«Η κοινωνία που φτιάχνουμε για σας, η κοινωνία που θα ζήσετε ώσπου να σας πεθάνουμε, θα είναι μια κοινωνία του μίσους και του τρόμου», είπε ο βασανιστής στον τελευταίο αντιστεκόμενο πολίτη του «1984», του Όργουελ, δηλαδή του «Μεγάλου Αδελφού».
«Δεν θ' αντιστέκεται κανείς πια, δεν θα σκέφτεται κανείς, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις παρά μόνο γι' αυτά που εμείς θα θέλουμε να σκέφτεστε, δεν θα υπάρχουν άλλα νοήματα παρά μόνο αυτά που θα σας εμφυτεύσουμε, δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός απ' τον φόβο, το μίσος και τον τρόμο. Θα σας τσακίσουμε το πνεύμα και την ψυχή. Είσαστε δικοί μας, ό,τι θέλουμε θα σας κάνουμε».
Η φυλάκιση ανθρώπων είναι ένα πανάρχαιο μέσο που χρησιμοποιούν οι εξουσιαστές για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, να απομονώσουν τους εξαθλιωμένους, τους “παράνομους”, τους αντίπαλους τους, τους καταπιεσμένους ανθρώπους, όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους και όσους δε χωράνε στη βιτρίνα τους. Η φυλακή είναι συνυφασμένη με τα βασανιστήρια, τους ξυλοδαρμούς και τους εξευτελισμούς ανθρώπων.
Από τους εξοστρακισμούς στην αρχαία Αθήνα και την Ιερά Εξέταση που εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους, ως τα Γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης και τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ των ΝΑΤΟικών, ο αντίπαλος, όποιος διαφωνεί με το Κόμμα, ο “τρομοκράτης”, ο ανήμπορος στέλνεται στη φυλακή για να δώσει η εξουσία το μήνυμα ότι όποιος ξεφεύγει από τα στενά όρια που καθορίζει αυτή για τις ζωές των ανθρώπων, κινδυνεύει άμεσα να βρεθεί στη “στενή”.
ΟΜΩΣ οι αληθινοί εγκληματίες δεν βρίσκονται στη φυλακή, αλλά στο κυνο-βούλιο, στα υπουργεία, τα δικαστήρια, τα αστυνομικά τμήματα. Τα λαμόγια, οι μεγαλοκαρχαρίες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι δολοφόνοι και όσοι συνεργάζονται με το κράτος πάντα “τη γλυτώνουν”. Εξαίρεση στον κανόνα είναι οι περιπτώσεις αλληλοεξόντωσης των εξουσιαστών (π.χ. Κοσκωτάς και μαφιόζοι που κατά καιρούς μπαίνουν στη φυλακή χωρίς να θίγονται τα... “προνόμιά” τους).
Τον ίδιο ρόλο παίζει και η καταστολή μέσω των ψυχιατρείων (όπου η ιατρική επιστήμη θριαμβεύει στη μετατροπή ανθρώπων σε φυτά) και των αναμορφωτηρίων ανηλίκων. Και μέσα στις φυλακές η διοχέτευση ναρκωτικών γίνεται αθρόα για την καταστολή των αντιστάσεων των φυλακισμένων.
Η δημιουργία και η ύπαρξη της φυλακής, έχει τη ρίζα της στην αναγκαιότητα της εκάστοτε εξουσίας, να εξοντώσει οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης θεωρείται επικίνδυνη γι' αυτή. Παρουσιάζεται ως εγγυητής της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας και εναντιώνεται σε όσους παραβαίνουν τους καταναγκαστικούς κανόνες που η εξουσία επιβάλλει. Η φυλακή είναι η πιο εγκληματική και χυδαία έκφανση του δημοκρατικού καθεστώτος, καθώς και ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του, αφού αποκηρύσσει ανθρώπους που γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό και τις δομές του.
Ο εγκλεισμός στα κάτεργα του κράτους, αρχικά στοχεύει στην τιμωρία, στον σωφρονισμό, στην καταστολή και έπειτα στην εξάλειψη συμπεριφορών που παρεκκλίνουν από την “κανονικότητα”. Αποσκοπεί στη δημιουργία πειθήνιων σωμάτων, εύπλαστων και πρόθυμων να υπακούν και να υποτάσσονται στα θέλγητρα των εξουσιαστών. Οι μέθοδοι υπόταξης των κρατουμένων ολοένα και εντείνονται για να επιβάλλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η κατασκευή φυλακών εκτός αστικών κέντρων, η λοβωτομημένη επικοινωνία, η στέρηση αδειών, οι εξαντλητικές συνεχείς μεταγωγές έχουν ως σκοπό την αποξένωση και την αποκοπή των έγκλειστων, από το κοινωνικό τους περιβάλλον (φίλοι, συγγενείς). Μέσα από την απομόνωση, που είναι ένας από τους βασικούς όρους της υποταγής, επιδιώκουν να καταστήσουν τους φυλακισμένους κοινωνικά ανάπηρους, μοναχικούς άρα και αδύναμους.
Η φυλακή είναι ουσιαστικά μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας του νόμου και της τάξης, της ρουφιανιάς και του γλειψίματος, της αυθαιρεσίας και του βολέματος, που επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη. Την ειρήνη δηλαδή, ανάμεσα σε αφεντικά και δούλους, πλούσιους και φτωχούς, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ώστε να εξασφαλίσει τη διαιώνιση της διαφθοράς, της ιεραρχίας, της εξουσίας.
Η υπόσταση της φυλακής δημιουργεί τη ψευδαίσθηση, που κάνει τον μικροαστό, τον πολίτη -αυτό το δημόσιο πράγμα που εκτόπισε τον άνθρωπο (Νταριέν) να πιστεύει πως είναι ελεύθερος μέσα σ'έναν σκλάβο κόσμο ….
"Αυτό που γίνεται πίσω από τα κάγκελα της κάθε ελληνικής φυλακής, θα πρέπει να ντροπιάζει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτής της χώρας.
Γιατί δείχνει πόσο ανάλγητοι, πόσο απάνθρωποι και πόσο απολίτιστοι είμαστε. Τελικά όλα στη χώρα μας... είναι μια βιτρίνα: Βουλή, Κυβέρνηση, Κόμματα, τηλεόραση, Πανεπιστήμια και καλλιτέχνες. Μια ψεύτικη βιτρίνα, για να κρύβει την βρωμιά και την αδικία.
Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή των κρατουμένων, που τους καταδικάζουμε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες ξεχνώντας ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας, που έκαναν κάποιο λάθος στη ζωή τους, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και μόνο το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους είναι μια βαριά τιμωρία.
Όμως, από κει και πέρα θα πρέπει να εξασφαλίζονται απόλυτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ώστε ο κρατούμενος να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, για να μπορέσει κάποια μέρα να επιστρέψει στην οικογένειά του και στην κοινωνία που τόσο μας έχει όλους ανάγκη.
Είμαι απόλυτα στο πλευρό σας, αν και δεν διαθέτω καμία άλλη δύναμη εκτός από τις σκληρές μου εμπειρίες και την κουρασμένη μου φωνή."
Το τέλος της Ιστορίας του καπιταλισμού: Κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα: «
Κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα"
Ο Φουκουγιάμα επιτέλους δικαιώνεται! Κατά το ήμισυ τουλάχιστον. Είχε μιλήσει για το «τέλος της Ιστορίας», ενώ ολόκληρη η φράση είναι: «το τέλος της ιστορίας του καπιταλισμού». Μπορεί αυτό να μη φαίνεται άμεσο, να μην είναι άμεσο, όμως η βαθιά και μακριά κρίση που θα ζήσουμε θα φωτίζει ολοένα και περισσότερο τον πεπερασμένο ιστορικά χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι απολογητές του συστήματος προσπαθούν να συσκοτίσουν τα αίτια της κρίσης, να μη φανεί, όπως λέει κι ο Ε. Βαλερστάιν, ο συστημικός της χαρακτήρας. Οι πιο χυδαίοι την αποδίδουν στην απληστία των φτωχών ή, το πολύ-πολύ, στην αφροσύνη των golden boys. Οι σοβαρότεροι μιλούν για κρίση του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλισμού-καζίνο και ζητούν έναν «ηθικό», έναν κάπως ελεγχόμενο, περισσότερο ρυθμιζόμενο (τώρα πλασάρουν τον όρο και κάμποσοι Σικάγο-μπόις φωστήρες...) καπιταλισμό.
Ωστόσο, ο καπιταλισμός μπορεί όταν δυσκολεύεται προσωρινά, ν' αναδιπλώνεται, ν' αλλάζει πρόσωπο, όμως δεν εξημερώνεται. Η μόνη ηθική του είναι το κέρδος, ο θεμελιώδης νόμος του είναι αυτός του ανταγωνισμού, η εξατομίκευση και αλλοτρίωση των ανθρώπων, η μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα.
Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε η παγκοσμιοποίηση, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τζόγος είναι οι πρωταρχικοί υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί ήταν μέσα και μορφές δομικού χαρακτήρα του καπιταλισμού για να ξεπεράσει τα εσωτερικά όρια του κεφαλαίου κατά την καθοδική φάση του μακρού κύματος Κοντράτιεφ,όταν έπεφτε το ποσοστό του κέρδους, τα άγια των αγίων του καπιταλισμού.
Αυτά ήταν τα μέσα του κεφαλαίου που -όπως επισημαίνει ο Μαρξ- ξαναϋψώνουν με μεγαλύτερη δύναμη μπροστά του τα ίδια όρια, ξαναφέρνουν την ίδια κρίση, τώρα όμως ακόμα βαθύτερη, μακρύτερη και πιο καταστροφική.
Γι' αυτή τη ληστεία των αιώνων δεν φταίει κανείς; Κάποιοι θα πουν το ψωμί ψωμάκι. Κάποιοι, στις λιμοκτονούσες χώρες, θα εγκαταλείψουν τη ζωή... Σ' αυτό το παγκόσμιο έγκλημα δεν υπάρχουν πρόσωπα; Ολον αυτό τον συρφετό των μεγαλοτραπεζιτών, μεγαλοχρηματιστών, ηγετικών στελεχών διεθνών οικονομικών οργανισμών, πολιτικών κυβερνητών, αρμόδιων υπουργών οικονομικών κ.ά., που όλοι τους μαζί συναγελάζονται, σχεδιάζουν και συναποφασίζουν, τον γνωρίζει κανείς, τον ονοματίζει κανείς; Θα πληρώσουν αυτοί ή θα την πληρώσει όπως πάντα ο απλός άνθρωπος και κανένας «ληστής» τραπεζικού υποκαταστήματος;
Αυτή η κορυφαία οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης, που προς το παρόν περιορίζεται στην πρώτη φάση της, τη χρηματοοικονομική, επιφέρει καθοριστικές αλλαγές σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Εχουμε πρώτα την παρακμή της μιας -και μοναδικής τα τελευταία 20 χρόνια- παγκόσμιας δύναμης, που δρούσε χωρίς ισχυρό ανταγωνιστή.
Σήμερα αναδύονται περιφερειακοί νεοκαπιταλισμοί, όπου δημιουργούνται ισχυροί καπιταλιστικοί όμιλοι που ανταγωνίζονται πλέον επί ίσοις όροις τα δυτικά ολιγοπώλια, έχουν δική τους δυναμική, χαράζουν τη δική τους ιδιαίτερη στρατηγική. Η Κίνα κυρίως, αλλά και η ισχυρότατη στρατιωτικά Ρωσία, η Ινδία, ακόμη το Ιράν και χώρες της Νότιας Αμερικής. Εν τω μεταξύ ένα νέο Μπαντούγκ, ένας νέος χώρος (πολιτικά) Αδεσμεύτων, φαίνεται να σχεδιάζεται...
Οι ΗΠΑ, σε βαθιά κρίση συμμαχιών σε Μ. Ανατολή, Καύκασο και Κεντρική Ασία, με τις ανοιχτές πληγές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, με στραπατσαρισμένη την εικόνα του αήττητου, θα αναγκαστούν να επαναδιαπραγματευτούν τις διεθνείς τους σχέσεις και αυτό -όπως μας δείχνει η Ιστορία-δεν θα περιοριστεί μόνο στο πεδίο της πολιτικής...
Και όσο θα κλιμακώνεται η κρίση, τόσο θα εντείνεται ο πόλεμος εναντίον του κόσμου της εργασίας. Περισσότερο θα υποφέρουν οι φτωχοί του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Ακολουθεί η επίθεση στον λεγόμενο τέταρτο κόσμο της Δύσης και στους εργαζόμενους. Ηδη τους φόρτωσαν το τεράστιο δημόσιο χρέος. Τώρα καλούνται με τα νέα μέτρα να χρηματοδοτήσουν τους υπεύθυνους της κρίσης. Οπως θα έλεγε ο αξέχαστος καθηγητής, προπαντός αγωνιστής και άνθρωπος, Σάκης Καράγιωργας, η μετακύλιση του χρέους είναι νόμος. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τεράστια ανακατανομή εισοδήματος.
Οσο θα βυθιζόμαστε στην ύφεση, τόσο θα αυξάνονται ανεργία, απολύσεις, λιτότητα, εντατικοποίηση της εργασίας, όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τόσο θα μειώνεται το «κράτος πρόνοιας» και θα αυξάνεται το κράτος ασφάλειας-αστυνόμευσης-καταστολής.
Η κρίση θα επεκταθεί στο σύνολο της κοινωνικής ζωής, θα την αποδιοργανώσει, θα οδηγήσει σε διαψεύσεις μικρο-ονείρων και σε αποσύνθεση των προηγούμενων κοινωνικών δομών. Τώρα με το βάθεμα της κρίσης αυτή η διαδικασία επιταχύνεται και οι κοινωνικές εκρήΕεις γίνονται αναπόφευκτες.
Ωστόσο ο καπιταλισμός, όσο μεγάλη και να 'ναι η κρίση του, δεν θα αυτοκτονήσει... Διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς, κατασταλτικούς και ιδεολογικούς, αποθέματα βίας αλλά και πειθαναγκασμού.
Σήμερα, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανατροπή του και, με τη δημιουργία μιας νέας συνείδησης, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μπαίνει το ζωτικό ερώτημα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Κι αν πει κανείς «ποιος σοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός πέθανε», η απάντηση είναι «ο πρώτος, ο πρώιμος σοσιαλισμός, ναι, πέθανε, όμως ένας νέος σοσιαλισμός, με νέο περιεχόμενο, μπορεί και πρέπει να δοκιμαστεί».
Σήμερα, που γίνονται τραγικά επίκαιρα τα λόγια του Κορνηλίου Καστοριάδη, «η καπιταλιστική κοινωνία τρέχει προς την άβυσσο επειδή δεν μπορεί να αυτοελεγχθεί», γίνεται επιτακτικό το αντίπαλο σχέδιο.
Ενα σχέδιο που θα πατάει γερά και κριτικά στο παρελθόν και μέσα στις σημερινές συνθήκες θα εξειδικεύεται σ' ένα πρόγραμμα άμεσης δράσης που θα συγκρούεται με όλους τους τρόπους και θα προκαλεί ήττες στο καπιταλιστικό σύστημα, που θα φέρει εκείνες τις πρώτες μικρές νίκες που είναι απαραίτητες για τη συσπείρωση των διάχυτων και κατακερματισμένων δυνάμεων, για την ενότητα τους στη δράση, αντιστρέφοντας το κλίμα παραίτησης, αποστρατείας και ηττοπάθειας.
Στιγμές σαν αυτές που θα ζήσουμε, καθώς οι τροχοί της Ιστορίας επιταχύνονται, όταν οι άνθρωποι μέσα σε λίγες μέρες μπορούν να μάθουν όσα δεν έμαθαν σε μια ζωή, έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι είναι αυτές στη διάρκεια των οποίων μπορεί να πραγματοποιηθεί το αδύνατο.
