ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
για δυο χαμένες αγάπες...

ζήσατε σε μια θείας αγάπη πλημμύρα
και φύγατε σαν χάσατε τον άγγελο σας ..
Έτσι.. σαν νύχτα που'ρχεται το φως του.....

Χαλαρώστε και λίγο !!!

Είναι άραγε κατόρθωμα να μην έχει κάποιος χρόνο για ξεκούραση;
Μήπως το παράσημο της επιτυχίας πρέπει να δοθεί σ' αυτούς που πραγματικά σέβονται τα όριά τους;

Ελευθέριος Ανευλαβής..

Να την χέσω, έτσι που την καταντήσανε, την Ελλάδα μας, οι χαλασοχώρηδες. Κράτος ασυστόλων και αδηφάγων κώλων!

Ελευθέριος Ανευλαβής

Σαφή δ’ ακούεις εξ ελευθεροστόμου γλώσσης

Αισχύλος

Αυτοί οι πολιτικατζήδες (όχι οι πολιτικοί. Υπάρχουν και τέτοιοι, να τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη), και τα σφουγγοκώλια τους:

Οι διανοούμενοι σαλτιμπάγκοι, μαϊμούδες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που γέμισαν την πόλιν του Αριστοτέλη και την Πολιτεία του Πλάτωνος, με κενολογία και μπουρδολογία. Οι κενόφρονες, που παπαγαλίζουν πολιτισμό της τηλεόρασης, των «λάιφ στάιλ» περιοδικών, της ημιμάθειας της περιαυτολογίας.

Οι δήθεν τεχνοκράτες, οι οποίοι εκσπερματώνουν στην θέα του μηχανοποιημένου πολιτισμού της ματαιόδοξης παγκοσμιοποίησης, που ερημώνει τον άνθρωπο.

Οι δημοσιογράφοι, που δεν έμαθαν ούτε να γραντζουνάνε, με την πένα τους, την ελληνική γλώσσα.

Οι τραπεζιτοαγιογδύτες και τα χρυσοκάνθαρα κωλόπαιδα (golden boys), που λατρεύουν, ευλαβώς, τον θεό του χρήματος και, αδιάντροπα, εξευτελίζονται και εξευτελίζουν τον άνθρωπο. Γιατί:

«Ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίο άργυρος κακόν νόμισμ’ έβλαστε. Τούτο και πόλεις πορθεί, … πανουργίας δ’ έδειξεν ανθρώποις έχειν… και παντός έργου δυσέβειαν ειδέναι: δεν φύτρωσε χειρότερο κανένα κακό στον κόσμο από το χρήμα. Αυτό γκρεμίζει πόλεις. Μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης… και να κάνει κάθε βρομιά.». (Πλάτων).

Οι τσιφτετελοέλληνες (Σαββόπουλος), οι ελληναράδες, οι νήπιοι γιαποελληναράδες του μαζοχυλού, που επιδεικνύουν τα ξενόφερτα φύκια, που τους πούλησαν οι κάθε λογής καπάτσοι, για μεταξωτές κορδέλες. Ξενιτεμένοι, μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Ένοικοι του τουριστικού ξενοδοχείου, που κατήντησαν την Ελλάδα.

Αυτοί όλοι, οι σπουδαιογελοίοι, πολιτισμένοι βάρβαροι, του κόσμου της ερημιάς και της απόγνωσης, ανίκανοι, [ίσως και να μην θέλουν, αυνάνες γαρ, που «εκχέουν επί την γήν» (Γένεσις)], να γονιμοποιήσουν την ίδια τους τη χώρα, παθαίνουν οργασμούς με την Ευρώπη της εσπερίας. Οι κομπλεξικοί.

Οι σαλονάτοι σαλτιμπάγκοι της μεταμοντέρνας διανόησης και της απύθμενης ανοησίας, οι εύκολοι άνθρωποι, σουσουδίζουν, σαν την μαντάμ Σουσού, την πολιτισμένη Ευρώπη, ως πτωχαλαζόνες συγγενείς, χωρίς να την καταλαβαίνουν.

Ξεχνούν, αυτό που κάθε πολιτισμένος Ευρωπαίος γνωρίζει: πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στα θεμέλιά του είναι ελληνικός πολιτισμός. Ξενόμυαλοι. Δεν αντέχουν το λαμπερό φως της καθ' ημάς Ανατολής. Αισθάνονται άνετα στο γκρίζο της παγκοσμιοποιημένης Δύσης. Που δύει.

Έδωσαν αντιπαροχή την Ελλάδα, για ένα τριάρι στις Βρυξέλες.

Αυτοί όλοι οι χαλασμένοι, «χαλούνε, προστυχεύουν» (Σεφέρης), τον λαό. Τον κάνουν, τον λαό, σαν τα μούτρα τους, μέσα σε μια πόλη αβίωτη, κακόγουστη, υδροκέφαλη, στεγνή από αγάπη και ανθρωπιά.

Χαλώντας τη γλώσσα του. Τη γλώσσα του την ελληνική, που «εί θεοί διαλέγονται τη των Ελλήνων γλώττη χρώνται: Αν οι θεοί μιλούν την γλώσσα των Ελλήνων χρησιμοποιούν». (Κικέρων).

Τη γλώσσα την ελληνική, που μιλιέται τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα σ’ αυτόν τον ίδιο τόπο. Τη γλώσσα που πρωτομίλησε:

Τη Δημοκρατία. Την Ελευθερία. Την Αρετή. Τη Δικαιοσύνη. Την Αγάπη. Την Επιστήμη. Την Φιλοσοφία. Την Πολιτική.

Αυτήν τη γλώσσα, αυτοί οι γλωσσοχαλαστές, την κατήντησαν γλώσσα γουρουνογρυλισμάτων, των πεντακοσίων λέξεων, συμπεριλαμβανομένων των greeklish (δλδ: δηλαδή, mgd: my god), για να συνεννοούνται οι ολιγοφρενείς χάσκακες της δυτικόφερτης κουλτούρας.

Αυτοί οι χαλασμένοι χαλούνε τον λαό, δουλώνοντας τους Έλληνες, για τους οποίους, «Τίποτα δεν είναι σπουδαιότερο για τους Έλληνες από την ελευθερία: Ως ουθέν μείζον εστίν ανθρώποις Έλλησιν της ελευθερίας» (ψήφισμα της Πριήνης, Καρία Μ. Ασίας),

με τα δεκανίκια της εσπερίας, για να τον κάνουν να ξεχάσει, πως τα αληθινά του πόδια είναι οι κολώνες του Παρθενώνα.

Αυτοί οι χαλασμένοι, θέλουν τον λαό φτωχό και πτωχό το πνεύματι, χάσκακα, με γλώσσα δεμένη, για «να γνωρίζει ποιος είναι το αφεντικό: ίνα γιγνώσκει τον τιθασευτήν» (Αριστοφάνης).

Γιατί, «Τον που η φτώχεια τσάκισε δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κάνει τίποτα, του ‘ναι δεμένη η γλώσσα: ανήρ δεδμημένος ούτε τι ειπείν ούθ έρξαι δύναται, γλώσσα δε δέδεται» (Θεόγνις). Κι’ έτσι,

Πονηρέ, χαλασμένε πολιτικατζή,

Ο αναψυκτηριούχος μαικήνας αναξιοπαθούντων Ινδών,

Ο vulgar, νεόπλουτος πολιτικατζής επιχειρηματίας,

Το αλαζονικό παιδί του ταχυδρόμου,

Ο Δούξ της Βιστωνίδος,

Εσύ «ν’ αρπάζεις και να δωροδοκείσαι, ο δε λαός… σφιγμένος από την ανάγκη, τη μιζέρια και τον μισθό να κρέμεται από σένα με το στόμα ανοιχτό: Συ μεν αρπάζης και δωροδοκείς… ο δε δήμος … υπ ανάγκης άμα και χρείας και μισθού προς σε κεχήνη» (Αριστοφάνης)

«Συ ο αλιτήριος (καταστροφέας) της πόλεως» (Ζήνων ο Ελεάτης), μέσα από την γυάλινη τηλεπαραμύθα (παρανόμι και της ηρωίνης),

«γλάρος χάσκακας να βγάζεις λόγο πάνω σε πέτρα: λάρος κεχηνώς επί πέτρας δημηγορών». (Αριστοφάνης).

Εσύ, χαλασμένε πολιτικατζή (και άλλοι όμοιοί σου πολιτικατζήδες διαφόρων χρωμάτων και κομμάτων), κανακεύεις τον λαό, τον χαϊδολογάς, τον κολακεύεις και τον εξαπατάς. «Ήκαλλ’, εθώπευ’, εκολάκευ’, εξηπάτα» (Αριστοφάνης).

Του τάζεις, και πάλι, σεμνά και ταπεινά, εσύ ο ξεδιάντροπος, αδιάφθορους λαγούς, με πετραχήλια διαφάνειας.

«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικό;». (Ελύτης).

Και ο λαός, με σακατεμένη ελευθερία, με σακατεμένη γλώσσα, σακατεμένος από την ανέχεια, χαλάει κι’ αυτός. Γίνεται μάζα, χυλός ξεδιάντροπος, αδιάφορος, κάλπης. Γιατί, «το ήθος των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των αρχόντων τους: Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης). Και έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).

Και επειδή, «Ου μόνον αρχή άνδρα δείκνυσι, αλλά και αρχήν ανήρ» (Επαμεινώνδας), να τι κάνατε, σεις οι «άρχοντες», στην πόλη και τον δήμο. Στη Δημοκρατία μας. Στην Ελλάδα μας:

«Πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων πεποιήκατε: πολλά και αισχρά για το κέρδος κάνατε» (Ξενοφών).

Ο σκανδαλοποιός, «και με τα δυο χέρια σουφρώνει τα δημόσια έσοδα: Καμφοίν χέροιν μυστιλάται των δημοσίων». (Αριστοφάνης).

Όμως, υπάρχει και η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, που στο φως του ήλιου της, τής αλήθειας της, τής παράδοσής της και του πολιτισμού της, ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ.

Η άλλη Ελλάδα, που, φυσικά, δεν την καταλαβαίνουν, οι Ευρωπαίοι και οι ελληνοευρωλιγούρηδες. «Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την λέξη αλήθεια ή ελευθερία, σα να λένε χαίρω πολύ. Που μιλούν για δικαιοσύνη με ψυχή τοκογλύφου». (Σεφέρης).

Φωτιά και τσεκούρι κριτικής.

Στους αλαζόνες πολιτικάντηδες. Στους μικροαστούς ελληναράδες. Στους κενόκρανους σαλτιμπάγκους της διανόησης.

Γύρνα τους την πλάτη, Έλληνα. Κλείσε τους την πόρτα.

«Και μην ανοίγεις όσο κι αν χτυπούν. Φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν». (Σεφέρης).

«Θάρρος. Ίσως το αύριο να ‘ναι καλύτερο: Θαρσείν χρή∙ ταχ’ αύριον έσσετ’ άμμεινον» (Θεόκριτος).

Όμως αυτό το αύριο δεν θα έρθει θεόσταλτο. Εσύ θα το προετοιμάσεις. Έχεις ευθύνη απέναντι στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου. Τους συνανθρώπους σου. Γιατί, βάλτο καλά στο νου σου:

«είτε φταις είτε όχι, αν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις» (Μπρεχτ).

Δεν είναι μπρος

Είν’ από πίσω σου

Κρυφός ο οχτρός (Βάρναλης;).

Dies Irae

Αυτό που ζήσαμε όλοι μας προχθές, πληροφορούμενοι ότι τελικά η Βουλή απέρριψε την πρόταση παραπομπής του κ. Παυλίδη στο Ειδικό Δικαστήριο, σαφέστατα αποτελεί τον ύστατο ευτελισμό όχι μόνο του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας των αυτοαποκαλούμενων λαϊκών εκπροσώπων.

Πόσο "κατά συνείδηση" ψήφισαν, όταν παρελάμβαναν το σημαδεμένο ψηφοδέλτιο από τον "δημοκρατικό" κομματάρχη; Πόσο άκουσαν την καρδιά τους, πόσο σεβάστηκαν το λειτούργημά τους και τον "κυρίαρχο" λαό, όταν προέτασσαν το κομματικό συμφέρον (πλειοψηφία και αποφυγή εκλογών), συνθλίβοντας μέσα τους κάθε έννοια ελευθερίας της βούλησης; Γιατί, βουλευτής θα πει άνθρωπος που βούλεται -δηλαδή επιθυμεί, ισχυρίζεται, δρα, θέλει, προτιμάει... Προχθές, οι Έλληνες βουλευτές δεν θέλησαν, δεν ισχυρίστηκαν, δεν έδρασαν ούτε προτίμησαν σύμφωνα με την συνείδησή τους. Είναι, επομένως, υπεύθυνοι για την (ανύπαρκτη) ποιότητα της Δημοκρατίας μας, η οποία βιώνει μέρες οργής κι αγανάκτησης -μιας αγανάκτησης, που σταθερά κι αδιάλειπτα ενσταλάζει στις ψυχές μας όση πικρία και απέχθεια θα μπορούσαμε να αισθανθούμε για την κατάντια του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Dies Irae, λοιπόν. Μέρες Οργής, δηλαδή, για να θυμηθούμε λίγο και τον Φραγκισκανό ποιητή Τομάσο ντα Τσελάνο από το Αμπρούζο. Μιας οργής, που φοβάμαι θα ξεθυμάνει πριν προλάβει να κατακάψει έστω κι ένα απειροελάχιστο κομμάτι απ' όλη αυτή την σαπίλα και την διαφθορά που μας περιβάλλει.

Δεν θα σταθώ μόνο στην πραξικοπηματική λογική, με την οποία αντιμετωπίσθηκαν τα "λευκά" ψηφοδέλτια. "Λευκό" σημαίνει δεν είμαι βέβαιος. "Λευκό" σημαίνει αμφιβάλλω. Διατηρώ υπόνοιες, δεν κατέχω όμως τις απαραίτητες αποδείξεις. Και ο νόμος είναι σαφής: ακόμη και η υπόνοια πρέπει να οδηγεί τον υπουργό στον "φυσικό" του -όπως αρέσει σε πολλούς ανεγκέφαλους να λένε- δικαστή.

Η πρώτη ένσταση αφορά στο ερώτημα: η Βουλή των Ελλήνων, άραγε, είναι... αφύσικος δικαστής;

Η δεύτερη ένσταση αφορά στον ασαφή και ομιχλώδη, τελικά, ρόλο της αρχής της διάκρισης των εξουσιών: γιατί θα πρέπει η Βουλή να αναλαμβάνει τον ρόλο του δικαστή, από την στιγμή που η Δικαστική Εξουσία (πρέπει να) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την Νομοθετική και την Εκτελεστική; Μήπως αυτό εννοούσε ο Μοντεσκιέ στο "Πνεύμα των Νόμων" του; Αν ναι, τότε οι καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο θέλουν κρέμασμα! Αν όχι, σίγουρα τρίζουν τα κόκαλα του Γάλλου φιλοσόφου!

Εξάλλου, υπάρχει και το θεμελιώδες ζήτημα της Ισονομίας -ένα από τα στοιχειωδέστερα χαρακτηριστικά μιας δημοκρατίας. Γιατί οι εκάστοτε υπουργοί δεν αντιμετωπίζονται όπως οι υπόλοιποι πολίτες της χώρας μας; Γιατί θα πρέπει αυτοί οι κύριοι να μην παραπέμπονται κατευθείαν στην Ποινική Δικαιοσύνη, όταν και όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο, όπως ο οποιοσδήποτε Έλληνας, εφόσον υπάρχουν ενδείξεις παράνομης συμπεριφοράς του;

Η Τρίτη ένσταση εστιάζει στην ερμηνεία της ένδειξης "παρών", όπως δήλωσαν τρεις βουλευτές στην προχθεσινή ψηφοφορία του Κοινοβουλίου μας. Τι σημαίνει "παρών"; Αποποίηση ευθυνών; Δειλία ή σκοπιμότητα μη συμμετοχής στην ψηφοφορία; Τότε γιατί αμείβονται, γιατί παρευρέθηκαν στην όλη διαδικασία, γιατί φέρουν τον τίτλο τους; Δεν είναι υποχρεωτική η άσκηση των καθηκόντων τους, άραγε, ή μήπως το έργο και η εργασία του βουλευτή, το σύνολο των πράξεων ή παραλείψεων στα οποία είναι (υποθετικά) υποχρεωμένος, η δράση και δραστηριότητά του εν ολίγοις επαφίενται στην σφαίρα της διακριτικής του ευχέρειας;

Ας διασκεδάσουμε λίγο τις εντυπώσεις. Ας υποθέσουμε ότι, στις ερχόμενες εθνικές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης, σύσσωμος ο ελληνικός λαός ψηφίζει... παρών! Τι έπεται; Αν, επίσης υποθετικά, ψηφίσει "λευκό", τι πρόκειται να συμβεί; Αν στο κάλεσμα της Εφορίας, όλοι μας αρνηθούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και δηλώσουμε "παρόντες", θα συρθούμε άραγε στα δικαστήρια; Θα δημευθεί η περιουσία μας; Αν δεν εργαζόμαστε κανονικά στον εργασιακό μας χώρο και δηλώνουμε στον εργοδότη μας απλά... παρόντες, δεν νομιμοποιείται να μας απολύσει; Αν μας ρωτήσει ένα γκαρσόν τι θα παραγγείλουμε, μπορούμε άραγε να δηλώσουμε... «λευκό»; Τι θα μας σερβίρει άραγε; Αν το παιδί μας, ένας ασθενής, κάποιος τέλος πάντων χρειαστεί την βοήθειά μας, θα του πούμε ότι είμαστε απλά... "παρόντες"; Αν πάμε στην τράπεζα για ανάληψη χρημάτων, πώς θα αισθανθούμε, αν ο ταμίας αρνηθεί να μας δώσει το ποσό, δηλώνοντας απλά... "λευκό"; Αν -λέω, αν- στο ερωτικό κάλεσμα της συντρόφου μας ισχυριστούμε... απλά "παρόντες" ή, έστω, δηλώσουμε... "λευκό", δεν είναι σαν να της υποδεικνύουμε τον δρόμο της απιστίας;

Έλληνες, σας καλώ πρώτοι εσείς ν' απιστήσετε στην επερχόμενη κυβερνητική και παρατρεχάμενη (βλέπε αξιωματική αντιπολίτευση) ψηφοφορία των όποιων εκλογών. Να δηλώσετε κι εσείς "παρόντες", αλλά οι ψήφοι σας να είναι απούσες. Να μην χαρισθούν στον δικομματισμό των σκανδάλων. Οι πολιτικάντηδες ποινικοποίησαν την κουκούλα. Καιρός να ποινικοποιήσουν και το κουκούλωμα.

Ειδάλλως, συνέλληνες, αυτοκτονείτε! Θυμηθείτε μονάχα τούτο: η λέξη "σκάνδαλο" έχει την ίδια ρίζα με την λέξη "σκανδάλη". Ο τόνος μονάχα αλλάζει. Και η κατάληξη...

Πάνος Γιαννάκαινας

«Από το να σε γρατζουνάνε μαϊμούδες, καλύτερα να σε φάνε λιοντάρια».

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Από το να σε γρατζουνάνε μαϊμούδες, καλύτερα να σε φάνε λιοντάρια». Είναι μια φράση του πατέρα μου, που θυμήθηκα εδώ και αρκετούς μήνες. Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαϊμούδες. Και παπαγάλοι και καρακάξες. Και κάποιοι σαλίγκαροι, απλώνουν παντού τα σάλια τους και περιμένουν στη γωνία μπας και γλυστρήσω και πέσω. Και εγώ κι οι άνθρωποι που δούλεψαν χρόνια στο κανάλι αυτό, με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζαν. Της αξιοπρέπειας και της προσπάθειας (κύριοι της νέας ιδιοκτησίας αγοράσατε μαζί με τη συχνότητα, τα ντουβάρια και τα μηχανήματα και την υπεραξία αυτών των ανθρώπων και ευτυχώς για σας τις μεγάλες τους ικανότητες).
Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαϊμούδες λοιπόν. Κάτι τύποι χωρίς ικανότητες, χωρίς ιστορία, χωρίς , χωρίς...Κάτι τύποι που...


δεν θα βρεις πουθενά βιογραφικό τους, την μικρή έστω επαγγελματική καταξίωση. Που απλώς κατάφερναν πάντα να είναι ομοτράπεζοι, ομοκρέββατοι, ομο- γενικώς. Άνθρωποι που από όπου πέρασαν, δεν βρίσκεται πια ένας άνθρωπος να τους πει μια «καλημέρα». Που όπως λέει και μια φίλη μου (α ρε Γιάννα), η ιδρωμένη χειραψία μαζί τους, δεν ξέρεις αν είναι το άγχος τους πως κάποια στιγμή θα τους καταλάβουν, ή οι σιελογόνοι αδένες που εξαιτίας της συχνής χρήσης έχουν αναπτυχθεί πια σε όλο τους το κορμί.
Με γρατζουνάνε μαϊμούδες. Κάτι «μικροί» που θέλουν και τους άλλους μικρούς, γι αυτό τους κονταίνουν στο ύψος τους. Γραφικοί αλλά επικίνδυνοι διαδρομιστές, που σφουγγαρίζουν τους σκοτεινούς διαδρόμους της εξουσίας και ύστερα εμφανίζονται στους φωταγωγημένους της «δουλειάς» τους. (Ποιά απ τι δύο είναι άραγε η βασική;)


Η νέα ιδιοκτησία του σταθμού, χάραξε την στρατηγική της. Καλά έκανε. Σε αυτή την στρατηγική ενδεχομένως πολλοί να μην χωράμε. Είναι και αυτό στοιχείο της δουλειάς. Επαγγελματικό ρίσκο το οποίο το ξέρουμε. Αν ένα μαγαζί αποφασίσει πως θέλει να πουλάει πίτσες, δεν χρειάζεται έναν σεφ για να μαγειρεύει φουα γκρα. Επίσης ένα σκυλάδικο της Εθνικής δεν έχει καμία ανάγκη τον πιανίστα ο οποίος παίζει κλασσική μουσική. Δικαίωμα τους. Μόνο που οι επαγγελματικές σχέσεις έχουν κανόνες. Αυτοί πάλι που συμβουλεύουν την νέα ιδιοκτησία, κανένα.
Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η εξαγορά της πλειοψηφίας του ALPHA από τον όμιλο RTL, “Το Κουτί της Πανδώρας”, μόλις είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο που κλόνιζε την κυβέρνηση, αυτό του Βατοπεδίου. Η εκπομπή είχε μεγάλο ποιοτικό κοινό, και “έβγαζε τα λεφτά της” από τις διαφημίσεις της. Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία και το ξέρω. Η διοίκηση του σταθμού ουδέποτε είχε κάποια επαφή μαζί μου. Δεν ζήτησε να συναντηθούμε παρότι ήμουν στέλεχος του καναλιού. Δεν μου εξέφρασαν καμία άποψη. Και καταλάβαινα (από τη δράση των μαϊμούδων, των παπαγάλων και όλων των ωδικών πτηνών της ζούγκλας της μετριότητας) πως τον Ιούλιο, με τη λήξη του συμβολαίου μου θα αποχωρήσω. Επιλογή τους και δικαίωμά τους.
Ξαφνικά ανακάλυψα πως άρχισα να γλυστράω στους σαλιωμένους διαδρόμους. Η εκπομπή (παρότι στο συμβόλαιό μου αναγράφεται πως το κανάλι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να παίζει πριν τις 12), άρχισε να παίζει όλο και πιο αργά. Οι αντίστοιχες εκπομπές των άλλων καναλιών είχαν ήδη αρχίσει. Πριν από το Κουτί της Πανδώρας, δεν έπαιζε κάποια εκπομπή πρωτογενούς προγραμματισμού, αλλά επαναλήψεις σήριαλ. Ναι έπαιζαν επαναλήψεις χωρίς λόγο και όχι την Πανδώρα σε λογική ώρα. Στο δελτίο ειδήσεων, ακόμη και στις περιπτώσεις μεγάλων θεμάτων που έβγαζε η εκπομπή, δεν έπαιζε ποτέ τίποτα. Το τραγικότερο παράδειγμα, ήταν η συνέντευξη του υπαρχηγού της Χαμάς. Όταν η Γάζα φλεγόταν (ο διευθυντής ενημέρωσης έπαιζε βέβαια θέμα για τον Γούντυ το ελαφάκι και τις ευεργετικές ιδιότητες των spa), είχα την τύχη να κάνω μια διεθνή αποκλειστικότητα. Τον καταζητούμενο υπαρχηγό της Χαμάς. Ακόμη και με αυτή την επιτυχία με την οποία έγινε γνωστός ο ALPHA, σε όλο τον κόσμο μέσω τηλεγραφήματος του REUTERS, ο τομέας ενημέρωσης με ενημέρωσε (μπορεί να το διαβεβαιώσει ο Γιάννης Σμιρλάκης) πως δεν θέλει την συνέντευξη. Για τραγική ειρωνεία, μου το είπαν την ώρα που στην άλλη γραμμή οι συνάδελφοι του REUTERS, ζητούσαν την άδεια να παίξουν την συνέντευξη σε όλο τον κόσμο. Τελικά η συνέντευξη έπαιξε όταν απείλησα πως θα καταφύγω στην ΕΣΗΕΑ και τη δικαιοσύνη για σαμποτάρισμα και επαγγελματική μου μείωση.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να σαμποταριστεί η εκπομπή δεν τα κατάφεραν. Συνέχισε, ακόμη και παίζοντας λίγο πριν τον Αυτιά, να πιάνει νούμερα ( η προηγούμενη πχ 15,6 και η προπροηγούμενη 19,6 %) και βεβαίως να έχει από παντού καλές κριτικές. Ήξερα ωστόσο πως το τέλος έρχεται. Οι μαιμούδες βλέπετε...Και το περίμενα Ιούλιο με το τέλος του συμβολαίου μου.
Όταν ο συνάδελφος Χρήστος Βασιλόπουλος, έμαθε από τα μπλογκς και τις εφημερίδες το κόψιμο της πολύ καλής εκπομπής του, έγινε φανερό πως το παιχνίδι που έπαιζαν κάποιοι ήταν χωρίς όρους. Δεν τον ενημέρωσε κανένας, παρότι είχε κάθε δικαίωμα να ξέρει ο ίδιος, αλλά και οι συνεργάτες του που ξαφνικά έμεναν χωρίς δουλειά. Αλλά αυτό φαντάζομαι μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από ανθρώπους που έχουν πραγματικά δουλέψει.
Και ήρθε η σειρά της Ρίτσας Μπιζόγλη. Αυτής της συναδέλφου, της πολύπαθης συναδέλφου που μας έσωσε όταν τις δύσκολες ώρες που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το κανάλι, δεν είπε ποτέ όχι, και δεν έβγαλε κανένα εγωισμό. Η Ρίτσα λοιπόν, αφού και πάλι οι διαρροές δούλεψαν όπως έπρεπε, πήρε τις διαβεβαιώσεις πως συνεχίζει το κεντρικό δελτίο. Και ένα βράδυ της είπαν πως τελικώς οι Γερμανοί (αχ αυτοί οι Γερμανοί πάνε με όλα όπως η κοκα κόλα, φταίνε για όλα. Επίσης ότι κάνουν οι σαλίγκαροι το κάνουν για τη «φουκαριάρα τη μάνα τους»), την έχουν κόψει και μόλις ανακοινώθηκε. Οι Γερμανοί βεβαίως απλώς είχαν υποκύψει στις απαιτήσεις και τις «ιδέες» των ντόπιων. Η Ρίτσα Μπιζόγλη είχε κοπεί πολλές μέρες πριν και μάλιστα είχαν προσλάβει και ενδυματολόγο για τον νέο παρουσιαστή. Και την κορόιδευαν όπως ίσως έχουν μάθει να κοροιδεύουν τον εαυτό τους. Ακόμη και τώρα που έχουν προτείνει στη Ρίτσα να κάνει δελτία Σαββατοκύριακο, είναι για να εκτονώσουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα έχουν αποφασίσει άλλος συνάδελφος να κάνει τα δελτία ο οποίος εδώ και καιρό κάνει δοκιμαστικά.
Πριν από μερικές μέρες, η παραγωγή της Plus production, ρώτησε τον διευθυντή ενημέρωσης τι θα γίνει με την Πανδώρα. Το ίδιο έκαναν και συνάδελφοι κριτικοί τηλεόρασης, για να εισπράξουν την απάντηση πως «ο Βαξεβάνης θα συνεχίσει μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του». Χθες, 23 Μαρτίου, οι συνεργάτες μου, προσπαθώντας να κάνουν έναν προγραμματισμό των εκπομπών του Απριλίου, ανακάλυψαν πως το Κουτί της Πανδώρας δεν υπήρχε στο πρόγραμμα του σταθμού μετά τις 7 Απριλίου. Μετά απ αυτό , τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια αν όχι ένας παπαγάλος που προσπαθεί να μάθει ανεπιτυχώς την γερμανική. Έστειλα μία επιστολή 3 γραμμών στους διευθυντές του καναλιού ζητώντας να μάθω τι συμβαίνει. Το απόγευμα (17.04 λέει το κινητό μου) ο κύριος Βασίλης Παπαδρόσος (διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης για όσους πολύ λογικά δεν τον ξέρετε) με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως με μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε πως οι Γερμανοί ( αχ αυτοί οι Γερμανοί πάλι) όταν έλεγαν πως η εκπομπή συνεχίζεται εννοούσαν άλλο απ αυτό που ο ίδιος κατάλαβε. Δεν θα βάλω σε καμία δοκιμασία τον εαυτό μου να μετρήσει τον βαθμό υποκρισίας ή IQ των δύο παραγόντων της τραγικής απόφασης. Θέλω μόνο να ρωτήσω : Ποιά επαγγελματική πρακτική, σε ποιό μέρος του κόσμου οδηγεί πλέον των 10 ανθρώπων στην ανεργία χωρίς καμιά ενημέρωση; Σε ποιό κανάλι του κόσμου, η στρατηγική και οι αποφάσεις της διοίκησης δεν ανακοινώνονται στους συντελεστές αλλά γίνονται πρακτική κλεφτοπόλεμου και επαγγελματικής υποβάθμισης; Είναι τελικώς απόφαση της νέας διοίκησης η διακοπή της συνεργασίας τώρα, ή διολίσθησε σε αυτή την απόφαση με προτροπές και ψευδή στοιχεία από αυτούς που όντας έμμισθοι κυβερνητικοί υπάλληλοι πήραν εντολή να «καθαρίσουν» αυτόν που έκανε τόση ζημιά στην κυβέρνηση με τις αποκαλύψεις του;

Αυτά προς το παρόν. Όσο για το τι θα επακολουθήσει στην τρύπα που δημιουργείται; Όπως είπε και ο Τρικούπης «ανθ ημών Γουλιμής» (άντε να δούμε τώρα πώς θα το μεταφράσετε αυτό στους Γερμανούς...)

ΦΥΛΑΚΕΣ..Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Το πρωί της 18ης Μάρτη ο Γ. Δημητράκης δέχτηκε επίθεση από τον φασίστα Περίανδρο, με την βοήθεια άλλων 2 παρακρατικών, στις φυλακές Αλικαρνασσού. μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά είναι καλά στην υγεία του.
Στις 6 το πρωί της ίδιας μέρας, βρέθηκε νεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη, στο καράβι που τη μετέφερε κατά την πειθαρχική μεταγωγή της από τις φυλακές της Θήβας στην Αλικαρνασσό. Ήταν δεμένη με χειροπέδες πισθάγκωνα και χτυπημένη στο πρόσωπο. Οι κρατούμενες της Θήβας έχουν ξεκινήσει στάση και αρνούνται να μπουν στα κελιά.Γράμμα του Γ. Δημητράκη σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγωνιστή κρατούμενο Βαγγέλη Πάλλη, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης με τη σωφρονιστική βαρβαρότητα και δικάζεται τη Δευτέρα 23 Μάρτη στη Λάρισα με τις κατηγορίες της "στάσης κρατουμένων" και της "απόπειρας απόδρασης", ποινές που επιφέρουν πολλά χρόνια επιπλέον κάθειρξης.

Κανένα οίκτο στους γδάρτες των ονείρων μας
Καμιά ανακωχή στον πόλεμο που πυροδοτείται
από το πάθος για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…

Σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση, όπως και κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της. Ενώ όσο αυξάνεται το ένα μέγεθος ανάλογα και ισάξια ακολουθεί το άλλο. Είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικοπολιτικών συστημάτων.

Το εξουσιαστικό πλέγμα που έχει τυλίξει και αιχμαλωτίσει τις ζωές όλων μας μέσα από επιβεβλημένες συμπεριφορές, από δόγματα πειθαρχίας, επιτήρησης, καταστολής και περιστολής της ελεύθερης σκέψης και δράσης, πάντα μέσα από διαθλάσεις και διαστρεβλώσεις , ανίχνευε και αντλούσε ιδεολογικά στηρίγματα για την ύπαρξη και συμπεριφορά του από φυσικά αξιώματα και θεωρήματα που διέπουν τους ρυθμιστικούς κανόνες λειτουργίας της φύσης αυτού του κόσμου.

Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι μηχανισμοί που υπακούουν στις εντολές του οποιουδήποτε καθεστωτικού συστήματος, οι οποίοι δείχνουν πάντα μια ιδιαίτερη προτίμηση να εξαντλούν τη δύναμη και την ταχεία ανακλαστική αντίδρασή τους απέναντι σε ότι κρίνουν ότι κινείται και δρα ανατρεπτικά, σε οτιδήποτε αποτελεί μια εν δυνάμει απειλή στα θεμέλια της κυριαρχίας τους. Με υπέρμετρο ζήλο και προκλητικά δυσανάλογα προσπαθούν να απαντούν σε οποιαδήποτε ενέργεια ατόμων ομάδων ή ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που στρέφεται εναντίον τους, επιβεβαιώνοντας τον νόμο περί δράσης – αντίδρασης, με την πιο -όμως- παραποιημένη και εκφυλισμένη εκδοχή του.

Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να ανοίξει μια διαλεκτική με θέμα το κατά πόσο οι επικυρίαρχοι της κοινωνίας εφαρμόζουν την αρχή της αναλογικότητας όταν δρουν ή αντιδρούν απέναντι σε όσους τους αντιμάχονται είτε σε όσους καταστρώνουν σχέδια και πλάνα για τον οριστικό αφανισμό τους. Είναι αυτονόητο ότι για λόγους που εντοπίζονται στον διαρκή αγώνα για διαιώνιση της εξουσίας και της ισχύος τους στη λογική της δικής τους επιβίωσης έναντι και εις βάρος των άλλων, πρέπει όσο πιο εμφαντικά και παραδειγματικά να τιμωρούν όσους τους φτύνουν κατάμουτρα, όσους υψώνουν το ανάστημα απέναντί τους κηρύσσοντας ένα πόλεμο χωρίς ανακωχές και συμβιβασμούς. Με τις συνέπειες για τους εχθρούς τους να είναι τόσο ευδιάκριτες και εύκολα ορατές, ώστε να αποτρέπουν την παραμικρή πιθανότητα παρόμοιων συμπεριφορών και πρακτικών από το σύνολο των επικυριαρχούμενων.


Οι διαπιστώσεις αυτές (λοιπόν) δεν γίνονται για κανένα άλλο λόγο παρά για να εισαγάγουν για μια ακόμη φορά το ζήτημα της αλληλεγγύης ως ανάχωμα, ως ασπίδα προστασίας σε όποιον βάλλεται άμεσα από τη θανατηφόρα εξουσιαστική λαίλαπα και την εκδικητικότητά της. Ως μέσο, διάνοιξης νέων ρήξεων με το υπάρχον σύστημα, γεννώντας λόγο έκφραση και πρακτικές που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και δημιουργίας νέων και ισχυρών δεσμών με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, συσπειρώνοντας και αυξάνοντας τις δυνάμεις που θα επιχειρούν μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες επιθέσεις στις γραμμές του εχθρού στο παρόν και το μέλλον. Για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά πόσο αναγκαία είναι η αλληλεγγύη απέναντι σ ένα απ’ τα πιο ευάλωτα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, που δεν είναι άλλο απ’ τους εξεγερμένους κρατούμενους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κάτεργα του σωφρονιστικού συστήματος.

Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι οι διαχρονικές σχέσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου με τα θέματα των κρατουμένων έχουν αναθερμανθεί κι αυτό είναι κάτι που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Έννοιες όπως εξέγερση, εξεγερμένοι, αγωνιστές, κρατούμενοι κ.τ.λ., έχουν καταλάβει χώρο σε πολλά κείμενα, έντυπα, αφίσες και σε αναλήψεις ευθυνών για δυναμικές επιθέσεις εναντίον διάφορων στόχων που έγιναν ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγώνες των εγκλείστων.


Πίσω όμως από τις ηχηρές λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν γεγονότα που τα έχουμε αγκαλιάσει, αναδείξει, προωθήσει και στηρίξει με κάθε τρόπο, υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες που τις νοηματοδοτούν. Άνθρωποι που υποδύονται και αναλαμβάνουν ρόλους πρωταγωνιστικούς, που εκτίθενται όσο πιο άμεσα γίνεται στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που πυροδοτούν συνεχείς εκρήξεις αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος των επιλογών τους.


Είναι οι γνωστοί και άγνωστοι εμπρηστές της σκληρής πραγματικότητας της φυλακής, αυτοί που με δύναμη και πάθος διαφυλάττουν και τροφοδοτούν με συνέπεια και αξιοπρέπεια τη μεγάλη και βαριά ιστορία των εξεγέρσεων στα ελληνικά σωφρονιστικά κολαστήρια. Και είναι το τίμημα που έχουν πληρώσει όσοι δεν έσκυψαν το κεφάλι- παρά τις κακουχίες, τους βασανισμούς, τους ξυλοδαρμούς, την κόπωση και τη φθορά που αντιμετώπισαν για την εξεγερτική τους δράση και παρ’ όλα αυτά δεν λύγισαν- που μας δημιουργεί συναισθήματα σεβασμού και εκτίμησης προς το πρόσωπό τους


Είναι η πολύτιμη, ασυμβίβαστη και ανένταχτη, πορεία τους στους δρόμους της φωτιάς που μας έλκει και μας γοητεύει Είναι το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα τους μα και η αλώβητη και ανεξάντλητη ψυχική τους δύναμη που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το σύνολο. Είναι οι μοναχικοί δρόμοι που ο καθένας μας διάλεξε όταν άφησε πίσω του τον παράδεισο των ψευδαισθήσεων και μοιάζει με τον δικό τους. Και είναι το ίδιο κύμα των αισθήσεων, των συγκινήσεων που όλους μας συνεπαίρνει, μας ανεβάζει στην κόψη του και μας ξερνάει σε άγνωστους τόπους, όπου ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον και ψάχνει απεγνωσμένα τα κοινά σημεία επαφής, τις κοινές εμπειρίες που θα συνθέσουν άρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας. Είναι τέλος εκείνες οι βαθιές και γερές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ συμπολεμιστών που μαζί αντιμετώπισαν τα θηρία και τα εμπόδια που τους επιφύλασσε η κοινή περιδίνησή τους μέσα σε τυχαία ή προμελετημένα πεδία μαχών.


Στον αγωνιστή και συμπολεμιστή Βαγγέλη Πάλλη που δικάζεται στο δικαστήριο της Λάρισας στις 23/03/09, για τις στάχτες που άφησε πίσω του μαζί με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του στην παλιά φυλακή των Τρικάλων στις 27/04/06, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την αμέριστη, απλόχερη και πολύπλευρη αλληλεγγύη μας, κάνοντας όσο πιο δυνατή και ορατή τη φυσική μας παρουσία δίπλα του, τιμώντας τις μάχες που έδωσε και δίνει απέναντι σ’ έναν από τους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όπως είναι η φυλακή.

Κανένα οίκτο στους γδάρτες των ονείρων μας

Καμιά ανακωχή στον πόλεμο που πυροδοτείται

από το πάθος για αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…





Με αγωνιστικούς, συντροφικούς χαιρετισμούς

Γιάννης Δημητράκης

25/02/09, φυλακές Αλικαρνασσού

Περιεκτική δημοκρατία

Η Περιεκτική Δημοκρατία είναι ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που σκοπεύει κατ΄αρχήν να αναλύσει την σημερινή πραγματικότητα, δηλαδή την βαθιά πολυδιάστατη κρίση που ζούμε, η οποία επεκτείνεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, όπως την ζούμε κάθε μέρα, στο οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό επίπεδο, και βέβαια το οικολογικό. Ξεκινώντας λοιπόν από την προβληματική ότι υπάρχει μια βαθιά πολυδιάστατη κρίση και την ανάλυση της, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος για να ξεπεράσουμε μια χρόνια, και τώρα εντεινόμενη, κρίση είναι να βρούμε τις αιτίες της, και σύμφωνα με την προβληματική της Περιεκτικής Δημοκρατίας, η απώτερη αιτία είναι η ανισοκατανομή δύναμης σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, δηλαδή η ανισοκατανομή εξουσίας σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, η οποία συνεχώς επεκτείνεται ―ιδιαίτερα σήμερα με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

«ΕΝΩ ΕΣΕΙΣ ΚΟΙΜΟΣΑΣΤΑΝ...!»Συνθήματα σε τοίχους ...

Στον καιρό των δολοφόνων οι ανασφάλειες οπλοφορούν






«Ο εχθρός είναι ένας...η μοναξιά»

* "Μην τα περιμένετε όλα από την αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας."

* "Υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο;"

* "Φυσικά και καπνίζω. Είναι πιο υγιεινό από το να αναπνέω."


* "ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ, ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΕ ΤΩΡΑ!"

* "Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε."

* "Προτιμώ ένα σκύλο από μια γυναίκα. Δεν μιλάει και έχει ήδη γούνα."

* "Η πραγματικότητα είναι μία ψευδαίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη οινοπνεύματος."

* "Αν η πορνογραφία μπορούσε να ικανοποιήσει τη σεξουαλική στέρηση, τότε θα δίναμε βιβλία μαγειρικής στους πεινασμένους."

* "Ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σοσιαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο."

* "Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω μία καταπληκτική μόρφωση."

* "Ο κόσμος θα καταστραφεί αύριο. Πορεία διαμαρτυρίας την ερχόμενη Τρίτη."

* "Δεν είμαι προκατειλημμένος. Μισώ τους πάντες."

* "Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα."

* "Αν ο Θεός υπάρχει είναι δικό του πρόβλημα."


"Δεν θα σιωπήσουμε."


"Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός ."
*

"Παγκοσμιοποιείστε την αντίσταση."
*

"Εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές ."
*
"Πολιορκείστε τους 8 για να ελευθερωθούμε όλοι ."

* "Ο καφές , τα ποτά και τα τσιγάρα συντηρούν την μιζεροξεφτίλα σου ."

"Κάτω από το πλακόστρωτο ,υπάρχει η παραλία . "

"ΑΣ ΗΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ . ΑΣ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ."
*

«Ένα γέλιο θα σας θάψει»


«Ο εχθρός είναι ένας...η μοναξιά»
*

* Οι νόμοι είναι η μυρωδιά του πτώματος της κοινωνίας


«O πολιτισμός τους σβήνει άμα τους κοπεί το ρεύμα»
*

«ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ»
*

«Ν.Α.Τ.Ο. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ»
*

Μικροαστοί κλειστείτε στα διαμερίσματά σας,
παρέα να σαπίσετε με τα έπιπλά σας.

Oι μπάτσοι χτυπάνε στο ψαχνό
η TV χτυπάει στο μυαλό


«Kάτω τα κόμματα, ζήτω οι τελείες»
*

«ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΕΡΒΙΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ»
*

* Επιταχύνω κι έπειτα...χύνω.
* "...χρησιμοποιούμε τη συνουσία για να αποφύγουμε μια σχέση με ουσία...


«ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ Η ΖΩΗ ΚΑΝΕΙ ΚΟΠΑΝΑ»
*

«Tα πρόβατα απήργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής»
*

«ΦΑΣΙΣΜΟΣ = ΠΟΛΕΜΟΣ»
*
* Τα όπλα τυχαία εκπυρσοκροτούν κι οι μπάτσοι κατά λάθος ναρκωτικά πουλούν


«ΠΙΣΩ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ»
*
* Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει

«ΤΟ WEEKEND ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΕΝΟΣ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ»


«Όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή»
*
* Η ελλάδα δεν θα γίνει Γερμανία,

φασίστες θα σας πάρουνε όλους με φορεία

"Αν θέλεις ασφάλεια, τότε να γίνεις ασφαλίτης"

«O ρατσισμός, είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων»
*

«ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΤΗΣ ΟΝΕ»
*

«Η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι βλακεία»


«ΑΣΤΕΡΙΑ...ΣΑΣ ΕΡΧΟΜΑΙ!»
*

«Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές»
*

«ΜΕ ΠΟΙΑ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ; ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΞΗ ‘Η ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ;»
*

"Η ρουφιανιά σήμερα λέγεται καριέρα"


«ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ-ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ»


«Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας»
*

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ»
*

«Mόνο τα ζώα πρέπει να φοράνε γούνες»
*

«ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΕ ‘Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΣΤΕ;»
*
"Η ηθική είναι ο τόπος της μοναξιάς μας"


«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΙΖΕΡΙΑ»

ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ..