυο φίλοι, ένας δάσκαλος και ένας γιατρός από το Δαφνί που είναι απ' την αρχή δίπλα μας και μας υπερασπίζονται. Πού να βρω εγώ 5.800;
Νίκος: Δηλαδή όταν είσαι άπορος βάζουν το ανώτερο και όταν είσαι επώνυμος σου βάζουν το κατώτατο.
Εσύ πώς βγήκες;
Θόδωρος: Εγώ είμαι για λόγους υγείας έξω.
Τι βλάβες έχεις;
Θοδωρής: Εγώ έχω περάσει ένα εγκεφαλικό πριν 10 χρόνια, έχω ισχία, παίρνω 8 φάρμακα την ημέρα για αρτηριακή υπέρταση, δυσλιπιδαιμία, κρίσεις επιληψίας. Γενικά έχουμε σαραβαλιάσει.
Νίκος: Τους ξέρεις καλύτερα από εμάς. Άμα τους βρίζεις και αντιστέκεσαι, αντί να φας 3 τρως 7, 8. Είναι εκδικητικοί και καθάρματα.
Θόδωρος: Η αστυνομία γράφει, διαπράττουν κλοπές κατ’ επάγγελμα, κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία. Αυτές οι φρασούλες, οδηγούν κακούργημα. Ενώ ήταν πλημμεληματικές οι πράξεις
Πόσο καιρό είσαι μέσα;
Νίκος: Είμαι 27 μήνες. Μπαίνω στον 28ο τώρα. Μέχρι τα 6 χρόνια, υπολόγισε πόσα θέλω. Τον Αύγουστο υποβάλω για εφ’ όρον απόλυση.
Θόδωρος: Ποιον Αύγουστο; Κανονικά πρέπει να τον βγάλει ο Υπουργός τώρα και να τελειώνει το πράγμα.
Νίκος: Είναι ιδιοκτησία τους. Όπως είναι και το κράτος ιδιοκτησία των πολιτικάντηδων, είναι και τα δικαστήρια ιδιοκτησία των δικαστών. Ό,τι γουστάρουν κάνουν.
Στον Κορυδαλλό πως ήταν η κατάσταση;
Νίκος: Εκεί μέσα είναι Μπογκοτά και Αφγανιστάν. Πρέζα χάπι και ισοβίτες. Πήγα υπόδικος στον Κορυδαλλό με χρόνια πνευμονοπάθεια και με είχαν βάλει σε ένα χώρο με 450 καπνίζοντες. Αφού είμαι άρρωστος, τι με βάζεις μέσα σε 450 καπνίζοντες, για να με εξοντώσεις;
Θόδωρος: Αφού είναι πολιτική του κράτους το ναρκωτικό για να τους έχουν ζόμπι εκεί μέσα.
Νίκος: Τους πιάνουν για πέντε κλοπές και τους φορτώνουν 50. Τους πιάνουν για δυο ληστείες και τους φορτώνουν δέκα. Η πλειοψηφία αποφυλακίζεται και δεν έχει πάει Εφετείο. Δηλαδή η κατασκευή ενόχων και το φούσκωμα των κατηγορητηρίων είναι καθεστώς πλέον και δεν ελέγχεται κανένας. Ούτε ο ανακριτής και ο εισαγγελέας, ούτε οι μπάτσοι.
Πότε φωνάξατε πρώτη φορά το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»;
Θόδωρος: Παιδιόθεν θα σου έλεγα. Είχαμε φίλους στα Εξάρχεια, όλα τα παιδιά που είχαν προφυλακιστεί για τρομοκράτες και αθωωθήκανε. Ήμασταν και σταμπαρισμένοι από εκεί.
Ως αναρχικοί.
Νίκος: Όχι … αντιεξουσιαστές σίγουρα. Τι θα είμαστε, με την εξουσία θα είμαστε;
Θόδωρος: Τώρα δηλώνει και ο Παπανδρέου αντιεξουσιαστής και πρέπει να βρούμε ένα νέο όρο.
Νίκος: Τρία ράμματα έχω στο κεφάλι από το Πολυτεχνείο το ’73.
Θόδωρος: Κατάληψη Κατλεζά είμαστε. Όπου άκουγα ιστορίες και φασαρίες, έπαιρνα τη μηχανή και έτρεχα.
Η πρώτη σύλληψη πότε έγινε;
Νίκος: Το ’77 με τη ληστεία στην τράπεζα στη Γενική.
Θόδωρος: Ληστεία, όμηροι, ήμασταν 20 χρονών τότε.
Και εισπράξατε τότε;
Νίκος: 22 εγώ και 7 αυτός.
Θόδωρος: Τότε μας είχαν φορτώσει όλο τον ποινικό κώδικα.
Και μείνατε μέσα;
Νίκος: Τα μισά εγώ. 10 – 11.
Θόδωρος: Εγώ έκανα 5 ακριβώς. Αλλά άλλες οι συνθήκες των φυλακών τότε.
Δεν υπήρχε πρέζα τότε.
Νίκος: Καθόλου. Σκοτώνανε όμως τότε. Ήταν δια του ροπάλου οι σωφρονιστικοί.
Θόδωρος: Τώρα δεν έχει βασανιστήρια, έχει την πρέζα και τα χάπια.
Νίκος: 500 νεκρούς είχαμε μέσα στις φυλακές τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε στην Γκεστάπο, οι Ναζί με τους Εβραίους δεν είχαν τόσους νεκρούς.
Με ναρκωτικά δεν μπλέξατε ποτέ.
Θόδωρος: Είμαστε κατά των ναρκωτικών.
Νίκος: Εγώ είμαι και κατά του αλκοόλ και κατά του καπνίσματος. Να κλείσουν και οι βιομηχανίες. Γιατί αυτά δολοφονούν εκατομμύρια κόσμο. Αλλά είναι νόμιμο γιατί γεμίζουν τα δημόσια ταμεία. Έχω χάσει τρεις φίλους από καρκίνο των πνευμόνων και του φάρυγγα, που παίζαμε τένις μαζί, γυμναζόμασταν μαζί.
Ο Δροσογιάννης για σας είχε πει το «τους ακουμπάμε»;
Νίκος: Μπορεί να το είχε πει και για μας και για τους υπόλοιπους.
Θόδωρος: Ο Δροσογιάννης όλο ακούμπαγε.
Σε επεισόδια σας είχαν πιάσει ποτέ;
Νίκος: Φυλαγόμασταν. Και τρέχαμε κιόλας καλά και οπότε δεν μπορούσαν να μας πιάσουν. Εγώ ειδικά ήμουν Καρλ Λούις στο τρέξιμο, που να με πιάσουν οι σαπίλες οι μπάτσοι με κάτι μπότες και με κάτι ασπίδες και με μια εξάρτηση σαν φαντάροι είναι.
Συνεχίζεις να έχεις το ίδιο μίσος για τους «μπάτσους»;
Νίκος: Όχι εγώ, όλοι οι κρατούμενοι. Όποιος μπλέξει με μπάτσους, όποιος μπλέξει με δικαιοσύνη, τον κάνουν τέρας. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η βία και τα καλάζνικοφ και οι χειροβομβίδες, γιατί προσπαθεί να μην πέσει στα χέρια τους δεύτερη φορά. Προτιμάς να πεθάνεις παρά να ξαναπέσεις στα χέρια τους.
Εσείς φάγατε ξύλο;
Νίκος: Εντάξει, ξύλο εμείς δεν τρώμε, ξύλο θα φάνε τίποτα Βούλγαροι, τίποτα Αλβανοί, αυτούς θα τους σαπίσουν. Και κανέναν πρεζάκια να τον κάνουν μαύρο. Εμάς δεν μπορούσαν να μας ακουμπήσουν.
Θόδωρος: Εμείς έχουμε και το background το πολιτικό που δεν μπορούν να μας ενοχλήσουν. Να, τώρα που μπήκαμε στη φυλακή έκανε επερώτηση στη Βουλή ο Δρίτσας, ο Κουράκης, η Διώτη, ήρθε το Δίκτυο Κοινωνικών Πολιτικών Δικαιωμάτων, είχαμε μάρτυρες υπεράσπισης εκπαιδευτικούς, γιατρούς. Οπότε οι μπάτσοι το ξέρουν αυτό.
Για πολλά χρόνια είχατε χαθεί.
Νίκος: Πήγαμε να στηρίξουμε τον σύντροφο το Φιντέλ και το λαό της Κούβας.
Θόδωρος: Και τώρα κοιτάνε πως θα φύγουμε μια και καλή στην Κούβα. Άμα τελειώσει αυτό, γεια σας από εδώ.
Νίκος: Το ’96 πρωτοπήγα. Μέχρι το 2008 που με πιάσανε.
Ξέρεις και ισπανικά τώρα δηλαδή;
Νίκος: Και μιλάω και διαβάζω.
Και πώς ζούσες τόσα χρόνια; Είχες βρει καμιά Κουβανή;
Νίκος: Κουβανές πολλές. Είμαι μουσουλμάνος εγώ, είμαι υπέρ της πολυγαμίας. Δεν είμαι χριστιανός.
Θόδωρος: Στην Κούβα δε θες και μεγάλο πορτοφόλι. Αφού είναι όλα σε πέσος.
Νίκος: Πας στο ανταλλακτήριο και σου δίνουν 150 πέσος και πας και γεμίζεις δέκα τσάντες λαχανικά και φρούτα από την αγορά.
Θόδωρος: Ο λαός όλη μέρα με το χαμόγελο στο στόμα είναι και χορεύει. Παίρνουν ένα ρούμι και κάθονται στην παραλία με καμιά κιθαρούλα και τη βγάζουν.
Με τον Κάστρο είσαι δηλαδή τώρα πια;
Νίκος: Πρεζάκηδες δεν έχει, άστεγους δεν έχει. Εγκληματικότητα μηδέν, η πιο ασφαλή χώρα στον κόσμο είναι. Ό,τι εισοδήματα έχει η Κούβα πάνε στην παιδεία, στην υγεία και στον κόσμο που έχει ανάγκη.
Υπάρχει μια νομενκλατούρα όμως και εκεί.
Νίκος: Καμία. Όλοι στην ίδια μοίρα είναι στην Κούβα, άφραγκοι. Δεν υπάρχουν εκατομμυριούχοι εκεί. Και άμα σε δουν και το παίζεις λίγο κουνιστός και λυγιστός αλά Μαϊάμι με χρυσαφικά και τέτοια, έρχονται κατευθείαν και στα κατασχέτουν. Γιατί που τα βρήκες;
Θόδωρος: Δεν είναι και το τέλειο πολιτικό σύστημα του Κάστρο. Εγκληματικότητα δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Δηλαδή τι να μπει να σου πάρει από το σπίτι, την μπουγάδα που έχει ο ίδιος; Έχουν όλοι ένα ψυγείο, ένα πλυντήριο ρώσικο που ακούγεται σαν το φορτηγό και δεν σε παίρνει ο ύπνος. Τα ίδια πράγματα έχουν όλοι. Οπότε δεν μπορεί να δημιουργηθεί ο εγκληματίας εκεί.
Είσαι και με άλλους κομμουνιστές; Και με τους Κορεάτες;
Νίκος: Και με τους Κορεάτες, βεβαίως. Γιατί να μην είμαι;
Μα έχει ξεφύγει εντελώς. Τώρα βάζει το γιό του. Κομμουνιστική βασιλεία.
Νίκος: Εντάξει, έχει ξεφύγει λίγο αυτός. Αλλά και εδώ στη Δύσης 10 άτομα τρώνε με χρυσά κουτάλια και οι άλλοι πεινάνε. Και εδώ ο μπαμπάς αφήνει το γιο, ο γιος αφήνει τον ανιψιό.
Θόδωρος: Και εδώ έχουμε οικογενειοκρατία. Αυτή η φωλιά, η γιάφκα το κοινοβούλιο κρύβει το πιο βαθύ έγκλημα. Εκεί πέρα, αυτοί έπρεπε να ήταν φυλακή.
Για πες μου για τις φυλακές σήμερα.
Θόδωρος: Το 80% δεν έπρεπε να είναι στις φυλακές. Έπρεπε να είναι στα ψυχιατρεία, στα νοσοκομεία, είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια.
Νίκος: Οι περισσότεροι είναι κάτι διαταραγμένοι κακομοίρηδες. Έχω κάτι γνωστούς εγώ στις φυλακές που δεν τους δίνανε άδειες, κοιμόντουσαν στα πατώματα και πέρνανε το Θοδωρή τηλέφωνο, τους έλεγε να κατέβουν σε απεργία πείνας για να διεκδικήσουν τις άδειες και να βρουν και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν, να μην είναι σαν τα ποντίκια στο πάτωμα. Και μόλις ακούγανε απεργία πείνας δεν του ξανατηλεφωνάγανε. Ήμουν στον Κορυδαλλό 15 μήνες και είχα πάνω στο κομοδίνο 30 βιβλία και όσοι περάσανε από το κελί, δεν έπιασε ένας ένα βιβλίο. Τελείως αποβλακωμένοι, λες και τους έχουν κάνει λοβοτομή είναι όλοι. Κάτι αηδίες βλέπουν στην τηλεόραση.
Στην Αγιά που είσαι σήμερα;
Νίκος: Στην Αγιά, είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Το καλοκαίρι στις κλειστές δεν μπορείς να βγεις στο προαύλιο. Θα ψηθείς. Όλα βράζουν. Στην αγροτική είναι πιο ανθρώπινα, οι σωφρονιστές, δεν συμπεριφέρονται άσχημα. Ο Μάρκος ας πούμε που κρατάει τη φυλακή είναι δίκαιος άνθρωπος, αλλά ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.
Εξάρχεια πηγαίνετε πια;
Νίκος: Σπάνια. Να πάμε να δούμε το Νίκο Γιαννόπουλο στο Δίκτυο που είμαστε και φίλοι.
Θόδωρος: Είναι βαριά η ατμόσφαιρα. Έχουν φύγει και όλοι οι παλιοί.
Και έχει και πολλούς χούλιγκαν στις παρυφές.
Νίκος: Εγώ είμαι κατά του χουλιγκανισμού, γιατί αποβλακώνει τον κόσμο. Αντί να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, για να αλλάξουν συνθήκες ζωής, παλεύουν για τους προέδρους. Τον έχουν αρρωστήσει τον κόσμο.
Πώς τη βλέπεις τη «νέα γενιά των επαναστατών»;
Νίκος: Μια χαρά τη βλέπω. Πολεμάνε την τυραννία και τους κλέφτες, τους απατεώνες. Δεν είναι τρομοκράτες αυτοί. Τρομοκράτες είναι αυτοί μέσα στη Βουλή, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.
Τα καλάζνικοφ είναι επανάσταση;
Νίκος: Όταν πολεμάς την τυραννία, παίρνεις τις χειροβομβίδες και τα καλάζνικοφ και βγαίνεις στα βουνά. Τι άλλο να κάνεις;
Θόδωρος: Το σκοτώνουμε αδιακρίτως, δεν οδηγεί πουθενά είναι αδιέξοδο πολιτικά αλλά τι να κάνεις; Αλλά άμα βλέπεις αυτά τα τέρατα και ληστεύουν αμύνεσαι…
Δε διακρίνετε διαφορές με τις παλαιότερες ομάδες τις ένοπλες απ’ τις τωρινές;
Θόδωρος: Αυτή τη στιγμή ο κόσμος λέει, θέλουμε 20 «17Ν» αναβαθμισμένες πολιτικά. Το λέω και εγώ. Γιατί έχει ξεφύγει η κατάσταση. Ό,τι γουστάρουν κάνουν. Ειδικά εκεί η Αλεξάνδρας και Λουκάρεως το Εφετείο, είναι μια φωλιά εγκληματιών. Πάει το Βατοπαίδι, δρόμο, παραγράφηκε. Πάει η SIEMENS, παραγράφηκε. Τι επιλογή έχεις μετά; Να είσαι απλός ψηφοφόρος;
Θόδωρος: Και στη φυλακή περίεργο πράγμα, ρε Σταύρο, έναν επώνυμο να μη συναντήσεις. Και αν μπει κάποιος έχει τη καρδιά του και βγαίνει. Και ο Καστανίδης τι έκανε; Για να ξεμπερδέψει με αυτούς έκανε όπισθεν ολοταχώς. Διώξε 10 τραμπούκους και 10 εγκληματίες εφέτες, για την τιμή των όπλων; Τίποτα, λούφαξε και αυτός. Πλήρωσε κανένας από τη δικαστική εξουσία για τα εγκλήματα που κάνανε επί χούντας; Δεν πλήρωσε.
Άρα το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι άδικο.
Θόδωρος: Οι μπάτσοι δεν είναι τίποτα μπροστά στους δικαστές. Οι μπάτσοι είναι κάτι μισθωτοί εξαθλιωμένοι με κινέζικα ρούχα. Δεν έχουν να φάνε. Εκεί πέρα όλη η φωλιά είναι εκεί, στο Εφετείο.
Νίκος: Οι ηθικοί αυτουργοί για όλα τα κακά στην Ελλάδα αυτοί είναι. Η ΔΙΑΣ ξέρεις τι πληρώνει; Πληρώνει τα καλάζνικοφ αυτών που κατασκευάζουν οι εφέτες και οι φυλακές. Παίρνουν καλάζνικοφ και πυροβολάνε για να μην ξαναπάνε μέσα, γιατί ξέρουν τι θα τραβήξουν.
Πάνω στην πυραμίδα δηλαδή οι δικαστές.
Νίκος: Βέβαια. Όλο το πρόβλημα αυτοί είναι. Μετά οι πολιτικοί, οι μπάτσοι. Τους δικηγόρους ξεχάσαμε που είναι απ’ τη μεγαλύτερη συμμορία και αυτοί.
Οι δημοσιογράφοι;
Θόδωρος: Ο δημοσιογράφος ξέρεις τι κάνει; Βγάζει το πρόβλημα έξω και όποιος έχει νου το καταλαβαίνει. Δεν κάνει ζημιά ο δημοσιογράφος.
Νίκος: Υπάρχουν και στο χώρο σας κάτι ρουφιάνοι, αλλά υπάρχουν και χαριτωμένοι δημοσιογράφοι. Σημασία έχει να ξέρεις σε ποιόν μιλάς.
Έξι αδέλφια δεν είστε;
Θόδωρος Πέντε αγόρια και ένα κορίτσι.
Οι άλλοι που είναι;
Θόδωρος: Η αδελφή μου στο Δρομοκαϊτειο, ο Ματθαίος στο Δρομοκαϊτειο, ο είναι διαταραγμένος και αυτός σε μια γκαρσονιέρα και μπαινοβγαίνει εγώ αποφυλακίστηκα τώρα και κρατάνε όμηρο αυτόν που μπορεί να μας βοηθήσει όλους. Γιατί αυτός βιολογικά μπορεί να βοηθήσει. Εγώ έχω πνευματική διαύγεια, αλλά δεν έχω αντοχές.
Τι περιμένετε λοιπόν τώρα;
Νίκος Να αποκατασταθεί η νομιμότητα και η δικαιοσύνη. Τίποτα παραπάνω. Να ξεφουσκώσουν το κατηγορητήριο εκεί που κάναμε μια κλοπή και μας φορτώσανε 50 και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Πως δηλαδή;
Νίκος: Δια της αιτήσεως που έχω κάνει προς το Συμβούλιο για να μου μειώσουν την ποινή. Ούτε ρουσφέτι ζητάμε, ούτε χάρη.
Θόδωρος: Για να μην πούμε ότι θέλει ένα φορτηγό TNT το Εφετείο να τιναχθεί στον αέρα και να γίνει χωράφι και μας πουν τρομοκράτες.
Δεν φοβάστε για όλα αυτά που λέτε για τους δικαστές;
Θόδωρος Τι να αφήσουμε έξω τους δικαστές; Καλύτερα να κάτσουμε ένα χρόνο παραπάνω στη φυλακή παρά να μη μιλήσουμε.
Νίκος: Σου είπα ότι είναι ηθικοί αυτουργοί για την κατάντια της Ελλάδος.
Ο Χορστ Μάλερ αυτό το επιφανές μέλος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» - RAF θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν. Αντίστοιχες αντιλήψεις και δράσεις υπήρχαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον με τον Μάλερ ήταν πως μόλις βγήκε από τη φυλακή άλλαξε το μπολσεβίκικο κοστούμι του και φόρεσε το ναζιστικό. Σήμερα είναι ηγετικό στέλεχος των Νεοναζί.
Άλλαξε ο Μάλερ πολιτικές αντιλήψεις, όπως τον κατηγόρησαν, ή απλά παρέμεινε συνεπής στις απόψεις του και ήταν πάντα ναζί; Κατά την άποψή μου, μια ναζιστική ή φασιστική αντίληψη δεν είναι απαραίτητο να έχει την αντίστοιχη ιδεολογική αναφορά. Μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα θρησκευτικό κίνημα. Ακόμα μπορεί να εκφραστεί και από το οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αλλά ακόμα και αναρχικό. Σ΄ αυτή την αντίληψη υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά:
-Οι μάζες βρίσκονται σε λήθαργο και παρακμή και από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Είναι πρόβατα και χρειάζονται ένα τσοπάνη (χριστιανική προσέγγιση, ποίμνιο και ποιμένας). Έχουν ανάγκη από έναν μεσσία-αρχηγό που θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωση τους, αφού πρώτα υποταγούν τυφλά στον αρχηγό (Χίτλερ, Μουσολίνι, και από την άλλη πλευρά του καθρέπτη, Στάλιν, Μάο και όχι μόνο). Το ρόλο του Μεσσία μπορούν να παίξουν και οι λεγόμενες πρωτοποριακές ομάδες, που θεωρούν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του λαού, άσχετα αν δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι «κατώτεροι» είναι ή να ακολουθήσουν τυφλά τους αρχηγούς ή να θεωρηθούν εχθροί, στο σημείο που δεν υποτάσσονται στην ανώτερη αλήθεια. Άνθρωποι είναι μόνο όσοι είναι δικοί μας. Οι υπόλοιποι βαπτίζονται εχθροί. Και η βία, από εργαλείο, γίνεται αξία και δημιουργεί τον σίριαλ κίλερ, είτε με πολιτική αναφορά, είτε όχι.
-Υπάρχει πάντα μία αναφορά που δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση. Και αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική-μεταφυσική, μπορεί να είναι εθνική ιδέα, μπορεί να είναι φυλετική και ακόμα μπορεί να είναι επαναστατική-φαντασιακή. Ένα είδος θεατρικού έργου, που για να παιχτεί, απαιτεί ανθρώπινες ζωές.
Αν ζούσε σήμερα ο Τσε δεν θα έκανε κανένα αντάρτικο. Θα είχε καταλάβει πως τα ένοπλα κινήματα είναι αδιέξοδα. Δηλαδή, αυτό που κατάλαβαν όλα τα ένοπλα κινήματα στη Λατινική Αμερική, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις καρικατούρες των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη. Οι Σαντινίστας, που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1979, κατάλαβαν στη συνέχεια πως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με τα όπλα. Και το 1990 κάνουν εκλογές τι οποίες και χάνουν και αποχωρούν από την εξουσία. Ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο Μεξικό ποτέ δε δήλωσε πως πρέπει να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, αλλά πως πρέπει να παλέψουν σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δημιουργούσε μια αυθεντική δημοκρατία στο Μεξικό που θα χωρούσε και τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών του.
Το μόνο ένοπλο κίνημα που έχει απομείνει στη Λατινική Αμερική είναι το παραδοσιακό αντάρτικο του FARC που δεν έχει πραγματικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτοσυντηρείται συχνά με συμμαχίες με τις μαφίες των ναρκωτικών, δημιουργώντας έτσι ένα ανταρτοληστρικό κίνημα που δεν έχει σχέση με τη πολιτική αλλά με την επιβίωση.
Να θυμίσουμε λίγο την εποχή που γεννήθηκαν οι «ένοπλες επαναστατικές ομάδες» στην Ευρώπη: Αντάρτικα στον τρίτο κόσμο. Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Βιετνάμ και Καμπότζη που προχωρούσαν νικηφόρα με τη δύναμη των όπλων. Κι ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: Ξαναπαίρνουμε τα όπλα στον αναπτυγμένο κόσμο και γινόμαστε η ένοπλη πρωτοπορία ή εντασσόμαστε στο μαζικό κίνημα και δίνουμε όλη μας την ενέργεια σε αυτή τη δύναμη; Κάποιοι επέλεξαν την ένοπλη βία σαν υποδειγματική πράξη. Και έτσι είχαμε τη Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Δυτική Γερμανία, την Άμεση Δράση στη Γαλλία, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και στην Ελλάδα την 17 Νοέμβρη. Εκτός από την Ιταλία, όπου οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Αυτονομία του Νέγκρι είχαν χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές, όλες οι υπόλοιπες ομάδες της ένοπλης υποδειγματικής δράσης ήταν ολιγάριθμες.
Η τακτική που επιλέχτηκε ήταν οι δολοφονίες και η νιτρογλυκερίνη που αναβίωσαν τις χειρότερες στιγμές του αναρχικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Ο αναρχισμός, από κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης, ταυτίζεται με δολοφονικές ενέργειες, από τους πολέμιους του, και μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να ξεφύγει από αυτή τη ρετσινιά. Σε αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι αναρχικοί. Δομικά αυτά τα κινήματα δεν ήταν διαφορετικά από τα ένοπλα ακροδεξιά κινήματα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα με την Κουν Κουξ Κλαν που χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους. Αυτό που άλλαζε ήταν ο στόχος. Στη περίπτωση της Ακροδεξιάς των ΗΠΑ στόχος ήταν οι μαύροι. Στη περίπτωση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων ήταν στελέχη του κατεστημένου, άσχετα αν ήταν ένοχοι ή αθώοι. Και εδώ επικράτησε η φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης. Ξεπέρασαν έτσι και τους ίδιους τους νόμους του κάθε ολοκληρωτικού κράτους. Εκεί κάποια δίκη ή κάποιο στρατοδικείο στηνόταν, έστω και για τα μάτια. Σ΄ αυτές τις ομάδες δεν χρειαζόταν τίποτα. Αποφάσιζαν ποιος ήταν ο εχθρός και τον εκτελούσαν, ξεπερνώντας και την ίδια τη μαφία στην οποία ποτέ δεν ίσχυσε η συλλογική ευθύνη. Το θύμα πάντοτε ήταν συγκεκριμένο. Στους «δικούς μας επαναστάτες» ισχύει η συλλογική ευθύνη. Και κατά τα πρότυπα των Ναζί δημιουργούν «Καλάβρυτα» στο μέτρο του δυνατού. Και εφαρμόζουν την αρχή του «συλλογικού υποσυνείδητου» που σημαίνει πως όλοι είναι ένοχοι.
Η υπόθεση της επανάστασης είναι να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Κι αυτό αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα, όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους επαναστάτες. Αγώνας για να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Γι αυτό χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις, σε πολλά επίπεδα, τόσο στο ατομικό, όσο και στο κοινωνικό. Για μένα, αυτός που θέλει ένα κουβά νερό για να πλύνει τα δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.
Τελικά για ποιόν παράδεισο αγωνιζόμαστε; Για ποια ουτοπία; Για τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν ήρθε από τον παράδεισο για να μας πει πως είναι. Και οι ουτοπίες που πήγαν να χτιστούν γίναν δυστοπίες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία μελλοντική κοινωνία, αν δεν αρχίζουμε να τη χτίζουμε από τώρα μέσα σ΄ αυτή τη κοινωνία. Μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά : ισότητα, δικαιοσύνη, η παραγωγή του πλούτου να πηγαίνει στη κοινωνία κι όχι στους κερδοσκόπους. Μαζί με πολλά άλλα χαρακτηριστικά, που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από τους μεγάλους στοχαστές που είχαν στόχο τον άνθρωπο και την ευτυχία του.
Προς το παρόν παλεύουμε για ανθρώπινα δικαιώματα στη κόλαση. Κι αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά.
| Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης “Εσείς τι επαγγέλλεστε αν επιτρέπεται;” Θυμάμαι τον πατέρα μου , με αυτή την απορία που ισορροπούσε μεταξύ ευγένειας και περιέργειας, πάντα ουσιαστικής ωστόσο ,για τα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει για τον άλλο. Ο ίδιος “επαγγελόταν” οικοδόμος. Ασβέστη και σκόνη, βρεγμένο τσιμέντο και πετρωμένο πηλό του τούβλου. Δεν ήταν υλικά μόνο, μυρωδιές ήταν. Και τις κουβαλούσε μαζί του, τόσο πειστικές, όσο και η αγριάδα στα χέρια του, και εκείνο το “εγώ είμαι οικοδόμος”. Φαινόταν άλλωστε.
Εκεί που μεγάλωσα, οι άνθρωποι κουβαλούσαν τις μυρωδιές απ τα επαγγέλματα τους. Κομμένο σανό, χώμα, ψημένο αλεύρι, μοσχοκάρφια μαζί με καπνίλα από ρέγγα. Ακόμα και ο δάσκαλος μύριζε τριμμένη κιμωλία και φρεσκοξυμμένο μολύβι
Αναρωτιέμαι εδώ και μέρες πώς να μυρίζει ένας executive manager, ή ένας marketing producer. Πώς να μυρίζουν αυτές οι δυο τρεις αγγλικές λέξεις στην card visit, απεριορίστων διαδρομών: σπίτι-γραφείο-καθημερινή τρέλα; Ακριβό after shave, καμένο απ το σίδερο υλικό κολαρίσματος, δερματίνη και ξεθυμασμένη αδρεναλίνη. Όλοι το ίδιο. Είτε δουλεύουν σε εταιρεία ορυκτελαίων, είτε σε διαφημιστική εταιρεία. Πώς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους, τη δουλειά και τη χρησιμότητά τους;
«Τι επαγγέλλεστε λοιπόν;» Executive κάτι ,σε διαφημιστική, vice κάτι άλλο σε εταιρεία προωθήσεων, CO σε εταιρεία επενδύσεων. Μπορεί να είμαι παλιάς κοπής, closed που θα έλεγε και ο manager οποιασδήποτε πολυεθνικής, αλλά αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μάλλον διαφορετικά
Αν πριν από μερικά χρόνια ρωτούσες κάποιον απ αυτούς με τους κολαρισμένους γιακάδες που τώρα ξεκουμπώνουν αγχωμένοι τα πουκάμισα, αν υπάρχει πιθανότητα κρίσης, θα γελούσε παραδομένος στην ηδονική αυτάρκειά του. Υπάρχουν διάφορες οικονομικές θεωρίες για την κρίση. Αλλά μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το κύμα της αναταραχής, κουβάλησε μαζί του τις φούσκες, τους φελλούς και τα σκύβαλα ενός ολόκληρου συστήματος, το οποίο ζούσε αρμέγοντας λαγούς και κουρεύοντας χελώνες. Κοροϊδεύοντας αυτούς που μπορούσε να κλέψει αλλά καμιά φορά και τον εαυτό του.
Η Ελλάδα εκστασιασμένη απ την ευκολία με την οποία ο αέρας μεγένθυνε τις φούσκες, τις φούσκες της, βιάστηκε να εγγράψει συμπεράσματα με ισχύ νόμου. Έτσι ο μάγκας ήταν ένας executive της ευκολίας. Που οδηγούσε καλό αμάξι, έκανε meeting σαν να έκανε έρωτα, δουλειά του ήταν να προσπαθεί να πείσει τους άλλους γενικώς και θεωρούσε πως η ζωή περιστρέφεται γύρω του όταν ο ίδιος περιστρέφεται με την καρέκλα του.
Η Ελλάδα γέμισε επαγγελματίες του περιττού. Διαφημιστές, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διαμεσολαβητές, καταφερτζήδες, αεριτζήδες της πολυτέλειας. Σε αυτούς βέβαια μπορεί να προσθέσει κανείς, μάνατζερ, image makers ,στυλίστες,κομμωτές σκύλων, αναλυτές ψυχών, ερμηνευτές συναστριών. Χιλιάδες χαρισματικοί ανεπάγγελτοι, διαπρεπείς του τίποτα και επαγγελματίες του τίτλου. Στην Ελλάδα κάποτε μπορεί να ήσουν ότι δήλωνες, αλλά έπαιρνες το ρίσκο από την αποκάλυψη της απάτης. Σήμερα δεν υπάρχει ρίσκο. Γιατί απάτη είναι ο τρόπος που είναι δομημένο το σύστημα. Και η απάτη στηρίζεται στην αυταπάτη των άλλων.
Παρακολουθώ τα νέα παιδιά, λίγο πριν μπουν στον παραγωγικό τους κύκλο για να αναμετρηθούν με όσα αγνοούν. Την ώρα που μπαινοβγαίνουν στο όνειρο με μεγάλη ευκολία. Δεν τολμώ βέβαια να τα ρωτήσω «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά νομίζω πως εκφράζονται μόνοι τους. Είναι εκπληκτικό πόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν DJ s, τραγουδιστές, παρουσιαστές τηλεόρασης, αναγνωρίσιμοι. Όχι σημαντικοί, αναγνωρίσιμοι. Πώς αυτό το σύστημα αντικατέστησε την αρχέγονη αρχή που λέει πως για να υπάρχω πρέπει να παράγω, με την απλουστευτική αντίληψη «υπάρχω αρκεί να με αναγνωρίζουν οι γύρω μου» ;Κανένας δεν θέλει να δυσκολευτεί, να παράξει, να δουλέψει. Να υπάρχει μόνο, αυτοδίκαια και ευδαιμονικά. Σαν να ήταν νόμος λειτουργίας του σύμπαντος.
Προφανώς και δεν καταστρέφεται το ανθρώπινο είδος, αλλά στην Ελλάδα ίσως πρόκειται να περάσει πολύ δύσκολα. Σαν τους αυτοευνουχισμένους της αρχαιότητας, κόβουμε τελετουργικά, μπροστά στο τοτέμ της τηλεόρασης και τους ναούς της βιτρίνας, τις φυσικές απολήξεις της φύσης μας για να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας. Εντάξει λοιπόν πιστεύουμε. Το ανθρώπινο είδος, ειδικά οι έλληνες, μπορούν να επιβιώσουν ως υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, τηλεορασάνθρωποι, χειριστές πικάπ και μπάρμαν.
Το κακό είναι πως αυτό το σύστημα με τις αξίες του κώλου (αφού άξιος είναι όποιος τρίβει την καρέκλα με τον κώλο του) έχει αλώσει την ελληνική ύπαιθρο που πάντα είχε τα δικά της φίλτρα συνδεδεμένα με την πραγματικότητα. Χάθηκαν και αυτά μαζί με τις επιδοτήσεις που έγιναν 4επί 4 και αυταπάτες. Η Ελλάδα εισάγει σχεδόν όσα καταναλώνει. Τα ελάχιστα που παράγει είναι απ τα χέρια των αλλοδαπών , μέχρι να τους εξαφανίσουμε και αυτούς όπως κάναμε με οτιδήποτε μέχρι σήμερα μας θύμιζε την πραγματικότητα.
Γεμίσαμε με “επαγγελματίες”, που σκύβουν για να προσκυνήσουν με την ίδια φυσικότητα που δένουν τα κορδόνια τους. Καλοευνουχισμένους και υπάκουους. Άφιλους και πολλές φορές άφυλους. Γεμίσαμε με executive μάγκες. Μόνο που η ζωή δεν είναι PR.
Επτά ριζοσπάστες αμερικανοί «χίπις» και ακτιβιστές, οι Άμπυ Χόφφμαν (Abbie Hoffman ή Abbott Howard «Abbie» Hoffman, 1936 – 1989, πολιτικός ακτιβιστής), Ανίτα Χόφφμαν (Anita Hoffman, σύζυγος του Άμπυ, 1942 – 1998), Τζέρυ Ρούμπιν (Jerry Rubin, 1938 - 1994), Νάνσυ Κούρσαν (Νancy Kurshan, 1944 -), Πωλ Κράσνερ (Paul Krassner, 1932 -), Κηθ Λάμπε (Keith Lampe) και Μπομπ Φας (Bob Fass), που είχαν γνωριστεί τον Οκτώβριο του 1967, στην περίφημη «περικύκλωση» του Πενταγώνου από τις χιλιάδες των διαδηλωτών κατά του πολέμου του Βιετνάμ, αποφάσισαν την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1968 στο νεοϋορκέζικο διαμέρισμα του ζεύγους Χόφφμαν να ιδρύσουν ένα καινούργιο κίνημα που να μπορέσει ν’ αποτραβήξει τους διαμαρτυρόμενους νέους από την αποκλειστικά «ψυχεδελική» πνευματική αναζήτηση και να τους στρέψει περισσότερο προς την πολιτική δράση, για την δημιουργία ενός ανατρεπτικού αναρχίζοντος αμαλγάματος πολιτικής δράσης, ερωτισμού, ροκ μουσικής και ψυχοτρόπων ουσιών.
Οι yippies Σάντερς και Κούπφερμπεργκ, ιδρυτές του ροκ συγκροτήματος "The Fugs" Άλλες γνωστές προσωπικότητες της αντικουλτούρας και της άκρας αριστεράς (κυρίως από την οργάνωση «Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία», «Students for a Democratic Society», SDS) που προσχώρησαν μέσα στις επόμενες εβδομάδες στο καινούργιο κίνημα, το οποίο ονομάστηκε με πρόταση της Ανίτας Χόφφμαν «Διεθνές Κόμμα Νεολαίας» («Youth International Party», YIP) και τα μέλη του «Γίπις» («Yippies»), ήσαν οι Στιου Άλμπερτ (Stewart ή Stew Edward Albert, 1939 – 2006), Έντ Σάντερς (Ed Sanders, 1939-), Ρόμπιν Πάλμερ (Robin Palmer), Νταίηβιντ Μπόϋντ (David Boyd), Τούλι Κούπφερμπεργκ (Tuli Kupferberg, 1923 -), Ρόμπιν Μόργκαν (Robin Morgan), Κεν Πίτσφορντ (Ken Pitchford), Ντικ Γκρέγκορυ (Dick Gregory, 1932 -) και Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Irwin Allen Ginsberg, 1926 – 1997).
Το yippie κάλεσμα για το Σικάγo (1968) «Οι χίππις μάς αποκαλούνε πολιτικοποιημένους και οι πολιτικοποιημένοι μας αποκαλούνε χίππις. Μόνο η αντίδραση δεν ξεγελιέται και μας βλέπει όπως είμαστε. Το Yippie! δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία πολύ καλή δικαιολογία για κάποιον να εξεγερθεί..», είχε δήλωσε στις αρχές του 1968 ο εκ των ιδρυτών Χόφφμαν. Μέχρι το τέλος του χειμώνα, είχαν ιδρυθεί μικρές ομάδες «Γίπις» στην Ουάσινγκτον, την Φιλαδέλφεια, την Βοστώνη, το Μπέρκλεϋ, το Σαν Φραντσίσκο, το Λος Άντζελες και το Σικάγο. ΒΑΣΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
Οι «Γίπις» ανέπτυξαν μια θεωρία, η οποία ανήκε αρχικά στον Χόφφμαν, για ιδιοποίηση και εκτροπή των όπλων προπαγάνδας των κρατούντων, με τρόπο που ο Τσε Γκεβάρα να μπορεί να συνυπάρχει ανατρεπτικά με τον θεωρητικό των Μ.Μ.Ε. Μακ Λιούαν (Marshall Mac Luhan). Σύμφωνα με τον Χόφφμαν, οι νέοι άνθρωποι μπορούσαν να προσελκυστούν εύκολα στην επανάσταση μέσα από θεατρικά δρώμενα, μουσικές συναυλίες και τολμηρά «συμβάντα», ενώ τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και ιδίως τη τηλεόραση, μπορούσαν «να εκτραπούν εκ των έσω» με την έξυπνη δράση του επαναστάτη όταν η είδηση που ο ίδιος παρήγαγε εμφανιζόταν στο χαρτί ή στο γυαλί. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα του κινήματος «εάν δεν σου αρέσει το δελτίο ειδήσεων, βγες έξω και φτιάξε ένα διαφορετικό, δικό σου», αλλά και η αντίδραση του αντιπρόεδρου των Η.Π.Α. Σπύρου Άγκνιου όταν ρωτήθηκε σχετικά με τον Χόφφμαν: «παλαιότερα τέτοιους τύπους τους κυνηγούσανε με τον ζουρλομανδύα και όχι όπως σήμερα με τις κάμερες της ΤV». ΣΥΜΒΟΛΑ
Η Yippie! σημαία Σύμβολα του κινήματος ήταν η, έμπνευσης του Κράσνερ, πολεμική κραυγή «γίπι!» («yippie!») αποτυπωμένη σε φυλλάδια, αφίσες, κονκάρδες και τοίχους, καθώς και η «πολεμική» σημαία του («η σημαία του Νέου Έθνους», «the New Nation flag») που παρέπεμπε ισόποσα στους Βιετκόνγκ αλλά και τους αναρχικούς: στο κέντρο ενός ολόμαυρου φόντου ξεπρόβαλε προκλητικά το κόκκινο άστρο της επανάστασης με ένα καταπράσινο φύλλο κάνναβης μπροστά του. Οι «Γίπις» χρησιμοποίησαν επίσης και μια σειρά από «ιδιοποιημένα» σύμβολα της αμερικανικής κουλτούρας, όπως την αστερόεσσα σημαία τροποποιημένη σε πουκάμισο ή τον διάσημο ποντικό του Ντίσνεϋ Μίκυ Μάους. ΣΙΚΑΓΟ 1968
Από τις ταραχές στο Σικάγο Οι «Γίπις» έδωσαν την πρώτη τους συνέντευξη τύπου στο «Americana Hotel» της Νέας Υόρκης, στις 17 Μαρτίου 1968, στην οποία εξήγησαν ότι σκοπός τους ήταν να αναδείξουν ένα «Νέο Έθνος» («New Nation») βασισμένο στους αντι-θεσμούς της λεγόμενης «Αντικουλτούρας» μέσα από μία «Δεύτερη Αμερικανική Επανάσταση» και αποκάλυψαν ότι σχεδίαζαν να οργανώσουν ένα εξαήμερο «Φεστιβάλ Ζωής» («Festival of Life») «με πολιτική, ροκ, ντόπι και σεξ» στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α. που θα γινόταν στο Σικάγο τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς.
Έχοντας δώσει στους δημοσιογράφους με ένα «Yip-in» στις 22 Μαρτίου μία πρώτη γεύση για το τι μπορούν να προκαλέσουν σε σύγκρουση με την αστυνομία (όταν συγκέντρωσαν στον «Grand Central Station» της Νέας Υόρκης περισσότερους από 6.000 μακρυμάλληδες με πρόφαση ότι εόρταζαν την εαρινή ισημερία και μετά ξέσπασαν ταραχές με 50 συλλήψεις και αρκετούς Ο "Πήγασος ο Αθάνατος", υποψήφιος Πρόεδρος των Η.Π.Α. σε πορεία στην Νέα Υόρκη τραυματισμούς), οι «Γίπις» χρησιμοποίησαν στο έπακρο όλη την άνοιξη του 1968 το δυναμικό των αντεργκράουντ μέσων ενημέρωσης με σκοπό να συγκεντρώσουν «μισό εκατομμύριο φρικιά» στο Σικάγο, όπου θα κατέβαζαν έναν δικό τους υποψήφιο για πρόεδρο των Η.Π.Α., ένα νεαρό γουρούνι που το είχαν ονομάσει «Πήγασος ο Αθάνατος» («Pegasus the Immortal», μια έμπνευση του Στιού Άλμπερτ). Οι πληροφορίες που διοχέτευαν προς τα Μ.Μ.Ε. του συστήματος ήσαν εξωφρενικές: «θα ρίξουμε LSD στο υδραγωγείο του Σικάγο», «θα κάνουμε πράξη την Πολιτική της Έκστασης», «θα κάνουμε σεξ στους δρόμους», και άλλα ανάλογα.
Λόγω όμως της αντίδρασης πολλών δημοσιογράφων της Αριστεράς, ακόμα και του χώρου των αντεργκράουντ εφημερίδων (λ.χ. του Michael Rossman, στελέχους του κινήματος «Free Speech Movement», του Eugene Schoenfeld ή «Dr Hip», συντάκτη του «Los Angeles Free Press», του Jann Wenner, συντάκτη του « Rolling Stone», κ.ά.), εκείνον τον Αύγουστο πήγαν στο Σικάγο όχι περισσότεροι από 5.000 «χίπις» και αντιπολεμικοί διαδηλωτές. Οι διοργανωτές και το κοινό του «Φεστιβάλ Ζωής» τσακίστηκαν με απερίγραπτη βαναυσότητα από την Εθνοφρουρά και την αστυνομία του Σικάγο που είχε κινητοποιήσει ο δήμαρχος Ντάλεϋ (Richard Daley), σε σκηνές που «έφερναν το Βιετνάμ στο σπίτι των αμερικανών» όπως ο ίδιος ο Χόφφμαν το είχε προαναγγείλει: «εκείνη η μαζική παράσταση των Γίπις απετέλεσε ένα θέαμα άκρας ακροαματικότητας ενάντια στη βαρετή φλυαρία της κατεστημένης μετάδοσης σχετικά με το Δημοκρατικό Συνέδριο. Ακόμα κι αν τα Μαζικά Μέσα είχαν αποφασίσει να αποσιωπήσουνε τελείως τις δραστηριότητες των Γίπις, το Μήνυμά μας θα είχε τελικά περάσει προς τα έξω και ίσως να ήταν και ισχυρότερο. Αρκούσε μόνο η απλή είδηση, πως η νεολαία σφαζότανε στους δρόμους του Σικάγο από την αστυνομία της πόλης και πως τα τηλεοπτικά κανάλια αρνιόντουσαν να δείξουν τα γεγονότα».
Ο Ρούμπιν ντυμένος αντάρτης στην "Επιτροπή Εξέτασης Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων" Τον Οκτώβριο του 1968 οι Χόφφμαν και Ρούμπιν εξετάστηκαν από την περιβόητη «Επιτροπή Εξέτασης Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων» («House Un-American Activities Committee», HUAC), όπου χρησιμοποίησαν την προβολή των Μ.Μ.Ε. για να γελοιοποιήσουν την όλη διαδικασία, πότε προσερχόμενοι ντυμένοι σαν αντάρτες με ένα ψεύτικο πολυβόλο (ο Ρούμπιν στις 3 Οκτωβρίου) ή σαν Βιετκόνγκ, πότε χαιρετώντας ναζιστικά τα μέλη της Επιτροπής και πότε προσερχόμενοι ντυμένοι σαν Αγιοβασίληδες ή με την αστερόεσσα ως πουκάμισο. Εξαιτίας της προβολής των Μ.Μ.Ε., οι «Γίπις» είχαν τώρα δεκάδες παραρτήματα ανά τις Η.Π.Α. (με πιο δραστήρια και ισχυρά σε αριθμό μελών εκείνα του Λος Άντζελες, του Σικάγου, που είχε και ως όργανό του το αντεργκράουντ περιοδικό «Σπόρος του Σικάγου» - «Chicago Seed» του Abe Peck, του Κολούμπους Οχάϊο και του Μιλγουώκι), αλλά και στον Καναδά (με ισχυρότερο εκείνο του Βανκούβερ, ιδρυθέν την άνοιξη του 1970 ως «Vancouver Yippie!» ή «Βόρειο Ψυχοπαθές Περιθώριο του Διεθνούς Κόμματος Νεολαίας», «Northern Lunatic Fringe of the Youth International Party», NLF/YIP) και την Ευρώπη. ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ
Το καλοκαίρι του 1969 στο περίφημο φεστιβάλ του Γούντστοκ (Woodstock), μια εκατοντάδα Γίππις με επικεφαλής τον Χόφφμαν επιχείρησαν «ν’ ανεβάσουν την ενέργεια» και να καταγγείλουν τον ανερχόμενο «hip καπιταλισμό» και την βιομηχανία της ροκ μουσικής. Ο Χόφφμαν διάκοψε την εμφάνιση του συγκροτήματος «The Who», προσπαθώντας να βγάλει έναν σύντομο λόγο διαμαρτυρίας για την φυλάκιση του ποιητή και ιδρυτή των «Λευκών Πανθήρων» Τζων Σινκλαίρ (John Sinclair): «Όλα αυτά είναι νομίζω μπούρδες!… είστε εδώ, εννοείται, για ν’ αλλάξει ο κόσμος, την στιγμή που ο Τζων Σινκλαίρ σαπίζει στην φυλακή». Προτού όμως ολοκληρώσει την φράση του, δέχθηκε την επίθεση του κιθαρίστα Πήτ Τάουνσεντ (Pete Townshend) που, φωνάζοντας «κάτω από την σκηνή μου!», πέταξε τον Χόφφμαν κάτω από την σκηνή, υπό τις επευφημίες του κραυγαλέα απολιτικού πλήθους. ΔΙΚΗ ΓΙΑ «ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ»
Για τα βίαια γεγονότα του Σικάγο (που έδωσαν αφορμή για έναν ακόμα προκλητικό ορισμό του «Γίπι»: «ο Yippie είναι ένας Hippie που έχει φάει ξύλο από την αστυνομία»), δύο στελέχη των «Γίπις», οι Χόφφμαν και Ρούμπιν, παραπέμφθηκαν τον Σεπτέμβριο 1969 σε δίκη μαζί με άλλους 6 ακτιβιστές, τους Νταίηβιντ Ντέλινγκερ (David Dellinger, 1915 – 2004), Ρένι Νταίηβις (Rennie Davis, 1941 -), Τζων Φρόϊνς (John R. Froines), Λη Γουάϊνερ (Lee Weiner), Τομ Χαίηντεν (Tom Hayden, 1939 -) και Μπόμπυ Σηλ (Robert George «Bobby» Seale, 1936 -), με την κατηγορία της «συνωμοσίας προς πρόκληση ταραχών», καταδικάστηκαν (καθώς και οι Ντέλινγκερ, Νταίηβις και Χαίηντεν) σε 5ετή φυλάκιση τον Φεβρουάριο 1970 και μόνο μετά από αλλεπάλληλες διαδηλώσεις υπέρ των «8 του Σικάγο» κατάφεραν να γλιτώσουν την φυλακή, με χορήγηση αναστολής εκτέλεσης των ποινών.
Οι κατηγορούμενοι Ρούμπιν, Νταίηβις και Χόφφμαν Στην διάρκεια της δίκης (24 Σεπτεμβρίου 1969 – 20 Φεβρουαρίου 1970), οι δύο «Γίπις» μετέτρεψαν την δικαστική αίθουσα κυριολεκτικά σε τσίρκο, με αλλεπάλληλες προκλήσεις προς τον ακροδεξιό πρόεδρο Τζούλιους Χόφφμαν (Julius Hoffman): «κάποια στιγμή έστειλα στον πρόεδρο ένα ιπτάμενο φιλί. Αυτός γύρισε κατακόκκινος και φώναξε προς τους ενόρκους: Αγνοείστε αυτό το φιλί…» περιέγραφε αργότερα σε συνέντευξή του ο Άμπυ Χόφφμαν. ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Στις 15 Νοεμβρίου 1969 οι «γίπις» της Ουάσινγκτον, σε συνεργασία με τους εξτρεμιστές «Ουέδρεμεν» («Weathermen»), εξέτρεψαν μία μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση, παρασύροντας 6.000 από τους 250.000 συγκεντρωμένους, σε επίθεση ενάντια στο εκεί κτίριο του Υπουργείο Δικαιοσύνης (που κατέληξε σε καταστροφές σε 50 διαφορετικά κτίρια και 135 συλλήψεις), ενώ τον Ιανουάριο του 1970, μήνα κατά τον οποίο o Σάντερς εξέδωσε την «γίπικη νουβέλα» «The Shards of God: A Novel of the Yippies», οι «Γίπις», με μεσολάβηση του Ντάνα Μπηλ (Irvin Dana Beal, 1947 -) που ήταν μέλος και στις δύο οργανώσεις, αφομοίωσαν το «Κόμμα των Λευκών Πανθήρων»(«The White Panthers», «The White Panther Party»), το οποίο περνούσε τότε δύσκολους καιρούς λόγω του διωγμού της ηγεσίας του από το FBI.
Στις 8 Μαϊου 1970 οι άρτι ιδρυθέντες «γίπις» του Βανκούβερ (που αριθμούσαν 70 περίπου ενεργά μέλη και γύρω στους 500 συμπαθούντες), επετέθηκαν στο πολυκατάστημα «Bay» και στο προξενείο των Η.Π.Α., έκλεψαν την «Μεγάλη Σφραγίδα», ξεκρέμασαν και έκαψαν την σημαία και συγκρούστηκαν με την αστυνομία με αποτέλεσμα αρκετές συλλήψεις, ενώ την επόμενη ημέρα, με ένα πλήθος 600 περίπου μακρυμάλληδων, εισέβαλαν συμβολικά στις Η.Π.Α. (στην παραμεθόρια πόλη Μπλέϊν, Blaine, WA, όπου συγκρούστηκαν με νεοναζιστές) σε μια δυναμική – συμβολική απάντηση στην εισβολή της κυβέρνησης Νίξον στην Καμπότζη (στις 30 Απριλίου), αλλά και στην χρήση πυρών ενάντια στους αντιπολεμικούς διαδηλωτές στο «Kent State University» (στις 4 Μαϊου) που είχε προκαλέσει τον θάνατο τεσσάρων φοιτητών και τον τραυματισμό 9 άλλων. «ΚΑΝ’ ΤΟ!»
Εκείνη την χρονιά (1970) ο Ρούμπιν εξέδωσε το βιβλίο «Καν’ το!» («Do it! Scenarios of the Revolution»), που έγινε το υπ’ αριθμόν 1 μέσο «yippie κατήχησης» για δεκάδες χιλιάδες νεαρούς αμερικανούς: «Η επανάσταση είναι επικερδής. Για αυτό οι καπιταλιστές προσπαθούν να την πουλήσουν. Οι νταβατζήδες του χρήματος παίρνουν τα καλύτερα προϊόντα της καρδιάς και του μυαλού μας, τα μετατρέπουν σε καταναλωτικά προϊόντα, ορίζουν μια τιμή και μας τα ξαναπουλάνε με την μορφή εμπορευμάτων. Παίρνουν τα σύμβολά μας, που’ ναι βουτηγμένα στο αίμα που χύσαμε στους δρόμους, και τα κάνουν της μόδας.
Είναι ιδιοκτήτες της μουσικής μας -της μουσικής που γεννήθηκε από τα βάσανά μας, τον πόνο μας, το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινότητά μας ! Φυλακίζουν την μουσική μας μέσα σε δίσκους και σε αίθουσες χορού και την πουλάνε σε τόσο μεγάλες τιμές που δεν μπορούμε ούτε να την ακούσουμε. Οι προαγωγοί του ροκ διοργανώνουν φεστιβάλ πίσω από συρματοπλέγματα και τα γουρούνια χρησιμοποιούν δακρυγόνα για να μας εμποδίσουν να μπούμε.
Φυλαχτείτε από τον ψυχεδελικό καπιταλιστή που μιλάει για αγάπη πηγαίνοντας για την τράπεζα. Έχε μακριά μαλλιά και φοράει παρδαλά πουκάμισα γιατί «αυτό αποδίδει», Χρήμα, αυτό αποδίδει! Έχει ένα τεράστιο πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και μία μικρή ψυχή… Φυλαχτείτε από τον γκουρού που πιστεύει ότι το κόλπο του –είτε πρόκειται για την επιστημολογία, την αστρολογία, τον διαλογισμό, την φυτοφαγία, την ροκ μουσική, είτε για τον ειρηνισμό- θα κάνει την επανάσταση από μόνο του.
Φυλαχτείτε από τον μακρυμάλλη που προτιμάει να τον εκμεταλλεύονται καθημερινά παρά να έχει κακές δονήσεις. Φυλαχτείτε από τον μακρυμάλλη που υπερασπίζεται τον μακρυμάλλη επιχειρηματία: «τι διάολο ρε φίλε, έτσι τη βρίσκει ο Μπιλ Γκράχαμ: να βγάζει λεφτά». Είναι όλοι τους προδότες. Προδίδουν τα μακριά μαλλιά τους.
… Να απαλλοτριώσουμε όλους τους επιχειρηματίες. Όλα τα ωραία προϊόντα που συσκευάζουν και πουλάνε οι «χίπηδες» επιχειρηματίες είναι ουσιαστικά δυναμίτης που θα εκραγεί μέσα στα χέρια τους… Θα καταστρέψουμε τα παλάτια του ροκ. Θα γκρεμίσουμε όλους τους φράχτες. Θα καταστρέψουμε τους καλλιτέχνες που μας καταστρέφουν. Θα απελευθερώσουμε την μουσική μας. Θα αυτοκυβερνηθούμε!
…Τραβάμε τον δρόμο μας! Η πολιτική μας είναι η μουσική μας, η μυρωδιά μας, το δέρμα μας, τα μαλλιά μας, τα ζεστά γυμνά κορμιά μας, η ενεργητικότητά μας, οι αντεργκράουντ εφημερίδες μας, το δράμα μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι μία απειλή για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων».
Η "μάχη της Ντίσνεϋλαντ" Στις 6 Αυγούστου 1970, επέτειο της ρίψης της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα, τριακόσιοι περίπου «γίπις» από το Λος Άντζελες με οργανωτή τους τον Νταίηβιντ Σακς (David Sacks), φωνάζοντας ότι θα πραγματοποιήσουν το «1ο Διεθνές Γίπικο Πόου Ουόου» («First International Yippie Pow Wow») ή την «Γίπικη Ημέρα» («Yippie Day»), εισέβαλαν στην «Ντίσνεϋλαντ» («Disneyland»), αναστάτωσαν τα πάντα φωνάζοντας συνθήματα κατά του πολέμου και υπέρ του τρίπτυχου «sex, drugs, rock’n’roll», απαίτησαν «απελευθέρωση της Μίνι Μάους και χορήγηση ψυχοτρόπων στον Γκούφυ» και ύψωσαν τελικά «την σημαία του Νέου Έθνους» στο κτίριο της διοίκησης. Ακολούθησαν ταραχές, 23 συλλήψεις από την αστυνομία του Άναχαϊμ (Anaheim) και κλείσιμο του πάρκου από την εταιρεία Ντίσνεϋ.
Το 1971 ο Ρούμπιν εξέδωσε ένα ακόμη βιβλίο «yippie κατήχησης», το «Είμαστε παντού» («We Are Everywhere»), ενώ την ίδια χρονιά ο Άλμπερτ, προτού αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή του κινήματος, πολιτικοποίησε τον πρώην «Μπητλ» Τζων Λέννον (John Lennon, 1940 - 1980) και τον έκανε να τολμήσει να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις των «Γίπις» παρά τον κίνδυνο να απελαθεί, ενώ, από την άλλη, αξιόλογη προβολή των ιδεών του κινήματος παρείχε ο «Γίπι» τραγουδιστής διαμαρτυρίας Φιλ Οξ (Phil Ochs, 1940 - 1976) και ο επίσης «Γίπι» μουσικός και τραγουδοποιός Νταίηβιντ Πήλ (David Peel) με το συγκρότημά του «The Lower East Side». ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Ο Νταίηβιντ Πηλ Στα τέλη του 1968 το κίνημα γνώρισε την πρώτη του διάσπαση, όταν μερικές γυναίκες γύρω από την υπερφεμινίστρια Ρόμπιν Μόργκαν, πρώην τηλεοπτικό παιδί θαύμα της δεκαετίας του 1950, αποχώρησαν για να δημιουργήσουν την δική τους οργάνωση (την «Γυναικεία Διεθνή Τρομοκρατική Συνωμοσία από την Κόλαση», «Women’s International Terrorist Condpiracy from Hell», W.I.T.C.H.), αφού πρώτα έκριναν απαραίτητο να καταγγείλουν τους «Γίπις» για… σεξισμό: «το Yippie υποτίθεται ότι απελευθερώνει τους καταπιεσμένους, κι όμως, μέσα στο YIP εμείς οι γυναίκες δεν αισθανόμαστε καν άνθρωποι».
H Μόργκαν, που θα συνέχιζε την υπερφεμινιστική της στάση και στην δεκαετία του 1970 ως αριστερή ακτιβίστρια κατά της «πατριαρχίας», προέβη σε μία ακόμη διαλυτική ενέργεια έναν περίπου χρόνο αργότερα, στις αρχές του Φεβρουαρίου 1970, όταν αυτή την φορά αφαίρεσε πραξικοπηματικά την μεγάλη αντεργκράουντ εφημερίδα «Ο Ποντικός» («The Rat - Subterranean News», δεύτερη σε σπουδαιότητα και κυκλοφορία αντεργκράουντ εφημερίδα της Νέας Υόρκης μετά την «East Village Other» ή «EVO») από τον ιδρυτή και εκδότη της Τζεφ Σήρο (Jeff Shero, μετέπειτα Jeff Shero Nightbyrd, επίσης μέλος των «Γίπις»). Στο βιβλίο τους «Rites Of Passage: A Memoir Of The Sixties», οι Ουώλτ και Ουϊλιαμ Κρόουλεϋ γράφουν ότι ο Σήρο έχασε την εφημερίδα του όταν έκανε το λάθος να επιτρέψει στην Μόργκαν και τις συντρόφισσές της να εκδώσουν ένα δικό τους τεύχος: «απόλαυσαν τόσο πολύ αυτό το προνόμιο που ποτέ δεν του επέστρεψαν την εφημερίδα» (σελ. 147). ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΗΓΕΣΙΑΣ
Όντας εξαιρετικά ευάλωτοι, καθώς αρνούνταν όλες τις τυπικές διαδικασίες σε ό,τι αφορούσε την απόκτηση της ιδιότητας του μέλους («είμαστε περισσότερο μια κατάσταση του νου, παρά μία κανονική οργάνωση»), οι «Γίπις» απετέλεσαν ευκολότατο στόχο για το τρομερό πρόγραμμα COINTELPRO («Counter-Intelligence Program») του FBI που αποσκοπούσε στην διάλυση των ενοχλητικών οργανώσεων. Εκτός από τις αλλεπάλληλες διεισδύσεις μέσα στις γραμμές τους διαφόρων χαφιέδων και προβοκατόρων (Julie Maynard, κ.ά.), γινόταν επίσης και μεθοδευμένη καλλιέργεια αντιθέσεων και προσωπικών αντιπαθειών ανάμεσα στα διάφορα στελέχη, ανάμεσα στην βάση και στους επικεφαλής, καθώς και ανάμεσα στα διάφορα τοπικά παραρτήματα ή ανάμεσα σε αυτά και την «αρχική παρέα» της Νέας Υόρκης.
Ο Τομ Φορκαίηντ σε δημόσια διένεξη με τον Χόφφμαν Το 1972, χρονιά κατά την οποία (11 Μαϊου 1972) οι «γίπις» του Κολούμπους Οχάϊο προκάλεσαν ταραχές, στην διάρκεια των οποίων έριξαν πέτρες και πατάτες στην λιμουζίνα του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Άγκνιου (Agnew), η αρχικά αόριστη διάσταση απόψεων που υπήρχε ακόμα και στην Νέα Υόρκη ανάμεσα στους παλαιότερους «Γίπις» της γραμμής Χόφφμαν και στους νεότερους «Γίπις» της γραμμής Τομ Φορκαίηντ (Tom Forcade, Thomas King Forcade, πραγματικό όνομα Kenneth Gary Goodson, 1945 – 1978, που είχε προσχωρήσει στους «Γίπις» το 1969), δηλαδή η διάσταση ανάμεσα στην άλωση ή στην καθολική άρνηση του «συστήματος», κατέληξε τελικά, προφανώς με υποδαύλιση από το FBI, σε κανονική διάσπαση του «Youth International Party». Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών ανακοίνωσαν ότι θα έκαναν και τα δύο τα προεκλογικά τους συνέδρια στο Μαϊάμι (Miami) της Φλόριντα, η «παλαιά» ηγεσία της οργάνωσης (Χόφφμαν, Ρούμπιν και Σάντερς) επέλεξε να γίνουν διαδηλώσεις μόνο κατά των Ρεπουμπλικανών, αφού ο υποψήφιος των Δημοκρατών Μακ Γκόβερν (George McGovern) είχε ταχθεί υπέρ του τερματισμού του πολέμου στο Βιετνάμ και την Καμπότζη.
Απέναντι στην «παλαιά» τριανδρία σήκωσε όμως τώρα ανάστημα μία νέα, αποτελούμενη από τους Φορκαίηντ, Μπηλ και Σίντυ Ορνστήν (Cindy Ornsteen, 1946 - 2005), που ζήτησε διαδηλώσεις ενάντια και στα δύο κόμματα «του καπιταλισμού και του πολέμου», κατηγορώντας ως «ξεπουλημένους» τους Χόφφμαν, Ρούμπιν και Σάντερς. Είχαν πια γεννηθεί οι «Ζίπις» («Zippies») ή το «Διεθνές Κόμμα του Πνεύματος των Καιρών» («Zeitgeist International Party»). ΟΙ ΖΙΠΙΣ
Οι τρείς της «παλιάς» ηγεσίας αποβλήθηκαν από τους «Γίπις» με την κατηγορία ότι ήσαν «ξεπουλημένοι», «ελιτιστές» και «αντιδημοκρατικοί», ενώ οι πάμπολλοι υποστηρικτές τους άρχισαν να κατηγορούν τους Φορκαίηντ, Μπηλ και Ορνστήν ότι είτε ήσαν «αρχομανή τσογλάνια» (αφού κανείς τους δεν ήταν στο «ηρωϊκό» Σικάγο του 1968), είτε ήσαν πληρωμένοι προβοκάτορες που ήθελαν να οδηγήσουν το αντιπολεμικό κίνημα σε αδιέξοδη ανευθυνότητα και μηδενισμό (την άποψη φαίνεται μάλιστα ότι υιοθέτησαν και οι εφημερίδες του συστήματος, αφού ο Mike Royko της «Chicago Tribune» αναρωτήθηκε: «είναι άραγε κάποιος μέσα στον Λευκό Οίκο ο πραγματικός αρχηγός των Ζίπις;»).
Οι "Ζίπις" διαδηλώνουν στο Μαϊάμι Οι διαδηλώσεις του Μαϊάμι ξέφυγαν πάντως από τα χέρια των διοργανωτών και οι ίδιοι οι «Ζίπις» παραδέχθηκαν αργότερα ότι δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τους πάμπολλους πραγματικούς προβοκάτορες που έσπειραν το χάος, ενώ το τρομερό COINTELPRO τέθηκε για μια ακόμη φορά σε ισχύ με παραπλανητικές αφίσες που μοιράστηκαν στους διαδηλωτές άλλων οργανώσεων και παρουσίαζαν τον Φορκαίηντ δήθεν να καταζητείται ως έμπορος ηρωϊνης. Αμέσως μετά τις διαδηλώσεις του Μαϊάμι, το FBI προσπάθησε να εξουδετερώσει με μακροχρόνια καταδίκη τον Φορκαίηντ, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε δικαστικά μέχρι το 1974, ενώ οι βραχύβιοι «Ζίπις» επέστρεψαν στους «Γίπις», που όχι μόνο αποτελούσαν ένα διασημότερο και άρα ισχυρότερο όνομα, αλλά επιπλέον ήσαν πια ακέφαλοι μετά την εκδίωξη των ιστορικών τους ιδρυτών.
Από τους τελευταίους κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει την επιστροφή του στους «Γίπις». Άλλοι, όπως λ.χ. ο Κράσνερ και ο Σάντερς, επέστρεψαν στην συγγραφική, ή εκδοτική δραστηριότητα ή στην αρθρογραφία που ασκούσαν παλαιότερα, ενώ οι Χόφφμαν και Ρούμπιν ακολούθησαν δύο αντιδιαμετρικές διαδρομές, που όμως και οι δύο τούς έθεταν έξω και πολύ μακριά από το κίνημα. Ο πρώτος βγήκε τον Φεβρουάριο του 1794 στην παρανομία λόγω επικείμενης ποινικής καταδίκης του, έζησε πολλά χρόνια με ψεύτικη ταυτότητα ως «κύριος Barry Freed», παραδόθηκε τελικά τον Νοέμβριο του 1980 και φυλακίστηκε, επιχείρησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και τελικά αυτοκτόνησε στις 12 Απριλίου 1989, όταν διαπίστωσε την απελπιστική απραξία την νεότερης γενιάς των αμερικανών. Ο δεύτερος, αφού πρώτα περιηγήθηκε για λίγο στους χώρους του «New Age», κατέληξε τελικά χρηματιστής στην Ουώλ Στρητ και στην συνέχεια επιχειρηματίας, δήλωσε «Yuppie και όχι πια Yippie» και έγινε κυνικός αρνητής του αριστερού παρελθόντος του μέχρι που σκοτώθηκε τελικά σε τροχαίο στις 28 Νοεμβρίου 1994. ΑΡΓΟΣ ΜΑΡΑΣΜΟΣ
Δίχως όμως τους διάσημους και χαρισματικούς ιστορικούς ιδρυτές τους, οι επανδρωμένοι από νεότερους ανθρώπους «Γίπις» δεν κατόρθωσαν να κρατήσουν για πολύ στραμμένα επάνω τους τα μέσα ενημέρωσης του συστήματος, που πολύ γρήγορα έπαψαν να ενδιαφέρονται, αφαιρώντας έτσι τον ακρογωνιαίο λίθο της μάλλον αφελούς θεωρίας του Χόφφμαν για ιδιοποίηση και εκτροπή της δημοσιότητας, δηλαδή την επιθυμία των ίδιων των Μ.Μ.Ε. να συμμετάσχουν στην όλη διαδικασία. Την εποχή άλλωστε που μεταστρεφόταν, ο Ρούμπιν είχε παραδεχθεί στο βιβλίο του «Μεγαλώνοντας στα 37» («Growing up at 37», 1976): «δεν είχα καταλάβει ότι τελικά η αφέλειά μου πρόσφερε στα Μ.Μ.Ε. εκείνο ακριβώς που αυτά έψαχναν. Εάν τους είχα δώσει μία κανονική διάλεξη για την ιστορία του Βιετνάμ, θα είχα σίγουρα βρει κλειστές όλες τις κάμερές τους».
Ο yippie Στηβ Κόνλιφ, οργανωτής του "Rock Against Racism" Το 1976 οι «Γίπις» του Βανκούβερ προσχώρησαν στην ομάδα που ίδρυσε το τριμηνιαίο διεθνές αναρχικό περιοδικό «Ανοιχτός Δρόμος» («Open Road»), ενώ τα απομεινάρια του πάλαι ποτέ τρομερού στις Η.Π.Α. κινήματος, συρρικνωμένα πια στην Νέα Υόρκη, συνέχισαν να υπάρχουν και σε όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 υπό την ηγεσία του Ντάνα Μπήλ, με έδρα το νούμερο 9 της Bleecker Street στο Λώουερ Ηστ Σάϊντ της Νέας Υόρκης, με ισχνές πια παρεμβάσεις στα ανά τετραετία προεκλογικά συνέδρια των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά με κύριο ενδιαφέρον τους την υποστήριξη μιας αριστερής ροκ σκηνής (γι’ αυτό και συνεργάστηκαν στενά την περίοδο 1978 – 1981 με την κίνηση «Ροκ ενάντια στον Ρατσισμό», «Rock Against Racism», RAR) και την νομιμοποίηση της κάνναβης.
Γύρω από αυτό το τελευταίο ζήτημα καθιέρωσαν σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α. τακτικές «καπνιστικές» διαμαρτυρίες, τα λεγόμενα «smoke-ins» (συγκεντρώσεις με συναυλίες ροκ μουσικής και δωρεάν διανομή κάνναβης), δύο από τα οποία καθιερώθηκαν τελικά ως ετήσιοι θεσμοί (στην Washington DC κάθε 4 Ιουλίου και στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης κάθε πρωτομαγιά). Το πρώτο «smoke-in» των «Γίπις» είχε γίνει στις 4 Ιουλίου 1970 στην Washington, D.C., με περισσότερα από 25.000 άτομα, έναν αριθμό που θορύβησε τόσο πολύ τους κρατούντες, ώστε την επόμενη χρονιά (7 Αυγούστου 1971) στο Βανκούβερ η αστυνομία διέλυσε τους πάνω από 2.000 συμμετέχοντες στο εκεί «Gastown Smoke-In» με πρωτοφανή για τα καναδικά δεδομένα βία που κατέληξε σε περίπου 200 άγριους ξυλοδαρμούς και 79 συλλήψεις.
Μέχρι πάντως τα τέλη της δεκ αετίας του 1970 οι εκδηλώσεις των «Γίπις», και κυρίως τα «smoke-ins», συγκέντρωναν αρκετό πλήθος, καθώς είχαν πλατιά προβολή από το ευρύτατης κυκλοφορίας περιοδικό «Φτιαγμένοι Καιροί» («High Times») του πλούσιου πια Φορκαίηντ, ο οποίος επιπρόσθετα χρηματοδοτούσε αφειδώς τις γίπικες εκδηλώσεις και την εφημερίδα «Γίπικοι Καιροί» («Yipster Times») που εξέδιδε από το 1972 ο Μπηλ. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 υπήρχαν ανά τις Η.Π.Α. μερικά ζωντανά παραρτήματα της οργάνωσης, κάποια από τα οποία εξέδιδαν μάλιστα και περιοδικά, όπως λ.χ. το βραχύβιο «Ultra» από το Χιούστον του Τέξας (ο εκδότης της οποίας είχε μάλιστα γράψει σε τοπική εφημερίδα το άρθρο «Where have all those Yippies gone?»), όμως η κατάσταση χειροτέρεψε απότομα μετά από την αυτοκτονία του Φορκαίηντ το 1978 και το συνακόλουθο σταμάτημα της χρηματοδότησης των εκδηλώσεων και της έκδοσης της «Yipster Times». ΜΟΥΣΕΙΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Μπηλ και μικρή παρέα της 9 Bleecker Street μετονόμασαν το 1979 την εφημερίδα σε «Ανατροπή» («Overthrow») και για ένα διάστημα άνοιξαν ακριβώς απέναντι από τα γραφεία τους ένα ροκ κλαμπ που το ονόμασαν προς τιμή του χαμένου φίλου και οικονομικού υποστηρικτή τους «Thomas K. Forcade Memorial Multi-Media Center».
Το 1983, με πρωτοβουλία του δραστήριου «γίπι» Στήβεν Κόνλιφ (Steven Edwin Conliff, 1949 - 2006), εξέδωσαν συλλογικά τον πολυσέλιδο τόμο «Blacklisted News: Secret Histories from Chicago to 1984», που απετέλεσε την πρώτη προσπάθεια για μία λεπτομερή «Ιστορία των Γίπις» με αναδημοσιεύσεις από τα έντυπα του κινήματος, με αρχή το 1968, όμως δεν επετεύχθη ποτέ η ζητούμενη ανάκαμψη του YIP που συνέχιζε να φθίνει.
Το «Overthrow» διέσχισε απλώς αξιοπρεπώς την δεκαετία του 1980, αλλά οι αναρχίζοντες νέοι έμειναν μακριά από τους τελευταίους «γίπις», που φάνταζαν πια ως τίποτε περισσότερο από μια παρέα ηλικιωμένων λάτρεων της κάνναβης, ενώ επιπρόσθετα οι εβραϊκές καταβολές, αξίες και νοοτροπίες των περισσότερων από αυτούς, τους απομόνωναν από αρκετούς τομείς δράσης και ενδιαφερόντων της ευρύτερης Αριστεράς, λ.χ. ο Ααρών Κέϋ (Aron Kay) έφθασε κάποτε σε σημείο να χειροδικήσει σε Παλαιστίνιους που απλώς μοίραζαν πληροφορικά υλικό για την χαμένη πατρίδα τους. Σήμερα, τα ηρωϊκά τελευταία γραφεία της 9 Bleecker Street στεγάζουν το «Yippie Museum / Cafe» ένα μικρό εναλλακτικό «μουσείο» της ιστορίας των «Γίπις» υπό την συλλογική διεύθυνση των Μπηλ, Κέϋ, Πηλ, κ.ά. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Stew Albert - Judy Clavir Albert, «The Sixties Papers: Documents of a Rebellious Decade», Santa Barbara, CΑ, 1984
Stew Albert, «Who the Hell is Stew Albert? », Granada Hills, CΑ, 2005
Walt Crowley - William Crowley, «Rites Of Passage: A Memoir οf The Sixties», εκδόσεις «University of Washington Press», Seattle, WA, 1997
David R. Farber , «Chicago '68», Chicago, 1988
Naomi Fiegelson, «The underground revolution: Hippies, Yippies, and others», New York, 1970
Abbie Hoffman, «Revolution For the Hell of It», 1968, ελληνική έκδοση Αθήνα 1982, εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη»
Abbie Hoffman, «Steal This Book», 1971
Abbie Hoffman - Jerry Rubin - Ed Sanders, «Vote! A Record, A Dialogue, A Manifesto – Miami Beach, 1972 And Beyond», 1972
Jonah Raskin, «For the Hell of It: The Life and Times of Abbie Hoffman», Berkeley, 1996
Jerry Rubin, «Do it! Scenarios of the Revolution», New York, 1970, ελληνική έκδοση Αθήνα 1980, εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη»
Ed Sanders, «The Shards of God: A Novel of the Yippies », New York, 1970
The New Yippie Book Collective, eds., «Blacklisted News: Secret Histories from Chicago to 1984», New York, 1983
Περιοδικά «Yipster Times», «Overthrow», «Ανοιχτή Πόλη», «Open Road» και «Ultra», από το Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας.
* Η φασίζουσα συμπεριφορά της κυβέρνησης Παπανδρέου πρέπει να σταματήσει από τον ίδιο τον λαό * Αγνοεί επιδεικτικά τον πολιτικό κόσμο αλλά και τους πολίτες της χώρας η κυβέρνηση * Η μόνη λύση για να μην αρχίσουν να δημιουργούνται σοβαρές έκρυθμες καταστάσεις, είναι το δημοψήφισμα
Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν την προοπτική. Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί; Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο. Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα; Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας; Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί. Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές; Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993. Πηγή http://www.protothema.gr/
Είναι άραγε κατόρθωμα να μην έχει κάποιος χρόνο για ξεκούραση; Μήπως το παράσημο της επιτυχίας πρέπει να δοθεί σ' αυτούς που πραγματικά σέβονται τα όριά τους;
Να την χέσω, έτσι που την καταντήσανε, την Ελλάδα μας, οι χαλασοχώρηδες. Κράτος ασυστόλων και αδηφάγων κώλων!
Ελευθέριος Ανευλαβής
Σαφή δ’ ακούεις εξ ελευθεροστόμου γλώσσης
Αισχύλος
Αυτοί οι πολιτικατζήδες (όχι οι πολιτικοί. Υπάρχουν και τέτοιοι, να τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη), και τα σφουγγοκώλια τους:
Οι διανοούμενοι σαλτιμπάγκοι, μαϊμούδες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που γέμισαν την πόλιν του Αριστοτέλη και την Πολιτεία του Πλάτωνος, με κενολογία και μπουρδολογία. Οι κενόφρονες, που παπαγαλίζουν πολιτισμό της τηλεόρασης, των «λάιφ στάιλ» περιοδικών, της ημιμάθειας της περιαυτολογίας.
Οι δήθεν τεχνοκράτες, οι οποίοι εκσπερματώνουν στην θέα του μηχανοποιημένου πολιτισμού της ματαιόδοξης παγκοσμιοποίησης, που ερημώνει τον άνθρωπο.
Οι δημοσιογράφοι, που δεν έμαθαν ούτε να γραντζουνάνε, με την πένα τους, την ελληνική γλώσσα.
Οι τραπεζιτοαγιογδύτες και τα χρυσοκάνθαρα κωλόπαιδα (golden boys), που λατρεύουν, ευλαβώς, τον θεό του χρήματος και, αδιάντροπα, εξευτελίζονται και εξευτελίζουν τον άνθρωπο. Γιατί:
«Ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίο άργυρος κακόν νόμισμ’ έβλαστε. Τούτο και πόλεις πορθεί, … πανουργίας δ’ έδειξεν ανθρώποις έχειν… και παντός έργου δυσέβειαν ειδέναι: δεν φύτρωσε χειρότερο κανένα κακό στον κόσμο από το χρήμα. Αυτό γκρεμίζει πόλεις. Μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης… και να κάνει κάθε βρομιά.». (Πλάτων).
Οι τσιφτετελοέλληνες (Σαββόπουλος), οι ελληναράδες, οι νήπιοι γιαποελληναράδες του μαζοχυλού, που επιδεικνύουν τα ξενόφερτα φύκια, που τους πούλησαν οι κάθε λογής καπάτσοι, για μεταξωτές κορδέλες. Ξενιτεμένοι, μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Ένοικοι του τουριστικού ξενοδοχείου, που κατήντησαν την Ελλάδα.
Αυτοί όλοι, οι σπουδαιογελοίοι, πολιτισμένοι βάρβαροι, του κόσμου της ερημιάς και της απόγνωσης, ανίκανοι, [ίσως και να μην θέλουν, αυνάνες γαρ, που «εκχέουν επί την γήν» (Γένεσις)], να γονιμοποιήσουν την ίδια τους τη χώρα, παθαίνουν οργασμούς με την Ευρώπη της εσπερίας. Οι κομπλεξικοί.
Οι σαλονάτοι σαλτιμπάγκοι της μεταμοντέρνας διανόησης και της απύθμενης ανοησίας, οι εύκολοι άνθρωποι, σουσουδίζουν, σαν την μαντάμ Σουσού, την πολιτισμένη Ευρώπη, ως πτωχαλαζόνες συγγενείς, χωρίς να την καταλαβαίνουν.
Ξεχνούν, αυτό που κάθε πολιτισμένος Ευρωπαίος γνωρίζει: πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στα θεμέλιά του είναι ελληνικός πολιτισμός. Ξενόμυαλοι. Δεν αντέχουν το λαμπερό φως της καθ' ημάς Ανατολής. Αισθάνονται άνετα στο γκρίζο της παγκοσμιοποιημένης Δύσης. Που δύει.
Έδωσαν αντιπαροχή την Ελλάδα, για ένα τριάρι στις Βρυξέλες.
Αυτοί όλοι οι χαλασμένοι, «χαλούνε, προστυχεύουν» (Σεφέρης), τον λαό. Τον κάνουν, τον λαό, σαν τα μούτρα τους, μέσα σε μια πόλη αβίωτη, κακόγουστη, υδροκέφαλη, στεγνή από αγάπη και ανθρωπιά.
Χαλώντας τη γλώσσα του. Τη γλώσσα του την ελληνική, που «εί θεοί διαλέγονται τη των Ελλήνων γλώττη χρώνται: Αν οι θεοί μιλούν την γλώσσα των Ελλήνων χρησιμοποιούν». (Κικέρων).
Τη γλώσσα την ελληνική, που μιλιέται τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα σ’ αυτόν τον ίδιο τόπο. Τη γλώσσα που πρωτομίλησε:
Τη Δημοκρατία. Την Ελευθερία. Την Αρετή. Τη Δικαιοσύνη. Την Αγάπη. Την Επιστήμη. Την Φιλοσοφία. Την Πολιτική.
Αυτήν τη γλώσσα, αυτοί οι γλωσσοχαλαστές, την κατήντησαν γλώσσαγουρουνογρυλισμάτων, των πεντακοσίων λέξεων, συμπεριλαμβανομένων των greeklish (δλδ: δηλαδή, mgd: my god), για να συνεννοούνται οι ολιγοφρενείς χάσκακες της δυτικόφερτης κουλτούρας.
Αυτοί οι χαλασμένοι χαλούνε τον λαό, δουλώνοντας τους Έλληνες, για τους οποίους, «Τίποτα δεν είναι σπουδαιότερο για τους Έλληνες από την ελευθερία: Ως ουθέν μείζον εστίν ανθρώποις Έλλησιν της ελευθερίας» (ψήφισμα της Πριήνης, Καρία Μ. Ασίας),
με τα δεκανίκια της εσπερίας, για να τον κάνουν να ξεχάσει, πως τα αληθινά του πόδια είναι οι κολώνες του Παρθενώνα.
Αυτοί οι χαλασμένοι, θέλουν τον λαό φτωχό και πτωχό το πνεύματι, χάσκακα, με γλώσσα δεμένη, για «να γνωρίζει ποιος είναι το αφεντικό: ίνα γιγνώσκει τον τιθασευτήν» (Αριστοφάνης).
Γιατί, «Τον που η φτώχεια τσάκισε δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κάνει τίποτα, του ‘ναι δεμένη η γλώσσα: ανήρ δεδμημένος ούτε τι ειπείν ούθ έρξαι δύναται, γλώσσα δε δέδεται» (Θεόγνις). Κι’ έτσι,
Πονηρέ, χαλασμένε πολιτικατζή,
Ο αναψυκτηριούχος μαικήνας αναξιοπαθούντων Ινδών,
Ο vulgar, νεόπλουτος πολιτικατζής επιχειρηματίας,
Το αλαζονικό παιδί του ταχυδρόμου,
Ο Δούξ της Βιστωνίδος,
Εσύ «ν’ αρπάζεις και να δωροδοκείσαι, ο δε λαός… σφιγμένος από την ανάγκη, τη μιζέρια και τον μισθό να κρέμεται από σένα με το στόμα ανοιχτό: Συ μεν αρπάζης και δωροδοκείς… ο δε δήμος … υπ ανάγκης άμα και χρείας και μισθού προς σε κεχήνη» (Αριστοφάνης)
«Συ ο αλιτήριος (καταστροφέας) της πόλεως» (Ζήνων ο Ελεάτης), μέσα από την γυάλινη τηλεπαραμύθα (παρανόμι και της ηρωίνης),
«γλάρος χάσκακας να βγάζεις λόγο πάνω σε πέτρα: λάρος κεχηνώς επί πέτρας δημηγορών». (Αριστοφάνης).
Εσύ, χαλασμένε πολιτικατζή (και άλλοι όμοιοί σου πολιτικατζήδες διαφόρων χρωμάτων και κομμάτων), κανακεύεις τον λαό, τον χαϊδολογάς, τον κολακεύεις και τον εξαπατάς. «Ήκαλλ’, εθώπευ’, εκολάκευ’, εξηπάτα» (Αριστοφάνης).
Του τάζεις, και πάλι, σεμνά και ταπεινά, εσύ ο ξεδιάντροπος, αδιάφθορους λαγούς, με πετραχήλια διαφάνειας.
«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικό;». (Ελύτης).
Και ο λαός, με σακατεμένη ελευθερία, με σακατεμένη γλώσσα, σακατεμένος από την ανέχεια, χαλάει κι’ αυτός. Γίνεται μάζα, χυλός ξεδιάντροπος, αδιάφορος, κάλπης. Γιατί, «το ήθος των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των αρχόντων τους:Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης). Και έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).
Και επειδή, «Ου μόνον αρχή άνδρα δείκνυσι, αλλά και αρχήν ανήρ» (Επαμεινώνδας), να τι κάνατε, σεις οι «άρχοντες», στην πόλη και τον δήμο. Στη Δημοκρατία μας. Στην Ελλάδα μας:
«Πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων πεποιήκατε: πολλά και αισχρά για το κέρδος κάνατε» (Ξενοφών).
Ο σκανδαλοποιός, «και με τα δυο χέρια σουφρώνει τα δημόσια έσοδα: Καμφοίν χέροιν μυστιλάται των δημοσίων». (Αριστοφάνης).
Όμως, υπάρχει και η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, που στο φως του ήλιου της, τής αλήθειας της, τής παράδοσής της και του πολιτισμού της, ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ.
Η άλλη Ελλάδα, που, φυσικά, δεν την καταλαβαίνουν, οι Ευρωπαίοι και οι ελληνοευρωλιγούρηδες. «Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την λέξη αλήθεια ή ελευθερία, σα να λένε χαίρω πολύ. Που μιλούν για δικαιοσύνη με ψυχή τοκογλύφου». (Σεφέρης).
Φωτιά και τσεκούρι κριτικής.
Στους αλαζόνες πολιτικάντηδες. Στους μικροαστούς ελληναράδες. Στους κενόκρανους σαλτιμπάγκους της διανόησης.
Γύρνα τους την πλάτη, Έλληνα. Κλείσε τους την πόρτα.
«Και μην ανοίγεις όσο κι αν χτυπούν. Φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν». (Σεφέρης).
«Θάρρος. Ίσως το αύριο να ‘ναι καλύτερο: Θαρσείν χρή∙ ταχ’ αύριον έσσετ’ άμμεινον» (Θεόκριτος).
Όμως αυτό το αύριο δεν θα έρθει θεόσταλτο. Εσύ θα το προετοιμάσεις. Έχεις ευθύνη απέναντι στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου. Τους συνανθρώπους σου. Γιατί, βάλτο καλά στο νου σου:
«είτε φταις είτε όχι, αν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις» (Μπρεχτ).
Αυτό που ζήσαμε όλοι μας προχθές, πληροφορούμενοι ότι τελικά η Βουλή απέρριψε την πρόταση παραπομπής του κ. Παυλίδη στο Ειδικό Δικαστήριο, σαφέστατα αποτελεί τον ύστατο ευτελισμό όχι μόνο του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας των αυτοαποκαλούμενων λαϊκών εκπροσώπων.
Πόσο "κατά συνείδηση" ψήφισαν, όταν παρελάμβαναν το σημαδεμένο ψηφοδέλτιο από τον "δημοκρατικό" κομματάρχη; Πόσο άκουσαν την καρδιά τους, πόσο σεβάστηκαν το λειτούργημά τους και τον "κυρίαρχο" λαό, όταν προέτασσαν το κομματικό συμφέρον (πλειοψηφία και αποφυγή εκλογών), συνθλίβοντας μέσα τους κάθε έννοια ελευθερίας της βούλησης; Γιατί, βουλευτής θα πει άνθρωπος που βούλεται -δηλαδή επιθυμεί, ισχυρίζεται, δρα, θέλει, προτιμάει... Προχθές, οι Έλληνες βουλευτές δεν θέλησαν, δεν ισχυρίστηκαν, δεν έδρασαν ούτε προτίμησαν σύμφωνα με την συνείδησή τους. Είναι, επομένως, υπεύθυνοι για την (ανύπαρκτη) ποιότητα της Δημοκρατίας μας, η οποία βιώνει μέρες οργής κι αγανάκτησης -μιας αγανάκτησης, που σταθερά κι αδιάλειπτα ενσταλάζει στις ψυχές μας όση πικρία και απέχθεια θα μπορούσαμε να αισθανθούμε για την κατάντια του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Dies Irae, λοιπόν. Μέρες Οργής, δηλαδή, για να θυμηθούμε λίγο και τον Φραγκισκανό ποιητή Τομάσο ντα Τσελάνο από το Αμπρούζο. Μιας οργής, που φοβάμαι θα ξεθυμάνει πριν προλάβει να κατακάψει έστω κι ένα απειροελάχιστο κομμάτι απ' όλη αυτή την σαπίλα και την διαφθορά που μας περιβάλλει.
Δεν θα σταθώ μόνο στην πραξικοπηματική λογική, με την οποία αντιμετωπίσθηκαν τα "λευκά" ψηφοδέλτια. "Λευκό" σημαίνει δεν είμαι βέβαιος. "Λευκό" σημαίνει αμφιβάλλω. Διατηρώ υπόνοιες, δεν κατέχω όμως τις απαραίτητες αποδείξεις. Και ο νόμος είναι σαφής: ακόμη και η υπόνοια πρέπει να οδηγεί τον υπουργό στον "φυσικό" του -όπως αρέσει σε πολλούς ανεγκέφαλους να λένε- δικαστή.
Η πρώτη ένσταση αφορά στο ερώτημα: η Βουλή των Ελλήνων, άραγε, είναι... αφύσικος δικαστής;
Η δεύτερη ένσταση αφορά στον ασαφή και ομιχλώδη, τελικά, ρόλο της αρχής της διάκρισης των εξουσιών: γιατί θα πρέπει η Βουλή να αναλαμβάνει τον ρόλο του δικαστή, από την στιγμή που η Δικαστική Εξουσία (πρέπει να) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την Νομοθετική και την Εκτελεστική; Μήπως αυτό εννοούσε ο Μοντεσκιέ στο "Πνεύμα των Νόμων" του; Αν ναι, τότε οι καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο θέλουν κρέμασμα! Αν όχι, σίγουρα τρίζουν τα κόκαλα του Γάλλου φιλοσόφου!
Εξάλλου, υπάρχει και το θεμελιώδες ζήτημα της Ισονομίας -ένα από τα στοιχειωδέστερα χαρακτηριστικά μιας δημοκρατίας. Γιατί οι εκάστοτε υπουργοί δεν αντιμετωπίζονται όπως οι υπόλοιποι πολίτες της χώρας μας; Γιατί θα πρέπει αυτοί οι κύριοι να μην παραπέμπονται κατευθείαν στην Ποινική Δικαιοσύνη, όταν και όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο, όπως ο οποιοσδήποτε Έλληνας, εφόσον υπάρχουν ενδείξεις παράνομης συμπεριφοράς του;
Η Τρίτη ένσταση εστιάζει στην ερμηνεία της ένδειξης "παρών", όπως δήλωσαν τρεις βουλευτές στην προχθεσινή ψηφοφορία του Κοινοβουλίου μας. Τι σημαίνει "παρών"; Αποποίηση ευθυνών; Δειλία ή σκοπιμότητα μη συμμετοχής στην ψηφοφορία; Τότε γιατί αμείβονται, γιατί παρευρέθηκαν στην όλη διαδικασία, γιατί φέρουν τον τίτλο τους; Δεν είναι υποχρεωτική η άσκηση των καθηκόντων τους, άραγε, ή μήπως το έργο και η εργασία του βουλευτή, το σύνολο των πράξεων ή παραλείψεων στα οποία είναι (υποθετικά) υποχρεωμένος, η δράση και δραστηριότητά του εν ολίγοις επαφίενται στην σφαίρα της διακριτικής του ευχέρειας;
Ας διασκεδάσουμε λίγο τις εντυπώσεις. Ας υποθέσουμε ότι, στις ερχόμενες εθνικές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης, σύσσωμος ο ελληνικός λαός ψηφίζει... παρών! Τι έπεται; Αν, επίσης υποθετικά, ψηφίσει "λευκό", τι πρόκειται να συμβεί; Αν στο κάλεσμα της Εφορίας, όλοι μας αρνηθούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και δηλώσουμε "παρόντες", θα συρθούμε άραγε στα δικαστήρια; Θα δημευθεί η περιουσία μας; Αν δεν εργαζόμαστε κανονικά στον εργασιακό μας χώρο και δηλώνουμε στον εργοδότη μας απλά... παρόντες, δεν νομιμοποιείται να μας απολύσει; Αν μας ρωτήσει ένα γκαρσόν τι θα παραγγείλουμε, μπορούμε άραγε να δηλώσουμε... «λευκό»; Τι θα μας σερβίρει άραγε; Αν το παιδί μας, ένας ασθενής, κάποιος τέλος πάντων χρειαστεί την βοήθειά μας, θα του πούμε ότι είμαστε απλά... "παρόντες"; Αν πάμε στην τράπεζα για ανάληψη χρημάτων, πώς θα αισθανθούμε, αν ο ταμίας αρνηθεί να μας δώσει το ποσό, δηλώνοντας απλά... "λευκό"; Αν -λέω, αν- στο ερωτικό κάλεσμα της συντρόφου μας ισχυριστούμε... απλά "παρόντες" ή, έστω, δηλώσουμε... "λευκό", δεν είναι σαν να της υποδεικνύουμε τον δρόμο της απιστίας;
Έλληνες, σας καλώ πρώτοι εσείς ν' απιστήσετε στην επερχόμενη κυβερνητική και παρατρεχάμενη (βλέπε αξιωματική αντιπολίτευση) ψηφοφορία των όποιων εκλογών. Να δηλώσετε κι εσείς "παρόντες", αλλά οι ψήφοι σας να είναι απούσες. Να μην χαρισθούν στον δικομματισμό των σκανδάλων. Οι πολιτικάντηδες ποινικοποίησαν την κουκούλα. Καιρός να ποινικοποιήσουν και το κουκούλωμα.
Ειδάλλως, συνέλληνες, αυτοκτονείτε! Θυμηθείτε μονάχα τούτο: η λέξη "σκάνδαλο" έχει την ίδια ρίζα με την λέξη "σκανδάλη". Ο τόνος μονάχα αλλάζει. Και η κατάληξη...
«Από το να σε γρατζουνάνε μαϊμούδες, καλύτερα να σε φάνε λιοντάρια». Είναι μια φράση του πατέρα μου, που θυμήθηκα εδώ και αρκετούς μήνες. Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαϊμούδες. Και παπαγάλοι και καρακάξες. Και κάποιοι σαλίγκαροι, απλώνουν παντού τα σάλια τους και περιμένουν στη γωνία μπας και γλυστρήσω και πέσω. Και εγώ κι οι άνθρωποι που δούλεψαν χρόνια στο κανάλι αυτό, με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζαν. Της αξιοπρέπειας και της προσπάθειας (κύριοι της νέας ιδιοκτησίας αγοράσατε μαζί με τη συχνότητα, τα ντουβάρια και τα μηχανήματα και την υπεραξία αυτών των ανθρώπων και ευτυχώς για σας τις μεγάλες τους ικανότητες).
Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαϊμούδες λοιπόν. Κάτι τύποι χωρίς ικανότητες, χωρίς ιστορία, χωρίς , χωρίς...Κάτι τύποι που...
δεν θα βρεις πουθενά βιογραφικό τους, την μικρή έστω επαγγελματική καταξίωση. Που απλώς κατάφερναν πάντα να είναι ομοτράπεζοι, ομοκρέββατοι, ομο- γενικώς. Άνθρωποι που από όπου πέρασαν, δεν βρίσκεται πια ένας άνθρωπος να τους πει μια «καλημέρα». Που όπως λέει και μια φίλη μου (α ρε Γιάννα), η ιδρωμένη χειραψία μαζί τους, δεν ξέρεις αν είναι το άγχος τους πως κάποια στιγμή θα τους καταλάβουν, ή οι σιελογόνοι αδένες που εξαιτίας της συχνής χρήσης έχουν αναπτυχθεί πια σε όλο τους το κορμί. Με γρατζουνάνε μαϊμούδες. Κάτι «μικροί» που θέλουν και τους άλλους μικρούς, γι αυτό τους κονταίνουν στο ύψος τους. Γραφικοί αλλά επικίνδυνοι διαδρομιστές, που σφουγγαρίζουν τους σκοτεινούς διαδρόμους της εξουσίας και ύστερα εμφανίζονται στους φωταγωγημένους της «δουλειάς» τους. (Ποιά απ τι δύο είναι άραγε η βασική;)
Η νέα ιδιοκτησία του σταθμού, χάραξε την στρατηγική της. Καλά έκανε. Σε αυτή την στρατηγική ενδεχομένως πολλοί να μην χωράμε. Είναι και αυτό στοιχείο της δουλειάς. Επαγγελματικό ρίσκο το οποίο το ξέρουμε. Αν ένα μαγαζί αποφασίσει πως θέλει να πουλάει πίτσες, δεν χρειάζεται έναν σεφ για να μαγειρεύει φουα γκρα. Επίσης ένα σκυλάδικο της Εθνικής δεν έχει καμία ανάγκη τον πιανίστα ο οποίος παίζει κλασσική μουσική. Δικαίωμα τους. Μόνο που οι επαγγελματικές σχέσεις έχουν κανόνες. Αυτοί πάλι που συμβουλεύουν την νέα ιδιοκτησία, κανένα. Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η εξαγορά της πλειοψηφίας του ALPHA από τον όμιλο RTL, “Το Κουτί της Πανδώρας”, μόλις είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο που κλόνιζε την κυβέρνηση, αυτό του Βατοπεδίου. Η εκπομπή είχε μεγάλο ποιοτικό κοινό, και “έβγαζε τα λεφτά της” από τις διαφημίσεις της. Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία και το ξέρω. Η διοίκηση του σταθμού ουδέποτε είχε κάποια επαφή μαζί μου. Δεν ζήτησε να συναντηθούμε παρότι ήμουν στέλεχος του καναλιού. Δεν μου εξέφρασαν καμία άποψη. Και καταλάβαινα (από τη δράση των μαϊμούδων, των παπαγάλων και όλων των ωδικών πτηνών της ζούγκλας της μετριότητας) πως τον Ιούλιο, με τη λήξη του συμβολαίου μου θα αποχωρήσω. Επιλογή τους και δικαίωμά τους. Ξαφνικά ανακάλυψα πως άρχισα να γλυστράω στους σαλιωμένους διαδρόμους. Η εκπομπή (παρότι στο συμβόλαιό μου αναγράφεται πως το κανάλι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να παίζει πριν τις 12), άρχισε να παίζει όλο και πιο αργά. Οι αντίστοιχες εκπομπές των άλλων καναλιών είχαν ήδη αρχίσει. Πριν από το Κουτί της Πανδώρας, δεν έπαιζε κάποια εκπομπή πρωτογενούς προγραμματισμού, αλλά επαναλήψεις σήριαλ. Ναι έπαιζαν επαναλήψεις χωρίς λόγο και όχι την Πανδώρα σε λογική ώρα. Στο δελτίο ειδήσεων, ακόμη και στις περιπτώσεις μεγάλων θεμάτων που έβγαζε η εκπομπή, δεν έπαιζε ποτέ τίποτα. Το τραγικότερο παράδειγμα, ήταν η συνέντευξη του υπαρχηγού της Χαμάς. Όταν η Γάζα φλεγόταν (ο διευθυντής ενημέρωσης έπαιζε βέβαια θέμα για τον Γούντυ το ελαφάκι και τις ευεργετικές ιδιότητες των spa), είχα την τύχη να κάνω μια διεθνή αποκλειστικότητα. Τον καταζητούμενο υπαρχηγό της Χαμάς. Ακόμη και με αυτή την επιτυχία με την οποία έγινε γνωστός ο ALPHA, σε όλο τον κόσμο μέσω τηλεγραφήματος του REUTERS, ο τομέας ενημέρωσης με ενημέρωσε (μπορεί να το διαβεβαιώσει ο Γιάννης Σμιρλάκης) πως δεν θέλει την συνέντευξη. Για τραγική ειρωνεία, μου το είπαν την ώρα που στην άλλη γραμμή οι συνάδελφοι του REUTERS, ζητούσαν την άδεια να παίξουν την συνέντευξη σε όλο τον κόσμο. Τελικά η συνέντευξη έπαιξε όταν απείλησα πως θα καταφύγω στην ΕΣΗΕΑ και τη δικαιοσύνη για σαμποτάρισμα και επαγγελματική μου μείωση. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να σαμποταριστεί η εκπομπή δεν τα κατάφεραν. Συνέχισε, ακόμη και παίζοντας λίγο πριν τον Αυτιά, να πιάνει νούμερα ( η προηγούμενη πχ 15,6 και η προπροηγούμενη 19,6 %) και βεβαίως να έχει από παντού καλές κριτικές. Ήξερα ωστόσο πως το τέλος έρχεται. Οι μαιμούδες βλέπετε...Και το περίμενα Ιούλιο με το τέλος του συμβολαίου μου. Όταν ο συνάδελφος Χρήστος Βασιλόπουλος, έμαθε από τα μπλογκς και τις εφημερίδες το κόψιμο της πολύ καλής εκπομπής του, έγινε φανερό πως το παιχνίδι που έπαιζαν κάποιοι ήταν χωρίς όρους. Δεν τον ενημέρωσε κανένας, παρότι είχε κάθε δικαίωμα να ξέρει ο ίδιος, αλλά και οι συνεργάτες του που ξαφνικά έμεναν χωρίς δουλειά. Αλλά αυτό φαντάζομαι μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από ανθρώπους που έχουν πραγματικά δουλέψει. Και ήρθε η σειρά της Ρίτσας Μπιζόγλη. Αυτής της συναδέλφου, της πολύπαθης συναδέλφου που μας έσωσε όταν τις δύσκολες ώρες που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το κανάλι, δεν είπε ποτέ όχι, και δεν έβγαλε κανένα εγωισμό. Η Ρίτσα λοιπόν, αφού και πάλι οι διαρροές δούλεψαν όπως έπρεπε, πήρε τις διαβεβαιώσεις πως συνεχίζει το κεντρικό δελτίο. Και ένα βράδυ της είπαν πως τελικώς οι Γερμανοί (αχ αυτοί οι Γερμανοί πάνε με όλα όπως η κοκα κόλα, φταίνε για όλα. Επίσης ότι κάνουν οι σαλίγκαροι το κάνουν για τη «φουκαριάρα τη μάνα τους»), την έχουν κόψει και μόλις ανακοινώθηκε. Οι Γερμανοί βεβαίως απλώς είχαν υποκύψει στις απαιτήσεις και τις «ιδέες» των ντόπιων. Η Ρίτσα Μπιζόγλη είχε κοπεί πολλές μέρες πριν και μάλιστα είχαν προσλάβει και ενδυματολόγο για τον νέο παρουσιαστή. Και την κορόιδευαν όπως ίσως έχουν μάθει να κοροιδεύουν τον εαυτό τους. Ακόμη και τώρα που έχουν προτείνει στη Ρίτσα να κάνει δελτία Σαββατοκύριακο, είναι για να εκτονώσουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα έχουν αποφασίσει άλλος συνάδελφος να κάνει τα δελτία ο οποίος εδώ και καιρό κάνει δοκιμαστικά. Πριν από μερικές μέρες, η παραγωγή της Plus production, ρώτησε τον διευθυντή ενημέρωσης τι θα γίνει με την Πανδώρα. Το ίδιο έκαναν και συνάδελφοι κριτικοί τηλεόρασης, για να εισπράξουν την απάντηση πως «ο Βαξεβάνης θα συνεχίσει μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του». Χθες, 23 Μαρτίου, οι συνεργάτες μου, προσπαθώντας να κάνουν έναν προγραμματισμό των εκπομπών του Απριλίου, ανακάλυψαν πως το Κουτί της Πανδώρας δεν υπήρχε στο πρόγραμμα του σταθμού μετά τις 7 Απριλίου. Μετά απ αυτό , τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια αν όχι ένας παπαγάλος που προσπαθεί να μάθει ανεπιτυχώς την γερμανική. Έστειλα μία επιστολή 3 γραμμών στους διευθυντές του καναλιού ζητώντας να μάθω τι συμβαίνει. Το απόγευμα (17.04 λέει το κινητό μου) ο κύριος Βασίλης Παπαδρόσος (διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης για όσους πολύ λογικά δεν τον ξέρετε) με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως με μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε πως οι Γερμανοί ( αχ αυτοί οι Γερμανοί πάλι) όταν έλεγαν πως η εκπομπή συνεχίζεται εννοούσαν άλλο απ αυτό που ο ίδιος κατάλαβε. Δεν θα βάλω σε καμία δοκιμασία τον εαυτό μου να μετρήσει τον βαθμό υποκρισίας ή IQ των δύο παραγόντων της τραγικής απόφασης. Θέλω μόνο να ρωτήσω : Ποιά επαγγελματική πρακτική, σε ποιό μέρος του κόσμου οδηγεί πλέον των 10 ανθρώπων στην ανεργία χωρίς καμιά ενημέρωση; Σε ποιό κανάλι του κόσμου, η στρατηγική και οι αποφάσεις της διοίκησης δεν ανακοινώνονται στους συντελεστές αλλά γίνονται πρακτική κλεφτοπόλεμου και επαγγελματικής υποβάθμισης; Είναι τελικώς απόφαση της νέας διοίκησης η διακοπή της συνεργασίας τώρα, ή διολίσθησε σε αυτή την απόφαση με προτροπές και ψευδή στοιχεία από αυτούς που όντας έμμισθοι κυβερνητικοί υπάλληλοι πήραν εντολή να «καθαρίσουν» αυτόν που έκανε τόση ζημιά στην κυβέρνηση με τις αποκαλύψεις του;
Αυτά προς το παρόν. Όσο για το τι θα επακολουθήσει στην τρύπα που δημιουργείται; Όπως είπε και ο Τρικούπης «ανθ ημών Γουλιμής» (άντε να δούμε τώρα πώς θα το μεταφράσετε αυτό στους Γερμανούς...)
Το πρωί της 18ης Μάρτη ο Γ. Δημητράκης δέχτηκε επίθεση από τον φασίστα Περίανδρο, με την βοήθεια άλλων 2 παρακρατικών, στις φυλακές Αλικαρνασσού. μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά είναι καλά στην υγεία του. Στις 6 το πρωί της ίδιας μέρας, βρέθηκε νεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη, στο καράβι που τη μετέφερε κατά την πειθαρχική μεταγωγή της από τις φυλακές της Θήβας στην Αλικαρνασσό. Ήταν δεμένη με χειροπέδες πισθάγκωνα και χτυπημένη στο πρόσωπο. Οι κρατούμενες της Θήβας έχουν ξεκινήσει στάση και αρνούνται να μπουν στα κελιά.Γράμμα του Γ. Δημητράκη σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγωνιστή κρατούμενο Βαγγέλη Πάλλη, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης με τη σωφρονιστική βαρβαρότητα και δικάζεται τη Δευτέρα 23 Μάρτη στη Λάρισα με τις κατηγορίες της "στάσης κρατουμένων" και της "απόπειρας απόδρασης", ποινές που επιφέρουν πολλά χρόνια επιπλέον κάθειρξης.
Κανένα οίκτο στους γδάρτες των ονείρων μας Καμιά ανακωχή στον πόλεμο που πυροδοτείται από το πάθος για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…
Σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση, όπως και κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της. Ενώ όσο αυξάνεται το ένα μέγεθος ανάλογα και ισάξια ακολουθεί το άλλο. Είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικοπολιτικών συστημάτων.
Το εξουσιαστικό πλέγμα που έχει τυλίξει και αιχμαλωτίσει τις ζωές όλων μας μέσα από επιβεβλημένες συμπεριφορές, από δόγματα πειθαρχίας, επιτήρησης, καταστολής και περιστολής της ελεύθερης σκέψης και δράσης, πάντα μέσα από διαθλάσεις και διαστρεβλώσεις , ανίχνευε και αντλούσε ιδεολογικά στηρίγματα για την ύπαρξη και συμπεριφορά του από φυσικά αξιώματα και θεωρήματα που διέπουν τους ρυθμιστικούς κανόνες λειτουργίας της φύσης αυτού του κόσμου.
Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι μηχανισμοί που υπακούουν στις εντολές του οποιουδήποτε καθεστωτικού συστήματος, οι οποίοι δείχνουν πάντα μια ιδιαίτερη προτίμηση να εξαντλούν τη δύναμη και την ταχεία ανακλαστική αντίδρασή τους απέναντι σε ότι κρίνουν ότι κινείται και δρα ανατρεπτικά, σε οτιδήποτε αποτελεί μια εν δυνάμει απειλή στα θεμέλια της κυριαρχίας τους. Με υπέρμετρο ζήλο και προκλητικά δυσανάλογα προσπαθούν να απαντούν σε οποιαδήποτε ενέργεια ατόμων ομάδων ή ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που στρέφεται εναντίον τους, επιβεβαιώνοντας τον νόμο περί δράσης – αντίδρασης, με την πιο -όμως- παραποιημένη και εκφυλισμένη εκδοχή του.
Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να ανοίξει μια διαλεκτική με θέμα το κατά πόσο οι επικυρίαρχοι της κοινωνίας εφαρμόζουν την αρχή της αναλογικότητας όταν δρουν ή αντιδρούν απέναντι σε όσους τους αντιμάχονται είτε σε όσους καταστρώνουν σχέδια και πλάνα για τον οριστικό αφανισμό τους. Είναι αυτονόητο ότι για λόγους που εντοπίζονται στον διαρκή αγώνα για διαιώνιση της εξουσίας και της ισχύος τους στη λογική της δικής τους επιβίωσης έναντι και εις βάρος των άλλων, πρέπει όσο πιο εμφαντικά και παραδειγματικά να τιμωρούν όσους τους φτύνουν κατάμουτρα, όσους υψώνουν το ανάστημα απέναντί τους κηρύσσοντας ένα πόλεμο χωρίς ανακωχές και συμβιβασμούς. Με τις συνέπειες για τους εχθρούς τους να είναι τόσο ευδιάκριτες και εύκολα ορατές, ώστε να αποτρέπουν την παραμικρή πιθανότητα παρόμοιων συμπεριφορών και πρακτικών από το σύνολο των επικυριαρχούμενων.
Οι διαπιστώσεις αυτές (λοιπόν) δεν γίνονται για κανένα άλλο λόγο παρά για να εισαγάγουν για μια ακόμη φορά το ζήτημα της αλληλεγγύης ως ανάχωμα, ως ασπίδα προστασίας σε όποιον βάλλεται άμεσα από τη θανατηφόρα εξουσιαστική λαίλαπα και την εκδικητικότητά της. Ως μέσο, διάνοιξης νέων ρήξεων με το υπάρχον σύστημα, γεννώντας λόγο έκφραση και πρακτικές που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και δημιουργίας νέων και ισχυρών δεσμών με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, συσπειρώνοντας και αυξάνοντας τις δυνάμεις που θα επιχειρούν μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες επιθέσεις στις γραμμές του εχθρού στο παρόν και το μέλλον. Για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά πόσο αναγκαία είναι η αλληλεγγύη απέναντι σ ένα απ’ τα πιο ευάλωτα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, που δεν είναι άλλο απ’ τους εξεγερμένους κρατούμενους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κάτεργα του σωφρονιστικού συστήματος.
Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι οι διαχρονικές σχέσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου με τα θέματα των κρατουμένων έχουν αναθερμανθεί κι αυτό είναι κάτι που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Έννοιες όπως εξέγερση, εξεγερμένοι, αγωνιστές, κρατούμενοι κ.τ.λ., έχουν καταλάβει χώρο σε πολλά κείμενα, έντυπα, αφίσες και σε αναλήψεις ευθυνών για δυναμικές επιθέσεις εναντίον διάφορων στόχων που έγιναν ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγώνες των εγκλείστων.
Πίσω όμως από τις ηχηρές λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν γεγονότα που τα έχουμε αγκαλιάσει, αναδείξει, προωθήσει και στηρίξει με κάθε τρόπο, υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες που τις νοηματοδοτούν. Άνθρωποι που υποδύονται και αναλαμβάνουν ρόλους πρωταγωνιστικούς, που εκτίθενται όσο πιο άμεσα γίνεται στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που πυροδοτούν συνεχείς εκρήξεις αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος των επιλογών τους.
Είναι οι γνωστοί και άγνωστοι εμπρηστές της σκληρής πραγματικότητας της φυλακής, αυτοί που με δύναμη και πάθος διαφυλάττουν και τροφοδοτούν με συνέπεια και αξιοπρέπεια τη μεγάλη και βαριά ιστορία των εξεγέρσεων στα ελληνικά σωφρονιστικά κολαστήρια. Και είναι το τίμημα που έχουν πληρώσει όσοι δεν έσκυψαν το κεφάλι- παρά τις κακουχίες, τους βασανισμούς, τους ξυλοδαρμούς, την κόπωση και τη φθορά που αντιμετώπισαν για την εξεγερτική τους δράση και παρ’ όλα αυτά δεν λύγισαν- που μας δημιουργεί συναισθήματα σεβασμού και εκτίμησης προς το πρόσωπό τους
Είναι η πολύτιμη, ασυμβίβαστη και ανένταχτη, πορεία τους στους δρόμους της φωτιάς που μας έλκει και μας γοητεύει Είναι το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα τους μα και η αλώβητη και ανεξάντλητη ψυχική τους δύναμη που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το σύνολο. Είναι οι μοναχικοί δρόμοι που ο καθένας μας διάλεξε όταν άφησε πίσω του τον παράδεισο των ψευδαισθήσεων και μοιάζει με τον δικό τους. Και είναι το ίδιο κύμα των αισθήσεων, των συγκινήσεων που όλους μας συνεπαίρνει, μας ανεβάζει στην κόψη του και μας ξερνάει σε άγνωστους τόπους, όπου ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον και ψάχνει απεγνωσμένα τα κοινά σημεία επαφής, τις κοινές εμπειρίες που θα συνθέσουν άρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας. Είναι τέλος εκείνες οι βαθιές και γερές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ συμπολεμιστών που μαζί αντιμετώπισαν τα θηρία και τα εμπόδια που τους επιφύλασσε η κοινή περιδίνησή τους μέσα σε τυχαία ή προμελετημένα πεδία μαχών.
Στον αγωνιστή και συμπολεμιστή Βαγγέλη Πάλλη που δικάζεται στο δικαστήριο της Λάρισας στις 23/03/09, για τις στάχτες που άφησε πίσω του μαζί με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του στην παλιά φυλακή των Τρικάλων στις 27/04/06, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την αμέριστη, απλόχερη και πολύπλευρη αλληλεγγύη μας, κάνοντας όσο πιο δυνατή και ορατή τη φυσική μας παρουσία δίπλα του, τιμώντας τις μάχες που έδωσε και δίνει απέναντι σ’ έναν από τους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όπως είναι η φυλακή.
Η Περιεκτική Δημοκρατία είναι ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που σκοπεύει κατ΄αρχήν να αναλύσει την σημερινή πραγματικότητα, δηλαδή την βαθιά πολυδιάστατη κρίση που ζούμε, η οποία επεκτείνεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, όπως την ζούμε κάθε μέρα, στο οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό επίπεδο, και βέβαια το οικολογικό. Ξεκινώντας λοιπόν από την προβληματική ότι υπάρχει μια βαθιά πολυδιάστατη κρίση και την ανάλυση της, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος για να ξεπεράσουμε μια χρόνια, και τώρα εντεινόμενη, κρίση είναι να βρούμε τις αιτίες της, και σύμφωνα με την προβληματική της Περιεκτικής Δημοκρατίας, η απώτερη αιτία είναι η ανισοκατανομή δύναμης σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, δηλαδή η ανισοκατανομή εξουσίας σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, η οποία συνεχώς επεκτείνεται ―ιδιαίτερα σήμερα με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
