Νίκος και Θόδωρος Τσουβαλάκης:

Ξεκίνησαν με ληστεία. Από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Όμηρους κλπ. Φυλακή. Μετά κάποιος τους έδωσε τον χαρακτηρισμό «οι Ντάλτον της πλατείας». Ο Δροσογιάννης τους είχε για τρομοκράτες. Για πολλά χρόνια χάθηκαν. Και το 20008 πιάστηκαν να κλέβουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι δικαστές τους έριξαν ό,τι πιο πολύ μπορούσαν. Αυτοί όμως δεν λένε να σωπάσουν. Το βράδυ που συναντηθήκαμε ο Νίκος ήταν με άδεια από τις φυλακές της Αγιάς. Ο Θόδωρος ήταν έξω για ιατρικούς λόγους. Περίμενα να μου τα πουν μασημένα αλλά έκανα λάθος.

Πώς τα καταφέρατε και μετά από τόσα χρόνια ξαναγυρίσατε στη φυλακή;
Νίκος: Είμαστε μια εξαμελής οικογένεια. Οι τρεις μπαινοβγαίνουν στα ψυχιατρεία, από μικρά παιδιά. Οι άλλοι δύο άρρωστοι. Ο μόνος υγιής δηλαδή στην οικογένεια εγώ ήμουν. Και λόγω της ανεργίας πήγαμε στα ΠΛΑΙΣΙΑ και στα MULTIRAMA και πήραμε δυο-τρία laptop και μας φορτώσανε όλες τις κλοπές από όλα τα μαγαζιά.

Πώς σας πιάσανε;
Νίκος: Στη Γλυφάδα στο ΠΛΑΙΣΙΟ. Πήραμε ένα laptop. Το Δεκέμβριο του ’08 μετά τα επεισόδια. Και μας παρακολουθούσαν οι μπάτσοι που τους είχαν ειδοποιήσει από το MULTIRAMA που είχαμε πάει προηγουμένως.

Και σας κάνανε ντου στο σπίτι;
Νίκος: Ναι. Και βρήκανε κάτι σαβούρες.

Τι ποινή;
Νίκος :7 χρόνια για τον καθένα.
Μεγάλες ποινές.
Θόδωρος: Οικονομική δικαιοσύνη. Εισπρακτική. Για να βγω εγώ μου χρεώσανε 5.800, 10 ευρώ την ημέρα και του Βοσκόπουλου του δώσανε 5 την ημέρα. Και μάζεψε το Δίκτυο Πολιτικών Κοινωνικών Δικαιωμάτων τα λεφτά και με βγάλανε. Βοήθησαν και δυο φίλοι, ένας δάσκαλος και ένας γιατρός από το Δαφνί που είναι απ' την αρχή δίπλα μας και μας υπερασπίζονται. Πού να βρω εγώ 5.800;
Νίκος: Δηλαδή όταν είσαι άπορος βάζουν το ανώτερο και όταν είσαι επώνυμος σου βάζουν το κατώτατο.

Εσύ πώς βγήκες;
Θόδωρος: Εγώ είμαι για λόγους υγείας έξω.

Τι βλάβες έχεις;
Θοδωρής: Εγώ έχω περάσει ένα εγκεφαλικό πριν 10 χρόνια, έχω ισχία, παίρνω 8 φάρμακα την ημέρα για αρτηριακή υπέρταση, δυσλιπιδαιμία, κρίσεις επιληψίας. Γενικά έχουμε σαραβαλιάσει.
Νίκος: Τους ξέρεις καλύτερα από εμάς. Άμα τους βρίζεις και αντιστέκεσαι, αντί να φας 3 τρως 7, 8. Είναι εκδικητικοί και καθάρματα.
Θόδωρος: Η αστυνομία γράφει, διαπράττουν κλοπές κατ’ επάγγελμα, κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία. Αυτές οι φρασούλες, οδηγούν κακούργημα. Ενώ ήταν πλημμεληματικές οι πράξεις

Πόσο καιρό είσαι μέσα;
Νίκος: Είμαι 27 μήνες. Μπαίνω στον 28ο τώρα. Μέχρι τα 6 χρόνια, υπολόγισε πόσα θέλω. Τον Αύγουστο υποβάλω για εφ’ όρον απόλυση.
Θόδωρος: Ποιον Αύγουστο; Κανονικά πρέπει να τον βγάλει ο Υπουργός τώρα και να τελειώνει το πράγμα.
Νίκος: Είναι ιδιοκτησία τους. Όπως είναι και το κράτος ιδιοκτησία των πολιτικάντηδων, είναι και τα δικαστήρια ιδιοκτησία των δικαστών. Ό,τι γουστάρουν κάνουν.


Στον Κορυδαλλό πως ήταν η κατάσταση;
Νίκος: Εκεί μέσα είναι Μπογκοτά και Αφγανιστάν. Πρέζα χάπι και ισοβίτες. Πήγα υπόδικος στον Κορυδαλλό με χρόνια πνευμονοπάθεια και με είχαν βάλει σε ένα χώρο με 450 καπνίζοντες. Αφού είμαι άρρωστος, τι με βάζεις μέσα σε 450 καπνίζοντες, για να με εξοντώσεις;
Θόδωρος: Αφού είναι πολιτική του κράτους το ναρκωτικό για να τους έχουν ζόμπι εκεί μέσα.
Νίκος: Τους πιάνουν για πέντε κλοπές και τους φορτώνουν 50. Τους πιάνουν για δυο ληστείες και τους φορτώνουν δέκα. Η πλειοψηφία αποφυλακίζεται και δεν έχει πάει Εφετείο. Δηλαδή η κατασκευή ενόχων και το φούσκωμα των κατηγορητηρίων είναι καθεστώς πλέον και δεν ελέγχεται κανένας. Ούτε ο ανακριτής και ο εισαγγελέας, ούτε οι μπάτσοι.

Πότε φωνάξατε πρώτη φορά το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»;
Θόδωρος: Παιδιόθεν θα σου έλεγα. Είχαμε φίλους στα Εξάρχεια, όλα τα παιδιά που είχαν προφυλακιστεί για τρομοκράτες και αθωωθήκανε. Ήμασταν και σταμπαρισμένοι από εκεί.
Ως αναρχικοί.
Νίκος: Όχι … αντιεξουσιαστές σίγουρα. Τι θα είμαστε, με την εξουσία θα είμαστε;
Θόδωρος: Τώρα δηλώνει και ο Παπανδρέου αντιεξουσιαστής και πρέπει να βρούμε ένα νέο όρο.
Νίκος: Τρία ράμματα έχω στο κεφάλι από το Πολυτεχνείο το ’73.
Θόδωρος: Κατάληψη Κατλεζά είμαστε. Όπου άκουγα ιστορίες και φασαρίες, έπαιρνα τη μηχανή και έτρεχα.

Η πρώτη σύλληψη πότε έγινε;
Νίκος: Το ’77 με τη ληστεία στην τράπεζα στη Γενική.
Θόδωρος: Ληστεία, όμηροι, ήμασταν 20 χρονών τότε.

Και εισπράξατε τότε;
Νίκος: 22 εγώ και 7 αυτός.
Θόδωρος: Τότε μας είχαν φορτώσει όλο τον ποινικό κώδικα.

Και μείνατε μέσα;
Νίκος: Τα μισά εγώ. 10 – 11.
Θόδωρος: Εγώ έκανα 5 ακριβώς. Αλλά άλλες οι συνθήκες των φυλακών τότε.

Δεν υπήρχε πρέζα τότε.
Νίκος: Καθόλου. Σκοτώνανε όμως τότε. Ήταν δια του ροπάλου οι σωφρονιστικοί.
Θόδωρος: Τώρα δεν έχει βασανιστήρια, έχει την πρέζα και τα χάπια.
Νίκος: 500 νεκρούς είχαμε μέσα στις φυλακές τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε στην Γκεστάπο, οι Ναζί με τους Εβραίους δεν είχαν τόσους νεκρούς.

Με ναρκωτικά δεν μπλέξατε ποτέ.
Θόδωρος: Είμαστε κατά των ναρκωτικών.
Νίκος: Εγώ είμαι και κατά του αλκοόλ και κατά του καπνίσματος. Να κλείσουν και οι βιομηχανίες. Γιατί αυτά δολοφονούν εκατομμύρια κόσμο. Αλλά είναι νόμιμο γιατί γεμίζουν τα δημόσια ταμεία. Έχω χάσει τρεις φίλους από καρκίνο των πνευμόνων και του φάρυγγα, που παίζαμε τένις μαζί, γυμναζόμασταν μαζί.

Ο Δροσογιάννης για σας είχε πει το «τους ακουμπάμε»;
Νίκος: Μπορεί να το είχε πει και για μας και για τους υπόλοιπους.
Θόδωρος: Ο Δροσογιάννης όλο ακούμπαγε.

Σε επεισόδια σας είχαν πιάσει ποτέ;
Νίκος: Φυλαγόμασταν. Και τρέχαμε κιόλας καλά και οπότε δεν μπορούσαν να μας πιάσουν. Εγώ ειδικά ήμουν Καρλ Λούις στο τρέξιμο, που να με πιάσουν οι σαπίλες οι μπάτσοι με κάτι μπότες και με κάτι ασπίδες και με μια εξάρτηση σαν φαντάροι είναι.

Συνεχίζεις να έχεις το ίδιο μίσος για τους «μπάτσους»;
Νίκος: Όχι εγώ, όλοι οι κρατούμενοι. Όποιος μπλέξει με μπάτσους, όποιος μπλέξει με δικαιοσύνη, τον κάνουν τέρας. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η βία και τα καλάζνικοφ και οι χειροβομβίδες, γιατί προσπαθεί να μην πέσει στα χέρια τους δεύτερη φορά. Προτιμάς να πεθάνεις παρά να ξαναπέσεις στα χέρια τους.

Εσείς φάγατε ξύλο;
Νίκος: Εντάξει, ξύλο εμείς δεν τρώμε, ξύλο θα φάνε τίποτα Βούλγαροι, τίποτα Αλβανοί, αυτούς θα τους σαπίσουν. Και κανέναν πρεζάκια να τον κάνουν μαύρο. Εμάς δεν μπορούσαν να μας ακουμπήσουν.
Θόδωρος: Εμείς έχουμε και το background το πολιτικό που δεν μπορούν να μας ενοχλήσουν. Να, τώρα που μπήκαμε στη φυλακή έκανε επερώτηση στη Βουλή ο Δρίτσας, ο Κουράκης, η Διώτη, ήρθε το Δίκτυο Κοινωνικών Πολιτικών Δικαιωμάτων, είχαμε μάρτυρες υπεράσπισης εκπαιδευτικούς, γιατρούς. Οπότε οι μπάτσοι το ξέρουν αυτό.

Για πολλά χρόνια είχατε χαθεί.
Νίκος: Πήγαμε να στηρίξουμε τον σύντροφο το Φιντέλ και το λαό της Κούβας.
Θόδωρος: Και τώρα κοιτάνε πως θα φύγουμε μια και καλή στην Κούβα. Άμα τελειώσει αυτό, γεια σας από εδώ.
Νίκος: Το ’96 πρωτοπήγα. Μέχρι το 2008 που με πιάσανε.

Ξέρεις και ισπανικά τώρα δηλαδή;
Νίκος: Και μιλάω και διαβάζω.

Και πώς ζούσες τόσα χρόνια; Είχες βρει καμιά Κουβανή;
Νίκος: Κουβανές πολλές. Είμαι μουσουλμάνος εγώ, είμαι υπέρ της πολυγαμίας. Δεν είμαι χριστιανός.
Θόδωρος: Στην Κούβα δε θες και μεγάλο πορτοφόλι. Αφού είναι όλα σε πέσος.
Νίκος: Πας στο ανταλλακτήριο και σου δίνουν 150 πέσος και πας και γεμίζεις δέκα τσάντες λαχανικά και φρούτα από την αγορά.
Θόδωρος: Ο λαός όλη μέρα με το χαμόγελο στο στόμα είναι και χορεύει. Παίρνουν ένα ρούμι και κάθονται στην παραλία με καμιά κιθαρούλα και τη βγάζουν.

Με τον Κάστρο είσαι δηλαδή τώρα πια;
Νίκος: Πρεζάκηδες δεν έχει, άστεγους δεν έχει. Εγκληματικότητα μηδέν, η πιο ασφαλή χώρα στον κόσμο είναι. Ό,τι εισοδήματα έχει η Κούβα πάνε στην παιδεία, στην υγεία και στον κόσμο που έχει ανάγκη.

Υπάρχει μια νομενκλατούρα όμως και εκεί.
Νίκος: Καμία. Όλοι στην ίδια μοίρα είναι στην Κούβα, άφραγκοι. Δεν υπάρχουν εκατομμυριούχοι εκεί. Και άμα σε δουν και το παίζεις λίγο κουνιστός και λυγιστός αλά Μαϊάμι με χρυσαφικά και τέτοια, έρχονται κατευθείαν και στα κατασχέτουν. Γιατί που τα βρήκες;
Θόδωρος: Δεν είναι και το τέλειο πολιτικό σύστημα του Κάστρο. Εγκληματικότητα δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Δηλαδή τι να μπει να σου πάρει από το σπίτι, την μπουγάδα που έχει ο ίδιος; Έχουν όλοι ένα ψυγείο, ένα πλυντήριο ρώσικο που ακούγεται σαν το φορτηγό και δεν σε παίρνει ο ύπνος. Τα ίδια πράγματα έχουν όλοι. Οπότε δεν μπορεί να δημιουργηθεί ο εγκληματίας εκεί.

Είσαι και με άλλους κομμουνιστές; Και με τους Κορεάτες;
Νίκος: Και με τους Κορεάτες, βεβαίως. Γιατί να μην είμαι;

Μα έχει ξεφύγει εντελώς. Τώρα βάζει το γιό του. Κομμουνιστική βασιλεία.
Νίκος: Εντάξει, έχει ξεφύγει λίγο αυτός. Αλλά και εδώ στη Δύσης 10 άτομα τρώνε με χρυσά κουτάλια και οι άλλοι πεινάνε. Και εδώ ο μπαμπάς αφήνει το γιο, ο γιος αφήνει τον ανιψιό.
Θόδωρος: Και εδώ έχουμε οικογενειοκρατία. Αυτή η φωλιά, η γιάφκα το κοινοβούλιο κρύβει το πιο βαθύ έγκλημα. Εκεί πέρα, αυτοί έπρεπε να ήταν φυλακή.

Για πες μου για τις φυλακές σήμερα.
Θόδωρος: Το 80% δεν έπρεπε να είναι στις φυλακές. Έπρεπε να είναι στα ψυχιατρεία, στα νοσοκομεία, είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια.
Νίκος: Οι περισσότεροι είναι κάτι διαταραγμένοι κακομοίρηδες. Έχω κάτι γνωστούς εγώ στις φυλακές που δεν τους δίνανε άδειες, κοιμόντουσαν στα πατώματα και πέρνανε το Θοδωρή τηλέφωνο, τους έλεγε να κατέβουν σε απεργία πείνας για να διεκδικήσουν τις άδειες και να βρουν και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν, να μην είναι σαν τα ποντίκια στο πάτωμα. Και μόλις ακούγανε απεργία πείνας δεν του ξανατηλεφωνάγανε. Ήμουν στον Κορυδαλλό 15 μήνες και είχα πάνω στο κομοδίνο 30 βιβλία και όσοι περάσανε από το κελί, δεν έπιασε ένας ένα βιβλίο. Τελείως αποβλακωμένοι, λες και τους έχουν κάνει λοβοτομή είναι όλοι. Κάτι αηδίες βλέπουν στην τηλεόραση.

Στην Αγιά που είσαι σήμερα;
Νίκος: Στην Αγιά, είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Το καλοκαίρι στις κλειστές δεν μπορείς να βγεις στο προαύλιο. Θα ψηθείς. Όλα βράζουν. Στην αγροτική είναι πιο ανθρώπινα, οι σωφρονιστές, δεν συμπεριφέρονται άσχημα. Ο Μάρκος ας πούμε που κρατάει τη φυλακή είναι δίκαιος άνθρωπος, αλλά ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.


Εξάρχεια πηγαίνετε πια;
Νίκος: Σπάνια. Να πάμε να δούμε το Νίκο Γιαννόπουλο στο Δίκτυο που είμαστε και φίλοι.
Θόδωρος: Είναι βαριά η ατμόσφαιρα. Έχουν φύγει και όλοι οι παλιοί.

Και έχει και πολλούς χούλιγκαν στις παρυφές.
Νίκος: Εγώ είμαι κατά του χουλιγκανισμού, γιατί αποβλακώνει τον κόσμο. Αντί να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, για να αλλάξουν συνθήκες ζωής, παλεύουν για τους προέδρους. Τον έχουν αρρωστήσει τον κόσμο.

Πώς τη βλέπεις τη «νέα γενιά των επαναστατών»;
Νίκος: Μια χαρά τη βλέπω. Πολεμάνε την τυραννία και τους κλέφτες, τους απατεώνες. Δεν είναι τρομοκράτες αυτοί. Τρομοκράτες είναι αυτοί μέσα στη Βουλή, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.

Τα καλάζνικοφ είναι επανάσταση;
Νίκος: Όταν πολεμάς την τυραννία, παίρνεις τις χειροβομβίδες και τα καλάζνικοφ και βγαίνεις στα βουνά. Τι άλλο να κάνεις;
Θόδωρος: Το σκοτώνουμε αδιακρίτως, δεν οδηγεί πουθενά είναι αδιέξοδο πολιτικά αλλά τι να κάνεις; Αλλά άμα βλέπεις αυτά τα τέρατα και ληστεύουν αμύνεσαι…

Δε διακρίνετε διαφορές με τις παλαιότερες ομάδες τις ένοπλες απ’ τις τωρινές;
Θόδωρος: Αυτή τη στιγμή ο κόσμος λέει, θέλουμε 20 «17Ν» αναβαθμισμένες πολιτικά. Το λέω και εγώ. Γιατί έχει ξεφύγει η κατάσταση. Ό,τι γουστάρουν κάνουν. Ειδικά εκεί η Αλεξάνδρας και Λουκάρεως το Εφετείο, είναι μια φωλιά εγκληματιών. Πάει το Βατοπαίδι, δρόμο, παραγράφηκε. Πάει η SIEMENS, παραγράφηκε. Τι επιλογή έχεις μετά; Να είσαι απλός ψηφοφόρος;
Θόδωρος: Και στη φυλακή περίεργο πράγμα, ρε Σταύρο, έναν επώνυμο να μη συναντήσεις. Και αν μπει κάποιος έχει τη καρδιά του και βγαίνει. Και ο Καστανίδης τι έκανε; Για να ξεμπερδέψει με αυτούς έκανε όπισθεν ολοταχώς. Διώξε 10 τραμπούκους και 10 εγκληματίες εφέτες, για την τιμή των όπλων; Τίποτα, λούφαξε και αυτός. Πλήρωσε κανένας από τη δικαστική εξουσία για τα εγκλήματα που κάνανε επί χούντας; Δεν πλήρωσε.

Άρα το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι άδικο.
Θόδωρος: Οι μπάτσοι δεν είναι τίποτα μπροστά στους δικαστές. Οι μπάτσοι είναι κάτι μισθωτοί εξαθλιωμένοι με κινέζικα ρούχα. Δεν έχουν να φάνε. Εκεί πέρα όλη η φωλιά είναι εκεί, στο Εφετείο.
Νίκος: Οι ηθικοί αυτουργοί για όλα τα κακά στην Ελλάδα αυτοί είναι. Η ΔΙΑΣ ξέρεις τι πληρώνει; Πληρώνει τα καλάζνικοφ αυτών που κατασκευάζουν οι εφέτες και οι φυλακές. Παίρνουν καλάζνικοφ και πυροβολάνε για να μην ξαναπάνε μέσα, γιατί ξέρουν τι θα τραβήξουν.

Πάνω στην πυραμίδα δηλαδή οι δικαστές.
Νίκος: Βέβαια. Όλο το πρόβλημα αυτοί είναι. Μετά οι πολιτικοί, οι μπάτσοι. Τους δικηγόρους ξεχάσαμε που είναι απ’ τη μεγαλύτερη συμμορία και αυτοί.

Οι δημοσιογράφοι;
Θόδωρος: Ο δημοσιογράφος ξέρεις τι κάνει; Βγάζει το πρόβλημα έξω και όποιος έχει νου το καταλαβαίνει. Δεν κάνει ζημιά ο δημοσιογράφος.
Νίκος: Υπάρχουν και στο χώρο σας κάτι ρουφιάνοι, αλλά υπάρχουν και χαριτωμένοι δημοσιογράφοι. Σημασία έχει να ξέρεις σε ποιόν μιλάς.

Έξι αδέλφια δεν είστε;
Θόδωρος Πέντε αγόρια και ένα κορίτσι.

Οι άλλοι που είναι;
Θόδωρος: Η αδελφή μου στο Δρομοκαϊτειο, ο Ματθαίος στο Δρομοκαϊτειο, ο είναι διαταραγμένος και αυτός σε μια γκαρσονιέρα και μπαινοβγαίνει εγώ αποφυλακίστηκα τώρα και κρατάνε όμηρο αυτόν που μπορεί να μας βοηθήσει όλους. Γιατί αυτός βιολογικά μπορεί να βοηθήσει. Εγώ έχω πνευματική διαύγεια, αλλά δεν έχω αντοχές.

Τι περιμένετε λοιπόν τώρα;
Νίκος Να αποκατασταθεί η νομιμότητα και η δικαιοσύνη. Τίποτα παραπάνω. Να ξεφουσκώσουν το κατηγορητήριο εκεί που κάναμε μια κλοπή και μας φορτώσανε 50 και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Πως δηλαδή;
Νίκος: Δια της αιτήσεως που έχω κάνει προς το Συμβούλιο για να μου μειώσουν την ποινή. Ούτε ρουσφέτι ζητάμε, ούτε χάρη.
Θόδωρος: Για να μην πούμε ότι θέλει ένα φορτηγό TNT το Εφετείο να τιναχθεί στον αέρα και να γίνει χωράφι και μας πουν τρομοκράτες.

Δεν φοβάστε για όλα αυτά που λέτε για τους δικαστές;
Θόδωρος Τι να αφήσουμε έξω τους δικαστές; Καλύτερα να κάτσουμε ένα χρόνο παραπάνω στη φυλακή παρά να μη μιλήσουμε.
Νίκος: Σου είπα ότι είναι ηθικοί αυτουργοί για την κατάντια της Ελλάδος.

http://www.protagon.gr

ηθική

Χωρίς προσωπική ηθική,
είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες,
όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο....

ΔΕΙΤΕ ΤΟ Αξίζει νομίζω ...

Αν ζούσε ο Τσε

Ο Χορστ Μάλερ αυτό το επιφανές μέλος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» - RAF θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν. Αντίστοιχες αντιλήψεις και δράσεις υπήρχαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον με τον Μάλερ ήταν πως μόλις βγήκε από τη φυλακή άλλαξε το μπολσεβίκικο κοστούμι του και φόρεσε το ναζιστικό. Σήμερα είναι ηγετικό στέλεχος των Νεοναζί.

Άλλαξε ο Μάλερ πολιτικές αντιλήψεις, όπως τον κατηγόρησαν, ή απλά παρέμεινε συνεπής στις απόψεις του και ήταν πάντα ναζί; Κατά την άποψή μου, μια ναζιστική ή φασιστική αντίληψη δεν είναι απαραίτητο να έχει την αντίστοιχη ιδεολογική αναφορά. Μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα θρησκευτικό κίνημα. Ακόμα μπορεί να εκφραστεί και από το οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αλλά ακόμα και αναρχικό. Σ΄ αυτή την αντίληψη υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά:

-Οι μάζες βρίσκονται σε λήθαργο και παρακμή και από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Είναι πρόβατα και χρειάζονται ένα τσοπάνη (χριστιανική προσέγγιση, ποίμνιο και ποιμένας). Έχουν ανάγκη από έναν μεσσία-αρχηγό που θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωση τους, αφού πρώτα υποταγούν τυφλά στον αρχηγό (Χίτλερ, Μουσολίνι, και από την άλλη πλευρά του καθρέπτη, Στάλιν, Μάο και όχι μόνο). Το ρόλο του Μεσσία μπορούν να παίξουν και οι λεγόμενες πρωτοποριακές ομάδες, που θεωρούν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του λαού, άσχετα αν δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι «κατώτεροι» είναι ή να ακολουθήσουν τυφλά τους αρχηγούς ή να θεωρηθούν εχθροί, στο σημείο που δεν υποτάσσονται στην ανώτερη αλήθεια. Άνθρωποι είναι μόνο όσοι είναι δικοί μας. Οι υπόλοιποι βαπτίζονται εχθροί. Και η βία, από εργαλείο, γίνεται αξία και δημιουργεί τον σίριαλ κίλερ, είτε με πολιτική αναφορά, είτε όχι.

-Υπάρχει πάντα μία αναφορά που δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση. Και αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική-μεταφυσική, μπορεί να είναι εθνική ιδέα, μπορεί να είναι φυλετική και ακόμα μπορεί να είναι επαναστατική-φαντασιακή. Ένα είδος θεατρικού έργου, που για να παιχτεί, απαιτεί ανθρώπινες ζωές.

Αν ζούσε σήμερα ο Τσε δεν θα έκανε κανένα αντάρτικο. Θα είχε καταλάβει πως τα ένοπλα κινήματα είναι αδιέξοδα. Δηλαδή, αυτό που κατάλαβαν όλα τα ένοπλα κινήματα στη Λατινική Αμερική, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις καρικατούρες των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη. Οι Σαντινίστας, που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1979, κατάλαβαν στη συνέχεια πως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με τα όπλα. Και το 1990 κάνουν εκλογές τι οποίες και χάνουν και αποχωρούν από την εξουσία. Ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο Μεξικό ποτέ δε δήλωσε πως πρέπει να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, αλλά πως πρέπει να παλέψουν σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δημιουργούσε μια αυθεντική δημοκρατία στο Μεξικό που θα χωρούσε και τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών του.
Το μόνο ένοπλο κίνημα που έχει απομείνει στη Λατινική Αμερική είναι το παραδοσιακό αντάρτικο του FARC που δεν έχει πραγματικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτοσυντηρείται συχνά με συμμαχίες με τις μαφίες των ναρκωτικών, δημιουργώντας έτσι ένα ανταρτοληστρικό κίνημα που δεν έχει σχέση με τη πολιτική αλλά με την επιβίωση.

Να θυμίσουμε λίγο την εποχή που γεννήθηκαν οι «ένοπλες επαναστατικές ομάδες» στην Ευρώπη: Αντάρτικα στον τρίτο κόσμο. Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Βιετνάμ και Καμπότζη που προχωρούσαν νικηφόρα με τη δύναμη των όπλων. Κι ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: Ξαναπαίρνουμε τα όπλα στον αναπτυγμένο κόσμο και γινόμαστε η ένοπλη πρωτοπορία ή εντασσόμαστε στο μαζικό κίνημα και δίνουμε όλη μας την ενέργεια σε αυτή τη δύναμη; Κάποιοι επέλεξαν την ένοπλη βία σαν υποδειγματική πράξη. Και έτσι είχαμε τη Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Δυτική Γερμανία, την Άμεση Δράση στη Γαλλία, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και στην Ελλάδα την 17 Νοέμβρη. Εκτός από την Ιταλία, όπου οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Αυτονομία του Νέγκρι είχαν χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές, όλες οι υπόλοιπες ομάδες της ένοπλης υποδειγματικής δράσης ήταν ολιγάριθμες.

Η τακτική που επιλέχτηκε ήταν οι δολοφονίες και η νιτρογλυκερίνη που αναβίωσαν τις χειρότερες στιγμές του αναρχικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Ο αναρχισμός, από κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης, ταυτίζεται με δολοφονικές ενέργειες, από τους πολέμιους του, και μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να ξεφύγει από αυτή τη ρετσινιά. Σε αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι αναρχικοί. Δομικά αυτά τα κινήματα δεν ήταν διαφορετικά από τα ένοπλα ακροδεξιά κινήματα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα με την Κουν Κουξ Κλαν που χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους. Αυτό που άλλαζε ήταν ο στόχος. Στη περίπτωση της Ακροδεξιάς των ΗΠΑ στόχος ήταν οι μαύροι. Στη περίπτωση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων ήταν στελέχη του κατεστημένου, άσχετα αν ήταν ένοχοι ή αθώοι. Και εδώ επικράτησε η φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης. Ξεπέρασαν έτσι και τους ίδιους τους νόμους του κάθε ολοκληρωτικού κράτους. Εκεί κάποια δίκη ή κάποιο στρατοδικείο στηνόταν, έστω και για τα μάτια. Σ΄ αυτές τις ομάδες δεν χρειαζόταν τίποτα. Αποφάσιζαν ποιος ήταν ο εχθρός και τον εκτελούσαν, ξεπερνώντας και την ίδια τη μαφία στην οποία ποτέ δεν ίσχυσε η συλλογική ευθύνη. Το θύμα πάντοτε ήταν συγκεκριμένο. Στους «δικούς μας επαναστάτες» ισχύει η συλλογική ευθύνη. Και κατά τα πρότυπα των Ναζί δημιουργούν «Καλάβρυτα» στο μέτρο του δυνατού. Και εφαρμόζουν την αρχή του «συλλογικού υποσυνείδητου» που σημαίνει πως όλοι είναι ένοχοι.

Η υπόθεση της επανάστασης είναι να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Κι αυτό αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα, όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους επαναστάτες. Αγώνας για να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Γι αυτό χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις, σε πολλά επίπεδα, τόσο στο ατομικό, όσο και στο κοινωνικό. Για μένα, αυτός που θέλει ένα κουβά νερό για να πλύνει τα δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.

Τελικά για ποιόν παράδεισο αγωνιζόμαστε; Για ποια ουτοπία; Για τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν ήρθε από τον παράδεισο για να μας πει πως είναι. Και οι ουτοπίες που πήγαν να χτιστούν γίναν δυστοπίες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία μελλοντική κοινωνία, αν δεν αρχίζουμε να τη χτίζουμε από τώρα μέσα σ΄ αυτή τη κοινωνία. Μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά : ισότητα, δικαιοσύνη, η παραγωγή του πλούτου να πηγαίνει στη κοινωνία κι όχι στους κερδοσκόπους. Μαζί με πολλά άλλα χαρακτηριστικά, που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από τους μεγάλους στοχαστές που είχαν στόχο τον άνθρωπο και την ευτυχία του.

Προς το παρόν παλεύουμε για ανθρώπινα δικαιώματα στη κόλαση. Κι αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά.

του Περικλή Κοροβέση

Executive μάγκες…

| Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης
“Εσείς τι επαγγέλλεστε αν επιτρέπεται;” Θυμάμαι τον πατέρα μου , με αυτή την απορία που ισορροπούσε μεταξύ ευγένειας και περιέργειας, πάντα ουσιαστικής ωστόσο ,για τα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει για τον άλλο. Ο ίδιος “επαγγελόταν” οικοδόμος. Ασβέστη και σκόνη, βρεγμένο τσιμέντο και πετρωμένο πηλό του τούβλου. Δεν ήταν υλικά μόνο, μυρωδιές ήταν. Και τις κουβαλούσε μαζί του, τόσο πειστικές, όσο και η αγριάδα στα χέρια του, και εκείνο το “εγώ είμαι οικοδόμος”. Φαινόταν άλλωστε.
Εκεί που μεγάλωσα, οι άνθρωποι κουβαλούσαν τις μυρωδιές απ τα επαγγέλματα τους. Κομμένο σανό, χώμα, ψημένο αλεύρι, μοσχοκάρφια μαζί με καπνίλα από ρέγγα. Ακόμα και ο δάσκαλος μύριζε τριμμένη κιμωλία και φρεσκοξυμμένο μολύβι
Αναρωτιέμαι εδώ και μέρες πώς να μυρίζει ένας executive manager, ή ένας marketing producer. Πώς να μυρίζουν αυτές οι δυο τρεις αγγλικές λέξεις στην card visit, απεριορίστων διαδρομών: σπίτι-γραφείο-καθημερινή τρέλα; Ακριβό after shave, καμένο απ το σίδερο υλικό κολαρίσματος, δερματίνη και ξεθυμασμένη αδρεναλίνη. Όλοι το ίδιο. Είτε δουλεύουν σε εταιρεία ορυκτελαίων, είτε σε διαφημιστική εταιρεία. Πώς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους, τη δουλειά και τη χρησιμότητά τους;
«Τι επαγγέλλεστε λοιπόν;» Executive κάτι ,σε διαφημιστική, vice κάτι άλλο σε εταιρεία προωθήσεων, CO σε εταιρεία επενδύσεων. Μπορεί να είμαι παλιάς κοπής, closed που θα έλεγε και ο manager οποιασδήποτε πολυεθνικής, αλλά αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μάλλον διαφορετικά
Αν πριν από μερικά χρόνια ρωτούσες κάποιον απ αυτούς με τους κολαρισμένους γιακάδες που τώρα ξεκουμπώνουν αγχωμένοι τα πουκάμισα, αν υπάρχει πιθανότητα κρίσης, θα γελούσε παραδομένος στην ηδονική αυτάρκειά του. Υπάρχουν διάφορες οικονομικές θεωρίες για την κρίση. Αλλά μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το κύμα της αναταραχής, κουβάλησε μαζί του τις φούσκες, τους φελλούς και τα σκύβαλα ενός ολόκληρου συστήματος, το οποίο ζούσε αρμέγοντας λαγούς και κουρεύοντας χελώνες. Κοροϊδεύοντας αυτούς που μπορούσε να κλέψει αλλά καμιά φορά και τον εαυτό του.
Η Ελλάδα εκστασιασμένη απ την ευκολία με την οποία ο αέρας μεγένθυνε τις φούσκες, τις φούσκες της, βιάστηκε να εγγράψει συμπεράσματα με ισχύ νόμου. Έτσι ο μάγκας ήταν ένας executive της ευκολίας. Που οδηγούσε καλό αμάξι, έκανε meeting σαν να έκανε έρωτα, δουλειά του ήταν να προσπαθεί να πείσει τους άλλους γενικώς και θεωρούσε πως η ζωή περιστρέφεται γύρω του όταν ο ίδιος περιστρέφεται με την καρέκλα του.
Η Ελλάδα γέμισε επαγγελματίες του περιττού. Διαφημιστές, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διαμεσολαβητές, καταφερτζήδες, αεριτζήδες της πολυτέλειας. Σε αυτούς βέβαια μπορεί να προσθέσει κανείς, μάνατζερ, image makers ,στυλίστες,κομμωτές σκύλων, αναλυτές ψυχών, ερμηνευτές συναστριών. Χιλιάδες χαρισματικοί ανεπάγγελτοι, διαπρεπείς του τίποτα και επαγγελματίες του τίτλου. Στην Ελλάδα κάποτε μπορεί να ήσουν ότι δήλωνες, αλλά έπαιρνες το ρίσκο από την αποκάλυψη της απάτης. Σήμερα δεν υπάρχει ρίσκο. Γιατί απάτη είναι ο τρόπος που είναι δομημένο το σύστημα. Και η απάτη στηρίζεται στην αυταπάτη των άλλων.
Παρακολουθώ τα νέα παιδιά, λίγο πριν μπουν στον παραγωγικό τους κύκλο για να αναμετρηθούν με όσα αγνοούν. Την ώρα που μπαινοβγαίνουν στο όνειρο με μεγάλη ευκολία. Δεν τολμώ βέβαια να τα ρωτήσω «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά νομίζω πως εκφράζονται μόνοι τους. Είναι εκπληκτικό πόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν DJ s, τραγουδιστές, παρουσιαστές τηλεόρασης, αναγνωρίσιμοι. Όχι σημαντικοί, αναγνωρίσιμοι. Πώς αυτό το σύστημα αντικατέστησε την αρχέγονη αρχή που λέει πως για να υπάρχω πρέπει να παράγω, με την απλουστευτική αντίληψη «υπάρχω αρκεί να με αναγνωρίζουν οι γύρω μου» ;Κανένας δεν θέλει να δυσκολευτεί, να παράξει, να δουλέψει. Να υπάρχει μόνο, αυτοδίκαια και ευδαιμονικά. Σαν να ήταν νόμος λειτουργίας του σύμπαντος.
Προφανώς και δεν καταστρέφεται το ανθρώπινο είδος, αλλά στην Ελλάδα ίσως πρόκειται να περάσει πολύ δύσκολα. Σαν τους αυτοευνουχισμένους της αρχαιότητας, κόβουμε τελετουργικά, μπροστά στο τοτέμ της τηλεόρασης και τους ναούς της βιτρίνας, τις φυσικές απολήξεις της φύσης μας για να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας. Εντάξει λοιπόν πιστεύουμε. Το ανθρώπινο είδος, ειδικά οι έλληνες, μπορούν να επιβιώσουν ως υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, τηλεορασάνθρωποι, χειριστές πικάπ και μπάρμαν.
Το κακό είναι πως αυτό το σύστημα με τις αξίες του κώλου (αφού άξιος είναι όποιος τρίβει την καρέκλα με τον κώλο του) έχει αλώσει την ελληνική ύπαιθρο που πάντα είχε τα δικά της φίλτρα συνδεδεμένα με την πραγματικότητα. Χάθηκαν και αυτά μαζί με τις επιδοτήσεις που έγιναν 4επί 4 και αυταπάτες. Η Ελλάδα εισάγει σχεδόν όσα καταναλώνει. Τα ελάχιστα που παράγει είναι απ τα χέρια των αλλοδαπών , μέχρι να τους εξαφανίσουμε και αυτούς όπως κάναμε με οτιδήποτε μέχρι σήμερα μας θύμιζε την πραγματικότητα.
Γεμίσαμε με “επαγγελματίες”, που σκύβουν για να προσκυνήσουν με την ίδια φυσικότητα που δένουν τα κορδόνια τους. Καλοευνουχισμένους και υπάκουους. Άφιλους και πολλές φορές άφυλους. Γεμίσαμε με executive μάγκες. Μόνο που η ζωή δεν είναι PR.