Ονομάζεται Χρήστος Καραμπίνης και είναι άλλος ένας κρατούμενος που ζει την κόλαση του εγκλεισμού. Αλλά αυτά στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της «Εποχής» είναι γνωστά. Η περίπτωση, όμως, του Χρήστου είναι ιδιάζουσα. Ζει σε αναπηρικό καροτσάκι με πολλαπλά προβλήματα υγείας. Πάσχει από σχιζοφρένεια, ενδεχομένως από σκλήρυνση κατά πλάκας, διαβητικός που τον έχει καθηλώσει καθώς δεν μπορεί να σηκωθεί ή να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του. Παραμένει στη φυλακή σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι το εξπρές του μεσονυχτίου είναι απλώς μια κινηματογραφική ταινία. Δημοσιεύουμε βασικά σημεία της επιστολής που μας έστειλε. «Bλέπω ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μας δουλεύουνε κανονικά και εμάς τους κρατούμενους και εσάς. Γιατί; Εγώ είμαι στη φυλακή από τις 24.4.2004 για ναρκωτικά. Είμαι τοξικομανής και έχω σχιζοφρένεια παρανοειδούς τύπου. Αυτό το λένε οι επιστήμονες. (Σημ. Εποχής: στη διάθεσή μας οι σχετικές γνωματεύσεις γιατρών από διάφορα κρατικά νοσοκομεία. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι για τον συγκεκριμένο ασθενή η αντιμετώπιση του συνόλου των ψυχιατρικών προβλημάτων είναι εφικτή μόνο σε οργανωμένη μονάδα ειδικού ψυχιατρικού νοσοκομείου).
Επίσης, δύο χρόνια τώρα είμαι στο νοσοκομείο των φυλακών με ζαχαροδιαβήτη. Ποτέ δεν μου έχουν δώσει δίαιτα για διαβητικούς. Έχουν μια δίαιτα αλλά δεν είναι για μας. Μας δίνουνε συνέχεια μακαρόνια, πατάτες, πουρέ, ρύζι, άσπρο ψωμί. Αυτά είναι θάνατος για τους διαβητικούς. Από τη μια μου κάνουνε ινσουλίνη και έχω το πρωί 28 μονάδες και το βράδυ 20 μονάδες και πάλι έχω ζάχαρο ανεβασμένο. Πήγα και στον εισαγγελέα αλλά τίποτα. Το μόνο που μου είπε η διευθύντρια του νοσοκομείου ήταν «κρατούμενε να τρως πιο λίγο».
Έχω άσθμα και παίρνω οξυγόνο από μπουκάλα συνέχεια και Aerolin τα βράδια για να μην κάνω θόρυβο γιατί στο θάλαμο ήμαστε 12 άτομα, ενώ σύμφωνα με τα τετραγωνικά έπρεπε να είμαστε οι μισοί. Να είχαμε ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες να τρώμε σαν άνθρωποι. Έχω δύο χρόνια στο νοσοκομείο και ακόμα δεν ξέρουνε τι έχω στη μέση μου και στο δεξί μου πόδι και βρίσκομαι σε αναπηρικό καρότσι συνέχεια. Τα φάρμακα πρέπει να πηγαίνω στο φαρμακείο να τα παίρνω. Κανείς δεν τα φέρνει εκτός και αν με πάει κάποιος άλλος κρατούμενος. Όσο για τους γιατρούς δεν έρχονται ποτέ στους θαλάμους για να μας δούνε αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Στα δύο χρόνια μου έχουνε κάνει μια αξονική τομογραφία που δείχνει κάτι. Εγώ όμως δεν ξέρω τίποτα.
Πριν μπω στη φυλακή περπάταγα κανονικά και μάλιστα δούλευα στου Ψυρρή τρία χρόνια συνέχεια. Το πρόβλημα με το πόδι μου υπήρξε από τότε που με συνέλαβαν. Το ξύλο που έφαγα ήταν αλύπητο. Μέχρι που μου σπάσανε την πάνω μασέλα και από κάτω το ένα δόντι. Έπεσα λιπόθυμος από το ξύλο. Μου ρίξανε νερό και ήρθα στα καλά μου. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι είχε σπάσει η μασέλα και το δόντι. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Τότε μου δώσανε κάτι χαρτιά και τα υπέγραψα. Ούτε που μπορούσα να τα διαβάσω γιατί δεν είχα τα γυαλιά μου. (Σημ. Εποχής: Στη συνέχεια περιγράφει ότι αρκετά αργότερα επικοινωνεί με τον δικηγόρο του και όταν φτάνει στην ανακρίτρια τις αναφέρει όσα έγιναν και πως υπέγραψε όλα αυτά τα χαρτιά.)
Τελικά με προφυλάκισαν στο Ναύπλιο. Μου είπανε να κοιμηθώ κάτω στο τσιμέντο. Εγώ δεν μπορούσα να το κοιμηθώ έτσι. Τους είπα βάλτε με στο πειθαρχείο. Στο τέλος βρέθηκε ένα κρεβάτι, αλλά επάνω. Μια δυο και άρχισαν να παρουσιάζονται πολλαπλά προβλήματα στην υγεία μου. Αργότερα εμφανίστηκαν ζαλάδες και μια μέρα έπεσα λιπόθυμος. Η δίαιτα που μου έδιναν δεν ήταν για διαβητικούς. Συγκρατούμενοί μου με πήραν σηκωτό γιατί δεν υπήρχαν τραυματιοφορείς. Με πήγαν στο ιατρείο, αλλά δεν υπήρχε γιατρός για να με εξετάσει. Ευτυχώς η νοσοκόμα με βοήθησε και αργότερα με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ναυπλίου. Ο γιατρός μου είπε ότι από σήμερα θα παίρνεις ινσουλίνη και τη δίαιτα θα τη γράψω εγώ. Γύρισα στη φυλακή, αλλά πάλι τα ίδια. Μου έκαναν μεταγωγή στις φυλακές του Κορυδαλλού, αλλά και εκεί μου έδιναν φαγητό που δεν αρμόζει σε διαβητικούς.
Άρχισα να γκρινιάζω και είχα ένα λεκτικό διαξιφισμό με έναν δεσμοφύλακα. Από εκείνη τη στιγμή πέρασα τρία πειθαρχικά. Μου άλλαζαν συνεχώς ακτίνα. Τέλος βρέθηκα στη Γ ακτίνα και ένα βράδυ δεν αισθάνθηκα καλά, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Με πήγαν στο ιατρείο. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να με μεταφέρουν επειγόντως στο νοσοκομείο των φυλακών. Άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Μπουκάλες με οξυγόνο και σταδιακά δεν μπορούσα να περπατήσω. Στις εξετάσεις οι γιατροί βρήκαν κάτι, αλλά δεν ήξεραν τι.
Από τότε βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι γιατί δεν μπορούσα με το «πι». Το βράδυ, αν θέλω να γυρίσω πλευρό πρέπει να κρατιέμαι από τα σίδερα με τα χέρια γιατί η μέση μου δεν με κρατάει καθόλου. Ένας φυσιοθεραπευτής μου είπε «Χρήστο νομίζω ότι έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας». Έχω υπόλοιπο ποινής έξι χρόνια. Καλύτερα να μου κάνουνε ένεση για να πεθάνω. Δεν αντέχω άλλο. Ένας συγκρατούμενός μου, που ονομάζεται Δήμος Λιακόπουλος, του έχουν κόψει το πόδι από το ζάχαρο και τώρα έχει σαπίσει και το άλλο. Τώρα, αν ρωτάτε πόσοι έχουν πεθάνει εδώ μέσα θα τρελαθείτε. Ο μόνος καλός άνθρωπος είναι ο .... (Σημ. Εποχής: αναφέρει όνομα) Και ο γιατρός μου είναι καλός, αλλά τι να κάνει και αυτός...
Είμαστε πολλοί κρατούμενοι και το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Δεν μιλάμε για ηπατίτιδα, για φυματίωση και ούτε συζήτηση για καθαριότητα. Η κοινωνική λειτουργός είναι καλή κοπέλα, αλλά τι να κάνει και αυτή. Το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο είναι για ζώα. Αλλά και αυτά θα υπέφεραν».
Όχι στα αναπηρικά καροτσάκια από το νοσοκομείο του Κορυδαλλού
Ύστερα από αίτημα των κρατουμένων του Νοσοκομείου του Κορυδαλλού, η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων εξασφάλισε από δωρεές 5 καινούρια αναπηρικά καροτσάκια, τα οποία κάναμε αίτημα στη διεύθυνση του νοσοκομείου να παραδώσουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Προς μεγάλη μας έκπληξη η διεύθυνση του Νοσοκομείου αρνήθηκε την προσφορά μας με την πρόφαση ότι έχουν καροτσάκια, τα οποία δίνονται στους ασθενείς όταν κριθεί αυτό απαραίτητο από τον γιατρό. Εμείς αναρωτιόμαστε γιατί αρνούνται αφού έχουμε επώνυμες καταγγελίες που μιλούν για ανθρώπους με ακρωτηριασμένα πόδια και για κατάκοιτα άτομα που παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι επειδή το Νοσοκομείο δεν έχει να τους δώσει καροτσάκια. Αναρωτιόμαστε γιατί ένα Νοσοκομείο αρνείται καινούριο ιατρικό εξοπλισμό που του δίνεται δωρεάν; Γιατί ενώ καταγγέλλονται συνέχεια ελλείψεις στο Νοσοκομείο από τους εργαζόμενους, η διεύθυνση βάζει εμπόδια για να διορθωθεί η κατάσταση;
Αυτή τη στιγμή τα καροτσάκια παραμένουν στα γραφεία της «Εποχής» στα κουτιά τους αντί να βοηθούν κάποιους που τα έχουν ανάγκη. Αγανακτούμε με αυτή την κίνηση απανθρωπιάς και αδιαφορίας και ελπίζουμε η διεύθυνση του Νοσοκομείου να αλλάξει γνώμη και να κινηθεί στα πλαίσια του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
