Εγώ ο αδερφός μου κι η Ρηνιώ μας σκάβαμε το χωράφι ολημερίς Ο πατέρας μου μπεκρής χτυπούσε τη μάνα μου κι εμάς τους τρεις μας γέμιζε βρισιές Η μάνα άρρωστη βαριά δεν άντεξε στα βάσανα η μαύρη για να γιατρέψουμε τη μάνα μας πουλήσαμε το χωράφι μας στο τσιφλικά και πια δεν ε δεν έχουμε χωράφι Η Ρηνιώ μας έχει φιλότιμο και ξέρει ν’ αγαπά και να λυπάται μ’ ένα φουστάνι μπαλωμένο πότε γυρνά στις γειτονιές ζητώντας το πατέρα το μπεκρή και πότε ξαγρυπνά στης μάνας μας το προσκεφάλι Το πατέρα τον κλείσαν φυλακή Η μάνα πέθανε ένα πρωινό Η Ρηνιώ μας ζητάει δουλειά τη πήρε φαμέγια ο τσιφλικάς και μαζί επήρε τη τιμή της Η Ρηνιώ μας ένιωθε ντροπή και πια στο σπίτι δε ξανάρθε Μια μέρα τον αδερφό μου τον πήραν στρατιώτη να υπηρετήσει πατρίδα και θρησκεία να υπερασπίσει οικογένεια και τιμή να υπηρετήσει πατρίδα και θρησκεία να υπερασπίσει οικογένεια και τιμή
Χρήστος Κρετσοβάλης Ο φίλος μου και συν-στιχουργός Κοσμάς, μου έστειλε στη φυλακή, το παρακάτω γράμμα που σας το παραθέτω αυτούσιο : ’’Τελικά είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, Χρήστο. Μετά από διαδήλωση όλης της γειτονιάς με πανό και συνθήματα, διώξαμε «τους άλλους». Το κέντρο απεξάρτησης έφυγε από τη γειτονιά μου. Μπορώ να πίνω το καφεδάκι μου ήσυχος, χωρίς να βλέπω τον πόνο δίπλα μου. Ας πάνε αλλού ρε παιδάκι μου. Στο κάτω κάτω, τι δουλειά έχουνε «αυτοί» με «εμάς»; Σκέφτηκα να κάνω μια πρόταση στο Δήμο, να στήσει στο παρκάκι και ένα μνημείο δίπλα στο παγκάκι με τις σύριγγες. Αλλά δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν διώχνουν το κέντρο απεξάρτησης, μη τυχόν και χάσει αγοραστική αξία το ακίνητό μου, γιατί δεν έχω πολιτισμό. Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια της λαϊκής για το πιάτο τους, γιατί δεν έχω πολιτισμό. Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν κάποιος πεθαίνει σε ένα ράντσο νοσοκομείου, επειδή δε λάδωσε ένα γιατρό, γιατί δεν έχω πολιτισμό. Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν η γιαγιά δεν μπορεί να ζήσει λόγω της «παχουλής» σύνταξης των 400€ , γιατί δεν έχω πολιτισμό. Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν καίγεται το οξυγόνο του παιδιού μου, για να μπορεί κάποιος πάνω στη δική του ανάσα να πλουτίσει, γιατί δεν έχω πολιτισμό. Δεν θέλω να έχω μνημεία, όταν οι πρόγονοί μου 2.500 χρόνια πριν, είχαν ναό για τον άγνωστο θεό και σήμερα αρνούνται να χτιστεί τόπος προσευχής στην πρωτεύουσα για κάποιος αλλόθρησκους, γιατί δεν έχω πολιτισμό. Τελικά, έχω την εντύπωση ότι ούτε και οι πρόγονοί μου θα ήθελαν να έχω μνημεία, αν ήξεραν ότι το μόνο που θα έκανα σήμερα ήταν να μνημονεύω ότι είχαν πολιτισμό. Το ότι έχω σήμερα μνημεία δε σημαίνει ότι έχω κατά ανάγκη και πολιτισμό. Ενώ αν έχω πολιτισμό, τότε σίγουρα αύριο θα έχω μνημεία’’. Έχεις δίκιο, Κοσμά, αλλά να τι σημαίνει πολιτισμός : Αν είχες υποθάλψει εγκληματία, θα έφτανες μέχρι σύμβουλος πρωθυπουργού και θα έβριζες τους δικαστές. Αν ήσουν γεννημένος απατεώνας, μπορεί να γινόσουν υπουργός. Αν είχες off shore θα ήσουν σίγουρα υπουργός Ναυτιλίας, τουλάχιστον πρώην, ενώ, αν ήσουν ανεπρόκοπος, θα ήσουν νυν. Αν ήσουν αξούριστος επιχειρηματίας με ράσο, μπορεί να γινόσουν ηγούμενος, αν ήσουν λίγο πισωγλέντης όλο και κάποιο πόστο θα είχες σε κυβέρνηση. Κι αν ο θείος σου ή εν ανάγκη ο μπαμπάς σου είχε δικό του κόμμα, κάτι σαν επιχείρηση δηλαδή, θα μπορούσες να κυβερνήσεις ως και αυτόν τον τόπο. Ως εκεί είναι ο πολιτισμός μας, Κοσμά. Παραπέρα δεν πάει. Ξέρεις γιατί δεν θέλουμε τα κέντρα απεξάρτησης δίπλα μας; Επειδή είμαστε πλήρως εξαρτημένοι στη διαφθορά της σκέψης μας και στραβομουτσουνιάζουμε, όταν κάποιος προσπαθεί να αλλάξει. Μας αξίζει ο κόσμος που ζούμε, Κοσμά. Σκατά ό,τι τρώμε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι παράγουμε. Δεν είμαστε μόνο ό,τι τρώμε αλλά και ό,τι ακούμε, ό,τι βλέπουμε στην TV, ό,τι ψηφίζουμε. Κάθομαι μερικές φορές στο κελί, κλείνω τα μάτια και φυλακίζω τα χρώματα της Βάγιας από τα πρασινομπλέ μάτια της. Ξεχνιέμαι και παλεύω να μάθω ποιο, το μπλε πετάγεται από το πράσινο ή το πράσινο από το μπλε; Κι εκεί που ηρεμώ, ταράζομαι στη σκέψη: μπλε σαν της Ν.Δ.; Ή πράσινο σαν το ΠΑΣΟΚ; Ποιο πρώτα ανακατεύεται με το άλλο; Βα(λ)το – πεδο – σαμε , Κοσμά. Που και που να μου γράφεις. Να θυμάμαι ότι κάποιοι «έξω» παραμένουν ακόμα ευαίσθητοι. Και συνέχισε να γράφεις στίχους. Ίσως αυτό να είναι τελικά πολιτισμός. Να μπορείς να τραγουδάς τα λάθη σου, για να μην τα επαναλάβεις.
O αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου που προσπάθησε να αναβάλει τη δίκη της «ζαρντινιέρας» πρέπει να ένιωθε σαν τον πιλότο που προσπαθεί μάταια να αποτρέψει την επικείμενη συντριβή του αεροσκάφους. Όμως ο αυτόματος πιλότος της ατιμωρησίας ήταν πανίσχυρος. Σήμερα λοιπόν που είναι νωπό ακόμη το αίμα ενός παιδιού, οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του κτηνώδους εκείνου βασανισμού στη Θεσσαλονίκη μπορούν να ελπίζουν ότι θα απαλλαγούν. Όπως συμβαίνει και με όλους, τους ελάχιστους ένστολους βασανιστές και δολοφόνους που φτάνουν στα δικαστήρια. Πριν από 23 χρόνια ο επίλεκτος σκοπευτής Μελίστας γονάτισε ψύχραιμα και πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά, ένα παιδί 15 ετών, πυροδοτώντας ένα κύμα λαϊκής αντιβίας. Έτσι η κρατική βία και ατιμωρησία γεννά την αντιβία. Έτσι και κάθε εποχή αντιδρά με τον τρόπο της. «Τυφλά» ή στοχευμένα. Πρωτόδικη απόφαση για Μελίστα: 2 χρόνια. Εφετείο: αθώος. Έγινε πρότυπο των ένστολων, των ειδικών φρουρών, των λιμενοφυλάκων, των μπάτσων των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων. Μακρύς ο κατάλογος: δεκάδες οι επίσημοι νεκροί, άγνωστο πόσοι οι αδήλωτοι στα βουνά, στη θάλασσα, στα αζήτητα. Και σήμερα άλλο ένα κτύπημα των πραιτώρων: ο έφηβος Αλέξης, ένα παιδί, τυχαία στο σωρό, μέσα σε μια παρέα παιδιών, ζωντανών κι ανυποψίαστων.
Αυτή τη φορά όμως τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας αντέδρασαν στο αποτρόπαιο έγκλημα με αυθόρμητη εξέγερση, τέτοια που δεν έχει άλλη να δείξει η πρόσφατη ιστορία της χώρας. Σε όλους σχεδόν τους νομούς, σε όλες τις πόλεις, ακόμη και στις πιο μικρές, οι νέοι, πρώτα απ΄ όλα, ξεσηκώθηκαν. Και μαζί τους άνεργοι, εργαζόμενοι με το φάσμα της αβεβαιότητας μπροστά τους, ακόμη και μεσαία στρώματα, πρόωρα θύματα της κρίσης που πλησιάζει με άγριες δρασκελιές. Και δεν ήταν πουθενά «ειρηνική». Η δίκαιη οργή μεταφράστηκε σε βία. Σε κείνο το απειροελάχιστο κομματάκι βίας, αντιγύρισμα στον τεράστιο όγκο της βίας όλων των ειδών που δέχονται από τη στιγμή που ένιωσαν τον εαυτό τους από ένα άγριο κοινωνικό σύστημα που μόνον θεό έχει τον ανταγωνισμό και το κέρδος. Πρώτος στόχος η ασύδοτη αστυνομία, αυτό το όργανο του ασύδοτου Κράτους. Ύστερα, ό,τι συμβολίζει το Κράτος, ό,τι αποτελεί Κράτος. Το Κράτος της βίας, της αδικίας, της διαφθοράς, της σαπίλας. Και έπειτα τα σύμβολα του κεφαλαίου, πολυεθνικές και πρώτα απ΄ όλα Τράπεζες, αυτοί οι νόμιμοι ληστές και δολοφόνοι.
Τώρα είναι η ώρα της οργής, της αγανάκτησης, της αντίστασης, τώρα ο νους μας κι η καρδιά είναι εκεί με τα παιδιά που δίνουν το μεγάλο μάθημα. Αύριο που θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός μπορούμε να μιλήσουμε για τα άλλα. Γι΄ αυτήν την κορυφαία σύγκρουση, την αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα, που έγινε έξω από σχήματα κι από μοντέλα, έξω κι από τα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να τους καταλάβει, που δεν μπορεί να τους μιλήσει. Για εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που χρειάζεται να ξαναναστηθεί. Να μιλήσουμε, πέρα από τις άναρθρες κραυγές των υποκριτών και των ταρτούφων, για εκείνες τις οδυνηρές συνέπειες κάθε εξέγερσης που μπορεί να κτυπούν τη δουλειά ή τον κόπο κάποιων ανθρώπων. Μακριά από τις κραυγές εκείνων που αφού μεθόδευσαν τον θάνατο του εμποράκου και οδήγησαν στο κλείσιμο χιλιάδες μαγαζιά, οδύρονται τώρα υποκριτικά.
Τώρα, όμως, στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους νέους. Που πονούν για τον άδικο χαμό ενός δικού τους. Που αντιστέκονται απέναντι στους συναίτιους. Που τολμούν και αγωνίζονται απέναντι σ΄ αυτούς που τους προετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. Σ΄ αυτούς που δολοφονούν το μέλλον. Κοντά στα νιάτα που πολεμούν και ονειρεύονται.
