Dies Irae

Αυτό που ζήσαμε όλοι μας προχθές, πληροφορούμενοι ότι τελικά η Βουλή απέρριψε την πρόταση παραπομπής του κ. Παυλίδη στο Ειδικό Δικαστήριο, σαφέστατα αποτελεί τον ύστατο ευτελισμό όχι μόνο του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας των αυτοαποκαλούμενων λαϊκών εκπροσώπων.

Πόσο "κατά συνείδηση" ψήφισαν, όταν παρελάμβαναν το σημαδεμένο ψηφοδέλτιο από τον "δημοκρατικό" κομματάρχη; Πόσο άκουσαν την καρδιά τους, πόσο σεβάστηκαν το λειτούργημά τους και τον "κυρίαρχο" λαό, όταν προέτασσαν το κομματικό συμφέρον (πλειοψηφία και αποφυγή εκλογών), συνθλίβοντας μέσα τους κάθε έννοια ελευθερίας της βούλησης; Γιατί, βουλευτής θα πει άνθρωπος που βούλεται -δηλαδή επιθυμεί, ισχυρίζεται, δρα, θέλει, προτιμάει... Προχθές, οι Έλληνες βουλευτές δεν θέλησαν, δεν ισχυρίστηκαν, δεν έδρασαν ούτε προτίμησαν σύμφωνα με την συνείδησή τους. Είναι, επομένως, υπεύθυνοι για την (ανύπαρκτη) ποιότητα της Δημοκρατίας μας, η οποία βιώνει μέρες οργής κι αγανάκτησης -μιας αγανάκτησης, που σταθερά κι αδιάλειπτα ενσταλάζει στις ψυχές μας όση πικρία και απέχθεια θα μπορούσαμε να αισθανθούμε για την κατάντια του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Dies Irae, λοιπόν. Μέρες Οργής, δηλαδή, για να θυμηθούμε λίγο και τον Φραγκισκανό ποιητή Τομάσο ντα Τσελάνο από το Αμπρούζο. Μιας οργής, που φοβάμαι θα ξεθυμάνει πριν προλάβει να κατακάψει έστω κι ένα απειροελάχιστο κομμάτι απ' όλη αυτή την σαπίλα και την διαφθορά που μας περιβάλλει.

Δεν θα σταθώ μόνο στην πραξικοπηματική λογική, με την οποία αντιμετωπίσθηκαν τα "λευκά" ψηφοδέλτια. "Λευκό" σημαίνει δεν είμαι βέβαιος. "Λευκό" σημαίνει αμφιβάλλω. Διατηρώ υπόνοιες, δεν κατέχω όμως τις απαραίτητες αποδείξεις. Και ο νόμος είναι σαφής: ακόμη και η υπόνοια πρέπει να οδηγεί τον υπουργό στον "φυσικό" του -όπως αρέσει σε πολλούς ανεγκέφαλους να λένε- δικαστή.

Η πρώτη ένσταση αφορά στο ερώτημα: η Βουλή των Ελλήνων, άραγε, είναι... αφύσικος δικαστής;

Η δεύτερη ένσταση αφορά στον ασαφή και ομιχλώδη, τελικά, ρόλο της αρχής της διάκρισης των εξουσιών: γιατί θα πρέπει η Βουλή να αναλαμβάνει τον ρόλο του δικαστή, από την στιγμή που η Δικαστική Εξουσία (πρέπει να) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την Νομοθετική και την Εκτελεστική; Μήπως αυτό εννοούσε ο Μοντεσκιέ στο "Πνεύμα των Νόμων" του; Αν ναι, τότε οι καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο θέλουν κρέμασμα! Αν όχι, σίγουρα τρίζουν τα κόκαλα του Γάλλου φιλοσόφου!

Εξάλλου, υπάρχει και το θεμελιώδες ζήτημα της Ισονομίας -ένα από τα στοιχειωδέστερα χαρακτηριστικά μιας δημοκρατίας. Γιατί οι εκάστοτε υπουργοί δεν αντιμετωπίζονται όπως οι υπόλοιποι πολίτες της χώρας μας; Γιατί θα πρέπει αυτοί οι κύριοι να μην παραπέμπονται κατευθείαν στην Ποινική Δικαιοσύνη, όταν και όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο, όπως ο οποιοσδήποτε Έλληνας, εφόσον υπάρχουν ενδείξεις παράνομης συμπεριφοράς του;

Η Τρίτη ένσταση εστιάζει στην ερμηνεία της ένδειξης "παρών", όπως δήλωσαν τρεις βουλευτές στην προχθεσινή ψηφοφορία του Κοινοβουλίου μας. Τι σημαίνει "παρών"; Αποποίηση ευθυνών; Δειλία ή σκοπιμότητα μη συμμετοχής στην ψηφοφορία; Τότε γιατί αμείβονται, γιατί παρευρέθηκαν στην όλη διαδικασία, γιατί φέρουν τον τίτλο τους; Δεν είναι υποχρεωτική η άσκηση των καθηκόντων τους, άραγε, ή μήπως το έργο και η εργασία του βουλευτή, το σύνολο των πράξεων ή παραλείψεων στα οποία είναι (υποθετικά) υποχρεωμένος, η δράση και δραστηριότητά του εν ολίγοις επαφίενται στην σφαίρα της διακριτικής του ευχέρειας;

Ας διασκεδάσουμε λίγο τις εντυπώσεις. Ας υποθέσουμε ότι, στις ερχόμενες εθνικές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης, σύσσωμος ο ελληνικός λαός ψηφίζει... παρών! Τι έπεται; Αν, επίσης υποθετικά, ψηφίσει "λευκό", τι πρόκειται να συμβεί; Αν στο κάλεσμα της Εφορίας, όλοι μας αρνηθούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και δηλώσουμε "παρόντες", θα συρθούμε άραγε στα δικαστήρια; Θα δημευθεί η περιουσία μας; Αν δεν εργαζόμαστε κανονικά στον εργασιακό μας χώρο και δηλώνουμε στον εργοδότη μας απλά... παρόντες, δεν νομιμοποιείται να μας απολύσει; Αν μας ρωτήσει ένα γκαρσόν τι θα παραγγείλουμε, μπορούμε άραγε να δηλώσουμε... «λευκό»; Τι θα μας σερβίρει άραγε; Αν το παιδί μας, ένας ασθενής, κάποιος τέλος πάντων χρειαστεί την βοήθειά μας, θα του πούμε ότι είμαστε απλά... "παρόντες"; Αν πάμε στην τράπεζα για ανάληψη χρημάτων, πώς θα αισθανθούμε, αν ο ταμίας αρνηθεί να μας δώσει το ποσό, δηλώνοντας απλά... "λευκό"; Αν -λέω, αν- στο ερωτικό κάλεσμα της συντρόφου μας ισχυριστούμε... απλά "παρόντες" ή, έστω, δηλώσουμε... "λευκό", δεν είναι σαν να της υποδεικνύουμε τον δρόμο της απιστίας;

Έλληνες, σας καλώ πρώτοι εσείς ν' απιστήσετε στην επερχόμενη κυβερνητική και παρατρεχάμενη (βλέπε αξιωματική αντιπολίτευση) ψηφοφορία των όποιων εκλογών. Να δηλώσετε κι εσείς "παρόντες", αλλά οι ψήφοι σας να είναι απούσες. Να μην χαρισθούν στον δικομματισμό των σκανδάλων. Οι πολιτικάντηδες ποινικοποίησαν την κουκούλα. Καιρός να ποινικοποιήσουν και το κουκούλωμα.

Ειδάλλως, συνέλληνες, αυτοκτονείτε! Θυμηθείτε μονάχα τούτο: η λέξη "σκάνδαλο" έχει την ίδια ρίζα με την λέξη "σκανδάλη". Ο τόνος μονάχα αλλάζει. Και η κατάληξη...

Πάνος Γιαννάκαινας